Je hoefde niet veel fantasie te hebben om er een plaatje bij te produceren. Wie een blik wierp op Itzhak de Laat, zag een gebroken man die tegen een flinke huilbui zat aan te hikken. Hij had de aflossingsploeg het laatste zetje kunnen geven naar de olympische finale. Of beter, moeten. De Laat liet het na.
Dat kon er ook nog wel bij, het moeten missen van de eindstrijd voor de teams. De onnodige en knullige uitschakeling op het teamnummer was illustratief voor het gehele mannentoernooi van de shorttrackers. De een verzamelde de penalty’s en zette zich zo steeds te vroeg buitenspel (Knegt), nummer twee worstelde met zijn gevoel of vorm (De Laat), de volgende kon je niet te veel kwalijk nemen als debutant (Jens van ’t Wout) en voor de vierde man (Sven Roes) gold min of meer hetzelfde: als het aantal ‘vlieguren’ op topniveau groter zou zijn geweest, waren sommige dingen beter afgelopen. De conclusie liet aan duidelijkheid niets over. Alle ambitieuze plannen werden ingehaald door de kille cijfers. Het was niks en dat werd het ook niet meer.
Daarom was de hoop zo nadrukkelijk gevestigd op het groepswerk. Op de 500 meter, de laatste individuele afstand bij de mannen, ging namelijk ook alles verkeerd. Heat 6: De Laat tackelde zichzelf de race uit. Heat 7: Van ’t Wout kreeg een straf. Heat 8: de geboren sprinter Dylan Hoogerwerf bezorgde zijn bondscoach Jeroen Otter pijn aan de ogen bij het ongevraagd uitvoeren van een pirouette die nergens op leek. En toen moest het spektakel nog beginnen.
Wie er ook wat ondernam, er rechtte er slechts één haar rug op deze moeilijke, frustrerende dag. Schulting weerstond alle druk en prolongeerde de titel op de 1000 meter. Bij de rest lukte het niet. “Misschien heb ik wel te veel goede karma opgebouwd, maar krijg ik hier te maken met het tegenovergestelde”, treurde De Laat na. Knegt had hem even eerder als de pater familias verdedigd. “Itzhak valt niets aan te rekenen, De relay is een teamonderdeel waarbij je samen wint en samen verliest. Het had zo mooi kunnen zijn, mits…." Knegts relaas stokte, maar een goed verstaander had aan een half woord voldoende. Zo goed als de selectie draaide, zo optimistisch waren de meesten naar het voorwerk.
“Wat een beroerde dag. Het is leuk en aandoenlijk zoals Sjinkie me uit de wind houdt. Neemt niet weg dat ik het gevoel heb alles te hebben verneukt. Ik kan er geen oorzaak voor vinden, ben bovendien niet van plan de hele boel nu al te analyseren. Ik schaatste niet lekker of goed. Om een of andere reden valt er niets op zijn plek”, erkende De Laat, die graag op de Spelen de beste Itzhak had willen presenteren. “Al kan ik niet helemaal uitleggen hoe ik dan moet zijn. Ik ben het hele seizoen zoekend naar mezelf.”
