“Dit is echt waanzinnig. Voelde me de hele week al goed, reed heel snelle rondetijden, had er veel zin in, maar toch was ik heel erg zenuwachtig. Als je dan zo’n waanzinnig goede race rijdt met een olympisch record, wordt het erna weer wachten met de nodige zenuwen om te zien of het genoeg is. Bizar."
"Natuurlijk ben ik zenuwachtig. Ik heb dit type zenuwen nodig om boven mezelf uit te stijgen. Dat mis ik weleens in een World Cup, een EK of een WK. Het is geen fijn gevoel, al besef ik tegelijkertijd dat ik het nodig heb, en dan verandert het weer in een fijn gevoel, wetend dat het voor ‘het echie’ is. Heel belangrijk, en tja, ik haal er dan maar vertrouwen uit totdat het startschot klinkt. Op dat moment ben ik blij dat ik mag."
"Hoe dat gevoel is? Ik voel dat in mijn buik en sta dan helemaal aan. Loop ik de eetzaal in van het olympisch dorp, dan ruik ik alle geurtjes en moet ik bijna kokhalzen. Eten is echt een hell of a job. Drie happen pasta heb ik genomen, wetend dat ik daarmee genoeg energie heb omdat ik zondagavond ruim voldoende heb gegeten en het op de wedstrijddag lastig is."
"Vanaf het Olympisch Kwalificatie Toernooi zegt Gerard van Velde dat ik anders ben. Zelf heb ik dat niet zo in de gaten, misschien moet je dat meer aan de mensen in mijn omgeving vragen. Ik doe gewoon m’n ding. Het contact met Nederland wordt steeds nauwer, de kring almaar kleiner, en uiteindelijk bel ik niet meer met veel mensen, alleen Letitia nog. Ik maak het belangrijk in mijn hoofd, maar niet bewust. Het is een proces van fysiek en mentaal er naartoe groeien."
"Onderdeel ervan is dat je moet blijven doorschaatsen, oftewel doen wat je op dat moment aan het doen bent, met de handen op de rug totdat je over de finish schaatst. Zo verlies je geen snelheid. Het grappige is dat ik tijdens de warming-up tegen Michel Mulder (assistent-coach, red.) zei: Leuk om te zien hè, dat wanneer je wint, anderen je manieren kopiëren. Er waren heel veel meiden die met twee handen op hun rug reden."
"Verwacht is deze zege niet, maar ergens zat een gevoel van binnen dat ik het eventueel wel kon. Het is een klein bolletje vertrouwen dat op zo’n dag als vandaag steeds groter wordt. Ik scoor op de Spelen veel beter dan tijdens de WK Afstanden bijvoorbeeld; voor mij is dat logisch, omdat deze wedstrijd mooier is. De Spelen zijn magisch, wanneer je het daar kunt laten zien, dat is iets geweldigs. Er zat een beetje publiek op deze baan die werkelijk fantastisch is. Dan zie je de ringen en denk je: oké, let’s go! Bij eerdere Spelen waren er meer toeschouwers, maar het was het nooit zo dat je door het geluid daarvan werd meegezogen. Het is meer het gemis van familie en vrienden dat hier heeft meegespeeld, maar onder het racen deed me dat niet zoveel."
"Terwijl ik schaatste, dacht ik niet zoveel na. Of, wat er wel door mijn hoofd schoot: Oh, lekker Blondin en binnenbaan, een beetje hetzelfde als Hamar 2020. Waarschijnlijk zal ze de eerste ronde hard rijden waarvan ik kan profiteren en dan is het voor mij. Als je compleet gefocust bent, zie je niets meer, ook geen rondebord. Bij sommige races krijg je juist alles mee, tot aan het geschreeuw van de speaker. In een leeg Thialf bijvoorbeeld hoor je Geert Kuiper heel hard roepen of je boven of onder de tijd zit, zonder een rondebord te zien. Nu heb ik niets meegekregen. Ik was lekker aan het racen, precies zoals het in de andere olympische races was."
"Een coach is een verlengstuk die je helpt, al moet je het altijd zelf doen zodra je op startlijn staat. Ik heb van alle coaches geleerd en zaken opgestoken. Met Gerard van Velde heb ik een heel prettige samenwerking, met de hele staf trouwens. Dat helpt me ook weer. Het mooie in deze ploeg is dat we heel veel overleggen welk trainingsschema het best voor me is. Daardoor denk je meer na over wat goed voor je is en wat je nog meer nodig hebt. Aan het einde is Gerard degene die de final call maakt, maar dat kun je als 19-jarige nog niet. In die fase ben je jezelf nog aan het ontdekken. Zo is het fijn in elke fase door te leren."
"Bij de huldigingsplechtigheid (de medailles moeten nog worden uitgereikt, red.) miste ik vooral het Wilhelmus, daar stond ik eigenlijk op te wachten. Uiteraard kwamen er gedachten langs de afgelopen vier jaar, waarin heel veel emoties zijn gepasseerd. Elek gouden medaille heeft zijn eigen aanloop gekend. Deze was heel anders, ja….., ja…. (Ireen breekt, er komen tranen en iedereen luistert ademloos)…dan herpakt ze zich en zegt: “Weet je, ik wil het na elke overwinning niet over Paulien (van Deutekom, red.) hebben….als je iemand elke dag mist, is dat op een moment als dit – waarop je onmiddellijk met elkaar aan de telefoon zou hangen en met wie ik voor de race wel gebeld zou hebben – extra zwaar. Ik weet ’t, het is alweer drie jaar geleden, maar…..”
En zo eindigt de waterval van gedachten over een meer dan bijzondere, wederom gouden optreden van de vrouw die – wat er verder ook gebeurt – toch wel weer de titel van koningin van de Spelen verdient. Met een traan van vreugde en verdriet.
