De Nederlandse schaatssport mag zich gelukkig prijzen met nieuwe, grote kampioenen die op het ijs bij tijd en wijle toveren en daarnaast doodgewone, toegankelijke mensen blijven. Ze lachen, ze huilen, maar ze genieten bovenal van hetgeen waarmee ze de dagen vullen. En wanneer dat lekker loopt, of wat minder gaat, ze hebben er genoeg over te vertellen.
Omdat niemand áltijd zes kan gooien, was het brons dat Suzanne Schulting woensdagavond als vierde medaille aan haar collectie van Beijing toevoegde misschien een plak van de verkeerde kleur, maar ook weer geen prijs die haar wereld deed instorten. Ze baalde op de manier waarop deze stoere, Friese mid-twintiger doorgaans een sportieve teleurstelling probeert te verwerken, namelijk door wat tranen te laten en in de coulissen van het Capital Indoor Stadium een Chinese te vervloeken. Tegelijkertijd kwam het besef dat ze, op voorhand de favoriete op vrijwel alle shorttracknummers, had gepresteerd wat niemand anders haar kon nazeggen. “Dat is geen 1-2-3’tje”, zoals ze naderhand verklaarde. “Je kunt niet denken dat Suzanne overal goud zal ophalen. Dat is een heel lastige opgave in deze sport. Je mag blij zijn als je er een pakt. En ik heb er nu twee, plus zilver en brons. Maar ja, uiteindelijk ben ik ook de persoon die alleen gelukkig is met goud. Écht gelukkig.”
Het had gekund op de 1500 meter, de laatste individuele afstand van dagenlang geweldig shorttrack in China. Het pakte anders uit door een simpele schouderduw van Yutong Han in de finale. “Ik wist niet eens goed wat er gebeurde. Er vlogen meiden binnendoor, ik raakte uit de baan en was alle snelheid kwijt. Toch wist ik me terug te knokken, maar verspeelde ik zilver op drieduizendste van een seconde. Vandaar de tranen, ja, van teleurstelling. Ik had gehoopt op meer, want ik voelde me zo sterk, rustig. Er is geen 1500 dit seizoen geweest waarvoor ik zo ontspannen was. Wat het eindresultaat zou zijn geworden als dit niet was voorgevallen, weet niemand. Choi (de Koreaanse die won, red.) zou misschien wel fantastische lijnen hebben gereden. Toch had ik het idee dat ik goud had kunnen grijpen door bij haar buitenom te stampen.” Het kwam er niet meer van, dus.
Schulting keek eens achterom, op verzoek. Ze loog geen woord toen ze het over een ‘super succesvol toernooi’ had. “Met op dit moment een beetje bittere nasmaak, wat het evenement eigenlijk helemaal niet mag hebben. Ik heb vier medailles, waarvan twee gouden, in een sport waar ongelukjes in kleine hoekjes zitten. Wellicht dat het me helpt wat vaker de finales van de 1000 meter en de aflossing terug te kijken. De andere ritten moet ik dan laten voor wat ze zijn. Als ik die zal terugzien, moet ik vast huilen van verdriet.” Ze zei het op een luchtigere toon dan het lijkt wanneer deze zinnen gewoon worden gelezen…
Bij het in herinnering roepen van een zinnetje dat ze sprak nadat Schulting, Xandra Velzeboer, Yara van Kerhof en Selma Poutsma op Medal Plaza waren gehuldigd als olympisch kampioenen relay, krijgt de derde plaats van woensdag direct meer waarde. Op Valentijnsdag erkende ze dat ze de vermoeidheid begon te voelen, dat ze naar het einde snakte. Wat leert de zesde racedag dan vooral? Dat Schulting mentaal kennelijk niet kapot te maken is. Ze refereerde aan de slotdag van de World Cup in Dordrecht. Schulting zat er compleet doorheen en graaide naast de zege op de 1000 meter. “Als ik daar een ding heb geleerd, is dat het me dat hier absoluut niet zou overkomen. Ik heb het niet toegelaten. Ja, je bent moe, het toernooi duurt tien dagen. Het is gewoon heel intens, er gebeurt heel erg veel. Maar je weet al vier jaar dat het heel erg zwaar wordt. Geen worsteling, nee. Het zou zonde zijn als je daar je energie aan verliest. Ik wist dat ik heel goed en sterk was, en dat was ik tien dagen lang. Op de training reed ik goed, alles ging makkelijk.”
Plotseling welden er weer tranen op in haar ogen, denkend aan de voorbije jaren. “Ik kan zo genieten van de ontwikkeling die ik, die wé als team, hebben doorgemaakt, met het bijbehorende plezier. Het is een wereld van verschil zoals ik er vier jaar terug en nu bij sta. Daar mag ik als persoon supertrots op zijn. Ik ben me ervan bewust dat het team om me heen ook de reden is die me zo goed maakt en dat ik zo ben. De ploeg is er in goede en in slechte tijden. Dat maakt het zo mooi. Als je goed bent, willen heel veel mensen je vriend zijn en je handje vasthouden en bij je in de buurt zijn. Ons team is zo bijzonder omdat de mensen er altijd zijn, ook zodra het even niet goed draait. Ik zat na die 1500 meter een moment in zak en as, maar van alle kanten kwamen teamgenoten bij me staan om me te troosten en te zeggen hoe bijzonder het is wat ik heb gedaan. Dat ik echt trots op mezelf mag zijn. Dat vind ik fantastisch. Ik ben wel heel trots, maar mijn laatste race zit nog een beetje te vers in mijn hoofd. Want weet je, ik wil gewoon nooit verliezen.”
