“Wat verschrikkelijk k….!”, briest bondscoach Jeroen Otter, nog shakend van de adrenaline die door zijn lichaam giert na de halve finale van de relay die de mannen hebben gereden. Het was een toprit voor het Oranje-kwartet….tot de laatste twintig meter. Itzhak de Laat, aangewezen om als laatste rijder het spel af te maken, is in leidende positie kinderlijk eenvoudig gepasseerd door een Rus en een Koreaan. Dag finale. Dag gouden droom. Otter is in alle staten, wanneer hij de grote ster van zijn selectie tegen het lijf loopt in de catacomben. Schulting, een en al focus voor de oorlog die zo begint, reageert super adrem. “Ja, Jeroen, het is inderdaad heel verschrikkelijk voor die jongens. We hebben het er straks nog over, maar ik moet nu de finale 1000 rijden.” Punt. De ervaren Otter, nooit te betrappen op een situatie waarin-ie verrast lijkt, is onmiddellijk mee. Dit is shortttrack, de sport die – wanneer de competitie op volle toeren draait – nauwelijks ruimte biedt voor een adempauze, of even prakkezeren.
De accuratesse betaalt zich dubbel en dwars uit. Het wordt een moorddadig spannende eindstrijd die bij iedereen het beste naar boven haalt. De 24-jarige Schulting domineert, Schulting sleurt, Schulting controleert en anticipeert tot ze bijna niet meer kan. Haar ogen rollen van links naar rechts, bedacht als ze is op slinkse manoeuvres van haar rivales. Ze slaagt erin alles driftige kikkers achter haar in de emmer te houden. Opnieuw graait Schulting met succes naar de gouden medaille en laat ook in het amper gevulde stadion blijken hoe uitzinnig zijn van geluk voelt voor een op en top sportvrouw. “Dit gevoel heb ik in 2018 ervaren en is het mooiste dat er bestaat. Daarom heb ik me vier jaar geleden al voorgenomen dat dit opnieuw het doel moest zijn voor me.”
Waar ze zich nu bevindt, op de top van de Olympus, heeft ze te danken aan de juiste keuzes die ze in de voorbije periode heeft gemaakt. Dat beweert Otter – ook dolgelukkig, zelfs een traantje wegpinkend kort na de opwindende race – in zijn altijd boeiende nabeschouwingen. Natuurlijk is zijn Suus veranderd in vier seizoenen , al is het alleen door het proces van volwassen worden. “Ze heeft ontzettend goed begrepen dat ze dagelijks voor oneindig veel keuzes komt te staan. Bewuste en onbewuste keuzes, waarvan de eerste categorie wordt bepaald door de sport. Alles wordt overwogen in dienst van presteren. Nou, ik kan je zeggen: dat was vijf, zes jaar geleden heus niet het geval hoor. Door de olympische titel van Pyeongchang is dat proces in een snelkookpan beland. Sindsdien geldt: keep your eyes on the prize, hoe diffuus de wereld om je heen ook kan zijn. Belangrijke lessen, die Suzanne geweldig heeft opgepikt.”
Die bewustwording helpt Schulting te overleven in de veeleisende positie die ze bekleedt als shorttrackster. Ze is niet alleen die atlete, ze fungeert ook al ruim vier jaar als de onbetwiste kopvrouw, het uithangbord van een ploeg van gretige schaatsers. Omdat ze veel, ongelooflijk veel weet te winnen, groeien de verwachtingen met de dag. Logisch dat het begrip druk na de finale met het bevrijdende resultaat om de hoek komt kijken.
“Die druk is zo groot op de Spelen. Begrijpelijk, want dit evenement is een keer in de vier jaar. Een afstand verknallen en een kans is voorbij. Rijd je een WK, dan kun je altijd nog iets herstellen op een andere discipline voor een eindklassement. Ja, ik ben ongelooflijk opgelucht en blij, al kun je dat misschien niet merken. Zal ook worden veroorzaakt doordat ik nog niet kan geloven wat er is gebeurd. Het is best door mijn kop geschoten, de gedachte van ‘als het nu opnieuw verkeerd gaat en ik slechts zilver of brons win, dan wordt de druk voor de 1500 meter wel héél erg groot. Dat is voorbij en dat maakt me gelukkig. Ik kan nu rustiger en ontspannen toeleven naar de 1500 meter en de relay voor de vrouwen. Al voeg ik eraan toe: op dat laatste nummer willen we heel graag die gouden plak winnen”, verzekert ze.
Net zoals haar ‘baas’ Otter, met wie ze een zeer hechte band onderhoudt en bespreekt. Dat zal ertoe hebben bijgedragen dat ze zo resoluut heeft kunnen handelen na de dreun die de eliminatie van de aflossingsmannen veroorzaakte. “Tja”, verklaart ze met een stalen gezicht na een opmerking van een journalist die het woord oppeppen gebruikt om de interactie op dat hectische moment te beschrijven, “die klap was verschrikkelijk voor de mannen en Jeroen, maar ik moest wel een finale in. Dat was geen oppeppen van mij, maar aangeven wat ik wilde dat er moest gebeuren. Al snap ik precies dat Jeroen kwaad is, gefrustreerd of weet ik wat, omdat de mannen net zijn uitegschakeld op twee- of drieduizendsten…” Het blijft een tel of twee stil. Dan klinkt er links van Suzanne: ‘Dan ben je eigenlijk heel egoïstisch op dat moment.” Het zinnetje is afkomstig uit de mond van de persvoorlichter van NOC*NSF, die er zelf van schrikt. Schulting lacht. “Ja, maar d’r was ook weinig tijd …”,
Voor meer info over de Olympische Spelen, klik hier
