Woensdagavond, tijdens zijn zoveelste passage door het mixed zone-labyrinth van het Capital Indoor Stadium, worstelt Jeroen Otter (58) met de vraag of hij tevreden mag of moet zijn over het resultaat van de laatste wedstrijddag. Suzanne Schulting heeft er weer een medaille bij (al is dat slechts brons), de door Nederland geadopteerde Vlaamse Hanne Desmet eindigt als vierde en de jonge debutante Xandra Velzeboer, ook wel door Otter ‘die kleine smurf’ genoemd, wordt opnieuw vijfde. Voordat de coach bij de media arriveert, kent hij het antwoord. Er is een zekere voldoening, maar hij ziet ‘altijd meer mogelijkheden’.
Zo kennen we hem, de wervelwind in zijn lange oranje jas die – wanneer hij ijs ruikt – ‘aan’ staat en niets ontgaat. Otter pept rijders op of spreekt ze toe in de heatbox, bestudeert rondetijden op de iPad, of rent langs de baan richting jury, die kort na zijn interventie een beslissing terugdraait. Zoals Schulting erg vaak de baas is op het speelveld tussen de stootkussens, zo regelt Otter de business eromheen, en altijd in het belang van de sport.
De Spelen zijn geslaagd, maar met een kanttekening, zegt hij. De vrouwenafdeling heeft het formidabel gedaan. Zijn mannen bezorgen Otter frustratie, die hij deels zichzelf aanrekent. “Want kennelijk is het me niet gelukt de heren voldoende te prikkelen op momenten dat het moest. Ik wilde minimaal een medaille voor een van de mannen, de mixed relay of de mannen-aflossing, en dat is niet gebeurd. Ze waren er wel klaar voor, in fysiek opzicht. Ik heb hen een aantal keer geweldig zien rijden. Alleen heb je daar niet zoveel aan als er niet wordt doorgedrukt. Dan blijkt dat de spanning van de wedstrijd te groot was, het geloof in eigen kunnen te klein, of de gekozen strategie niet de juiste. Dat is, nog eens aangehaald, heel frustrerend. Het ligt namelijk niet aan de snelheid die de jongens hebben, de conditie of het aantal ronden dat je op die snelheid kunt rijden. Nee, er is te weinig de strijd aangegaan, ze hebben niet genoeg hun ballen getoond.”
Ach, genoeg geanalyseerd. De competitie is voorbij, het gas moet eraf. “Ik hoop dat iedereen de resterende dagen zal genieten van andere sporten. Langebaan, of het kunstrijden – gekscherend: daar gaat volgens mij een paar jongens heen dat een oogje heeft op Lindsay van Zundert – dat zorgt voor nieuwe energie. Dan zijn we thuis, waar langzamerhand de focus weer wordt gericht op de wereldkampioenschappen (18-20 maart in Montreal, red.)”, aldus Otter, die bevestigt dat hij ook leeg is van binnen, maar er geen moeite mee heeft. “Ik zorg ervoor dat mijn batterij aan het eind van de week weer is opgeladen.” Enigszins cryptisch: “We zijn heel vaak aan het zoeken waar we lekken kunnen dichten. Het is echter niet erg om energie te verliezen. Je kunt beter een antwoord zoeken op de vraag: waar haal je nieuwe energie vandaan? Of dat een kunst is weet ik niet, maar ik schenk er aandacht aan.”
In zijn gedachtewereld gaat dat zo: “De races zijn over, oh shit, oké, wat kunnen we doen om op de WK een aantal dingen recht zetten? Die gedachte is hetgeen waar ik energie van krijg en nodig heb.” Het klinkt aannemelijk, maar ergens moet er een opladende bron zijn. Otters geheim? De planeet ontdekken. “In het jaar na Olympische Spelen maak ik een grote, langdurende reis, dat doe ik al tig jaar. Indochina, tien weken, Australië tien weken, Noord-Amerika een lange periode, ik heb met mijn auto en kleine kinderen door Afrika gereden, en nu staat er opnieuw wat extreems op de kalender. In de Northwest Territories, 1500 kilometer boven Calgary, ligt de Mackenzie rivier, een van de langste ter wereld. Die wil ik, te beginnen op het Great Slave Lake, af kanoën met mijn zoon Pepijn. Dat lijkt me een mooi avontuur: 1800 kilometer peddelen, onderweg een stuk of vier nederzettingen tegenkomen met drie indianen en een paar locals. We zullen weken aan een stuk bezig zijn, in de hoop niet ergens te worden opgegeten door een grizzlybeer. Dat is zo’n beetje het plan voor later dit jaar. Nu kan het niet, omdat die rivier is dichtgevroren. Trouwens, zou ook leuk zijn hoor, snowshoeing, om zo een tocht te maken….”
Otter grijnst. Hij heeft er zin in. Maar dat geldt voor alles, en vooral de eerstvolgende wedstrijd. Want shorttrack is zijn bestaan.
Alle informatie over de Olympische Spelen vind je hier
