“Het is gelukt, heel blij mee!” De eerste reactie van Verweij was natuurlijk opgetogen. Een paar minuten na de finish stond ze bij de staf van haar ploeg uit te hijgen. Na de mannentak voorzien te hebben van informatie over de slechte stukken in het ijs, deed ze haar verhaal. “Er was een hoog tempo en er gebeurde veel. Het lukte mij om overal goed bij te zitten. Nederlands natuurijs is mijn ding, na twee zeges mag ik dat wel concluderen.” Vorig jaar won ze in een stil Noordlaren, deze keer stond het publiek rijen dik. “Heel mooi dat er nu toeschouwers bij zijn en dat het weer gelukt is.”
Als eenling stond Maaike Verweij aan de start. Net als bij haar eerste overwinning hoefde ze niet te rekenen op haar teamgenotes van Albert Heijn – Zaanlander, die hun prioriteiten op de langebaan hadden liggen. Anderzijds hoefde ze zich ook niet ondergeschikt te maken aan de suprematie van Irene Schouten en Marijke Groenewoud. “Het scheelde dat ik niet overal achter aan hoefde.” Haar tactiek om de andere ploegen het vuile werk op te laten knappen, was zeer effectief. “Af en toe was het een beetje gokken. Op een gegeven moment was een kopgroep weg, BDM-BTZ zat daar niet bij. Ik rekende erop dat zij het gat dicht zouden rijden. Daar maakte ik dankbaar gebruik van.”
Toch ontkende Verweij dat deze zege haar in de schoot geworpen werd. “Eenvoudig zou ik het nooit noemen, ik heb er echt voor moeten rijden. Als je in je eentje schaatst, moet je slim zijn. Dat was ik vandaag. Ik heb vooral gelet op de meiden van BDM-BTZ en Van Ramshorst, omdat zij veel aanvallen.”
Niet alleen door aanvallen terug te pakken, hielp de ploeg van Eelco Kooistra Verweij. Ook in de eindsprint kon ze in de luwte rijden van de dames in het zwart. Twee ronden voor het einde namen de vrouwen van BDM-BTZ het heft in handen. Esther Kiel leidde de dans met in haar kielzog haar drie ploeggenotes. Uit de rug van het treintje vertrok Verweij en met een machtige eindsprint finishte ze afgetekend als eerste.
“Als we wilden winnen, moesten we als eerste die laatste ronde in gaan en dat deden we”, reconstrueerde Merel Bosma, die vond dat het team het maximale uit de race had gehaald. “Het kan ook lekker zijn als je net als Maaike in je eentje rijdt. Je kunt gewoon je eigen koers rijden. Ze is sterk en doet het supergoed.”
Elsemieke Van Maaren gaf het verschil tussen haar ploeg en de pupil van Jillert Anema aan: “Het is wel een meid van Team Albert Heijn – Zaanlander, nog altijd een prof tegen semiprofs. Nee, dat zijn wij niet eens. We werken er nog bij. Dat realiseren we ons wel, maar wij gingen natuurlijk voor die overwinning.” De Zuilichemse zag geen perfecte sprint van haar team. “Esther zat iets te lang op kop, waardoor wij niet hard genoeg konden door versnellen. Vervolgens kwam Maaike te hard om ons heen om dat gat nog te kunnen dichten die laatste 300 meter.”
De beide vrouwen van BDM – BTZ waren teleurgesteld in de uitslag, hoewel ze twee podiumplaatsen hadden en met Esther Kiel ook de winnares van de leidersprijs. “We moesten er een zware koers van maken en dat hebben we gedaan. Veel aangevallen, maar helaas kwam er geen kopgroep weg. Want dan is er steeds weer een ploeg die de slag mist. Die springt er dan niet naartoe, maar rijdt het gat naar de vluchters dicht,” zo analyseerde Bosma.
Vooraf waren er de nodige twijfels over de ijskwaliteit. “We zagen wat stenen in het ijs zitten, maar toen we reden viel het mee,” aldus Van Maaren. Bosma spreekt haar teamgenote tegen: “Het was echt dramatisch ijs, verschrikkelijk.” En de winnares? Die zal natuurlijk nooit klagen over de ondergrond: “Er zaten wat scheuren in, het hobbelde, dat hoort erbij.”
Ondanks de wisselende meningen over het ijs, hadden alle vrouwen genoten van 'de eerste'. "Jeetje, wat is het weer vet dat ik hier mag rijden, supergaaf. Tuurlijk denk je na de finish: Shit, deze had ik willen winnen. Maar als ik om me heen kijk, zie ik al dat publiek hier," waren de woorden van de immer enthousiaste Bosma. "Superleuk sfeertje hier in Burgum," concludeerde Van Maaren.
