Haar waanzinnige statistieken (75e internationale finale, de 35e zege daarin en de 29e gouden medaille in een mondiaal toernooi) lijken allang niet meer te evenaren. Waar Suzanne Schulting verschijnt, staat de boodschap bijna in haar voorhoofd gebrand. WINNEN. “Toch is dat nooit makkelijk geweest, als je weer op het hoogste treetje van het podium plaatsneemt”, zegt de Friezin vanuit Almaty waar ze zondag de muur om haar 1000 meter-koninkrijk opnieuw heeft versterkt. In de finale zijn de Amerikaanse Kristen Santos en Anna Seidel uit Duitsland, de nummers twee en drie, geen moment in haar buurt gekomen. Op een half rondje na of zo heeft Schulting niemand het plezier – of de luxe misschien wel, met haar als tegenstandster – gegund de koppositie te bemannen.
Die plek is (meestentijds) van haar, daar voelt ze zich al een jaar of vijf, zes comfortabel, en zo heeft ze het merendeel van haar triomfreeks bij elkaar gereden. “Daarom kan ik de vraag niet beantwoorden hoe het moet zijn voor Yara van Kerkhof om van kop af een finale te winnen. Ik doe het vrijwel altijd zo.” Het is kwestie van doen, en niet denken.
Die gewoonte zit natuurlijk niet in het ‘racesysteem’ van de 32-jarige Van Kerkhof. Zij, al meer dan tien jaar lid van de nationale trainingsselectie (NTS), koestert eerder de momenten waarop ze doordringt tot de eindronde van een afstand waarin prijzen klaarliggen. Een week geleden heeft ze nog gesproken over de wens zo ver in een toernooi te geraken, omdat het alweer veel te lang is geleden. Het verlangen naar een medaille is slechts in de kantlijn vermeld, want Van Kerkhof redeneert zo: het moet stapje voor stapje, wil het ooit slagen.
Almaty deel 1, van 9 tot en met 11 december, is in dat opzicht goed voor haar uitgepakt. Twee keer heeft ze het ijs kunnen opstappen voor een A-finale, en de vierde en zesde plaats als oogst deden haar deugd. Ben je dan een snelle leerling, is het een portie geluk, of bevindt ze zich, onder leiding van een nieuwe staf, in een groeiproces waarvan de grenzen een stuk verderop liggen, wanneer je binnen een week twee keer in de roos schiet? Zaterdag 500 meter: brons. Zondag: goud op hetzelfde nummer dat twee keer op het programma is geplaatst.
“Best stressvol”, bekent ze een uur na de gouden en vooral tumultueuze race waarin de jonge Michelle Velzeboer in horizontale houding naar zilver is gegleden. In twee woorden samengevat hoe ze een minuutje schaatsen heeft ervaren. Een, twee, drie keer opnieuw is er gestart vanwege struikelpartijen. “Toch slaagde ik er steeds in een gaatje te vinden om als eerste de eerste bocht in te gaan. Zo heb ik het alle voorgaande wedstrijden gedaan, daarom had ik me voorgenomen het weer te proberen in de finale. Maar wat is het spannend, op 1 die ronden te moeten rijden, met voortdurend die druk vanachter. Het is namelijk niet mijn sterkste punt. Voor het eerst goud. In Dordrecht, in de winter van 2019-’20 won ik mijn laatste medaille, zilver achter Lara van Ruijven. Ik ben zó blij dat het me is gelukt!”
Ze vertelt haar verhaal in de catacomben van het Halyk-stadion waar het rumoerig is en waar veel sporters haar voor een felicitatie aanklampen. Michelle Velzeboer vult de tijd wanneer Yara wordt weggeroepen. Zilver in dit stadium van haar net begonnen internationale carrière voelt als goud. “Natuurlijk had ik dit niet nu al verwacht”, klinkt het eerlijk. “Het was pas mijn tweede A-finale bij de senioren. Drie keer herstarten is vervelend, zeker als je twee keer bent onderuitgegaan. De kunst is je er niet door te laten afleiden. Hoe je dat doet? Door te denken dat iedereen in hetzelfde schuitje zit. je moet elke start er opnieuw vol voor gaan. Dat heb ik gedaan en daarna ben ik gaan racen.”
Van Kerkhof is de enige van het vijftal in de baan die rechtop aan de streep is gearriveerd. In het zicht van de aankomst pletterde Petra Jaszapati op de ijsvloer, zijn twee Koreaansen en een Canadese rijdster haar gevolgd, en probeerde Velzeboer de plotseling opdoemende, Hongaarse horde springend te ontwijken. Dat is mislukt, maar glijdend op haar linkerheup en steunend op haar hand komt het zilver zo naar haar toe. “Een bijzondere finish.”
Denis Nikisha beleefde een heel bijzondere shorttrackmiddag op zijn thuisbaan. Hij won niet alleen goud op de 500 meter, na afloop van de huldiging scoorde hij een nog grotere zege door op het ijs door de knieën te gaan voor zijn vriendin. Met twee reusachtige bossen bloemen en een ring kostte het weinig moeite de Aziatische in tranen te doen uitbarsten en tussen de waterlanders door ja te stamelen op de vraag of ze Nikisha's vrouw wil worden.
Mannen grijpen net naast goud op de relay
De aflossingsploeg van TeamNL (mannen) leverde op de valreep van de World Cup nog een kwiek optreden op. Tijdens de finale ontspon zich een heerlijk duel om het goud tussen het viertal Sjinkie Knegt, Itzhak de Laat, Kay Huisman en Friso Emons, en de Canadezen. Nederland, in feite een gelegenheidsteam omdat Jens van 't Wout en Teun Boer ontbraken wegens ziekte, kroop gaandeweg steeds verder naar voren. Met alleen Itzhak de Laat nog te gaan werd het stuivertje wisselen aan kop, waarbij de Fries tot twee keer toe de leiding nam. Omdat De Laat niet helemaal in balans de laatste bocht uit knalde, kreeg Jordan Pierre-Gilles de kans op de streep zijn schaats net voor die van de Nederlander te drukken.
Een domper voor de Hollanders, onder wie een zwaar gebutste Knegt. 'De Schicht van Bantega' crashte eerder op de dag ongelooflijk hard in de halve finale van de 1000 meter, toen er een Chinees voor hem onderuit gleed en Knegt met salto achter hem aan de kussen in vloog. De race werd afgebroken en naderhand niet meer vervolgd. Knegt verliet strompelend het ijs en verdween naar de kleedkamers; de enorme scheur in de achterkant van zijn snijvaste pak vermoedde niet veel goeds. Na behandeling door de Nederlandse teamarts (er zat een snee in zijn rug) maakte hij toch zijn opwachting in de relay. Er was ook weinig keuze, want de Nederlandse ploeg had nog slechts vier man beschikbaar....
