Wat een eindsprint rammelde de Eemdijker er nog uit, toen het op de valreep van de 150 ronden helemaal mis dreigde te lopen voor de Reggeborgh-formatie. Mats Stoltenborg had zich los weten te rukken uit de voorste gelederen van de achttien man die de slijtageslag op de Jaap Edenbaan hadden overleefd, en rook de bevrijdende eindstreep als nooit tevoren. Hoolwerf hoefde op dat moment niet eens meer om zich heen te kijken: hij zou het zelf moeten oplossen, want de groene hulptroepen waren tot hun laatste snippertje opgerookt. De turbo ging aan, zijn verstand uit, en zijn ongekende wilskracht deed de rest. Stoltenborg sneuvelde, Robert Post (Jumbo-Visma) en Sjoerd den Hertog lieten zich handig door de zuigende werking van Hoolwerfs slipstream meezuigen en zo stormde er een trio op de streep af.
Met het in de lucht steken van zijn beide armen deed zich tegelijkertijd aan de overzijde van de ijsbaan een explosie van vreugde voor. Alles in groene jassen sprong over de boarding en viel elkaar dansend om de nek. Gary Hekman kronkelde als een kerstslinger om coach Roy Boeve heen, Bart Hoolwerf staarde naar het zwarte hemeldek boven hem alsof hij het achtste wereldwonder zojuist had aanschouwd, en Crispijn Ariëns brulde de laatste adem uit zijn longen – misschien toch het restje dat hij in de wedstrijd was vergeten te gebruiken?
“Nou, daar zat zojuist niets meer in hoor, kan ik je vertellen”, meldde de regisseur van de anderhalf uur durende voorstelling. Sjoerd den Hertog, de nummer drie gleed langs om hem te feliciteren. "Het was wel koers, hè, Ari. Goed gereden, man!" Ariëns lachte en vervolgde zijn verhaal. “Evert kwam op drie ronden van het einde nog een keer langs bij me. ‘Ari, Ari’, riep-ie buiten adem, ‘trek nog een keer door alsjeblieft’. Dat heb ik gedaan, daarna was het echt op”, aldus Ariëns, zoals zo vaak van onschatbare waarde gedurende de race. Het geheim van zijn noeste arbeid wilde hij best prijsgeven. “Intervallen. Dat is waar we als team goed in zijn. Daar hebben we de voorbije week weer veel op getraind.”
Weekje Parijs met vriendin Eva helpt Wabe de Rooij aan Nederlandse titel
Vriendin Eva haalde hem over 2022 af te sluiten met een weekje Parijs. Wabe de Rooij nam het voorstel even in beraad, maar was er gauw uit. Beter maar even relaxen met de vrouw, dat zou echt geen kwaad kunnen voor zijn schaatsprestaties. ’n Wijs besluit: op nieuwjaarsdag klonk zowaar het Wilhelmus voor de adviseur duurzaamheid bij een ingenieursbureau, als de nieuwe kampioen marathonschaatsen bij de neo-senioren.
Winnaar in Deventer, de beste op het altijd heerlijke schuurpapierijs van De Uithof in Den Haag waar de Alphenaar meestal traint: de laatste maand presteerde de rijder van Groenehartsport.nl uitstekend. De voortzetting op een van de belangrijkste afspraken van het seizoen sloot er prima bij aan. De Rooij groeide uit tot de grote, niet klein te krijgen animator van de zeer amusante wedstrijd voor de beloften over honderd ronden. Na twintig rondgangen reed hij alleen door nadat een eerste kopgroep was ingerekend. Remco Stam en Wisse Slendebroek, die hun poging in eerste instantie hadden gestaakt, zochten toch weer aansluiting. Vanuit het peloton versnelde Gert Wierda, en zijn jacht werd zes ronden later beloond met een plek op de eerste lijn. Met het kwartet werd de rest gedubbeld, iets dat naderhand nog twee keer lukte voor drie van de vier (Stam moest afhaken).
Diezelfde Wierda zou een voorname rol spelen in de zege van De Rooij. Toen de ijsvloer vrij was voor het trio aan de leiding en de laatste tien ronden moesten worden verreden, ontsnapte Slendebroek. Hij kreeg enkele tientallen meters de ruimte, maar de gretige Wierda (‘Ik wilde zo graag mijn overwinning van Amsterdam, de openingsmarathon, herhalen waardoor ik veel te veel werk verrichtte’) haalde de Oudorper weer terug. Of die extra versnelling, met De Rooij als een boomklever achter hem aan, hem opbrak toen het op sprinten aankwam, valt niet te bewijzen. Hij legde het wel ruimschoots af tegen de doordouwer uit het team van ploegleidster Linda Bouwens. Slendebroek gleed vlak erna als nummer drie de uitslag in.
De uitslag van het NK neo-senioren.
Intervallen dus. Tempo opvoeren en weer afzwakken. Op- en afschakelen, counteren en verdedigen. “Mooi hè”, vond Boeve, “en prachtig afgemaakt door een zwaar getalenteerde sportman die twee seizoenen geleden nog overwoog te stoppen. En ondanks de druk die op onze ploeg stond. Maar de voorbije week sprak hij alleen over deze dag. Het NK wil ik winnen.”
Dat kunstje is hem toevertrouwd. Vorige winter drukte hij zwaar zijn stempel op de Trachitol Vierdaagse door alle etappes naar zich toe te trekken. “Dat gebeurde een beetje op de automatische piloot, alsof het vanzelf ging. Vandaag hebben we veel meer tegenstand gevoeld. Dat is opgelost door heel goed samen te werken. Ook bijzonder, want we zijn allemaal moeilijke mannetjes, zegt Roy Boeve weleens. Daarom verdient hij een compliment hoe hij er steeds in slaagt iedereen ervan te doordringen dat het teambelang op 1 staat. Alle jongens weten dat hun moment een keer komt, daarom haalt iedereen er voldoening uit. Oké, de sprinters in onze groep maken meer kans, maar als je zag hoe groot het feest na de finish was, heeft niemand moeite wanneer de zege voor een ploegmaat is”, aldus Hoolwerf, die eenmaal opgevangen door zijn kompanen de emoties niet meer de baas bleef en een paar minuten met betraande ogen op het ijs was blijven zitten, genietend van de ultieme triomf in zijn carrière.
De uitslag van de Topdivisie.
