Otter, eind vijftig en geen dag de indruk wekkend dat hij ooit zal stoppen met dit werk, haalde het voorval nog eens aan, nadat alle festiviteiten rondom de Hollandse golden girls zo’n beetje achter de rug waren. Zoals altijd maakte hij graag tijd voor een praatje met zijn ‘vrienden van de pers’ en ging hij wat dieper in op de beweegredenen van zijn advies aan zijn getalenteerde groep.
“Er zijn mensen die hier tien jaar voor trainen, om überhaupt mee te mogen aan de Spelen. Dan heb je nog zo’n elitegroep, die een keertje mag strijden om een medaille. En daarna komt er een gezelschap dat zo hecht is als deze vrouwen die een gouden medaille winnen. Weet je, op het moment dat een team hecht is, en je bent intussen een oude lul, dan bindt dat toch voor de rest van je leven, op welke manier dan ook. Dit draagt daar gigantisch aan bij. Aan de andere kant is dit een symbool voor de vier jaar, of een langere periode waarin we hebben samengewerkt om dit tot een opus magnum (het meesterstuk) te maken”, zo opende hij zijn betoog.
“Hier draait het om, teamwork, met het element mixed erbij. Mannen en vrouwen door elkaar heen. Heerlijk! De manier waarop de meiden het hebben aangepakt, als de torenhoge favorieten: 27 ronden min tien meter op kop kunnen rijden, man, dat is geweldig. Er zat een verkeerde wissel in, of een mindere wissel, dat is beter uitgedrukt. Ik denk dat Selma te vroeg in de verdediging ging, waardoor de snelheid verdween. Xandra had dat niet helemaal door. Ze kreeg te laat een duw en gaf direct gas. Ja, die kleine Velzeboer maakte een heel goede indruk. Ze versnelde en weg waren ze. Prachtig.”
“Ik wilde dat ze beseften dat het een heel bijzondere wedstrijd zou zijn”, vervolgde Otter. “Twee van de vier hebben het al meegemaakt (Schulting en Van Kerkhof, red.), maar er reden ook twee jonge vrouwen mee. Daar is en was alles nieuw voor, die indrukken zijn op dat moment ook veel grootser dan dat je het op dat moment in je hoofd wilt hebben. Er zijn ook andere, heel belangrijke zaken, de relaties die ze hebben enzo. Allemaal dingen die je moet beseffen, terwijl je weet hard je gewerkt hebt naar dit moment, en dat je dat met een team hebt gedaan. En dat je heel veel opofferingen hebt gedaan, maar dat je er ook ondertussen al heel veel voor hebt teruggekregen. En eh…, dat het zomaar over kan zijn, hè.”
Otter moest een keer extra ademhalen. Dat laatste zinnetje had betrekking op de helaas veel te jong gestorven oogappel van de gehele nationale selectie, Lara van Ruijven. Net zoals de vier rijdsters had hij behoefte even een pas op de plaats te maken vanwege haar. “Toen we een plan ontwierpen om hiermee, de gouden medaille, te eindigen, behoorde ze nog tot de ploeg. Nog sterker, we reden sinds 2012 met Lara en behaalden geweldige tijden en goed resultaten. Ze is er niet meer bij, maar ze staat er nog wel bij.”
Zichtbaar genietend van de historische prijs interrumpeerde hij de verslaggever die wilde weten of Otter ook eindelijk het hoogtepunt van zijn coach-carrière kon afvinken. “Dit is de allermooiste. Ik houd van teamprestaties. Met de vrouwen, de mannen, gemengd, dat interesseert me niet. Daar kan ik over mijmeren in bed, f#*k ja! Ik slaap eigenlijk altijd in een twilight zone. Als we niet presteren, dan zit ik erin, en als we wel presteren evengoed. Ik heb dan de mooiste gesprekken met mezelf. Als ik dat zou kunnen optekenen….” Hij grinnikte bij de gedachte eraan. “Ik word ’s ochtends meestal wakker en denk dan: wat is dat nou voor woord? Zoek ik het op blijkt het nog te bestaan ook.”
Hoe hij deze sensatie – die hij bovendien van top tot teen zou moeten ervaren – zou kunnen omschrijven? Otter moest het antwoord schuldig blijven. “Ik zal er over nadenken. Zodra ik het weet, horen jullie ervan.”
Alle informatie over de Olympische Winterspelen vind je hier
