Drie op een rij. Dat is een reeks die er mag zijn in het hedendaagse marathonschaatsen. De enige van wie je het mag verwachten, is Irene Schouten. Wat zij deed in Amsterdam, Enschede en Heerenveen, kopieerde Esther Kiel in Utrecht met de derde van haar triootje zeges. Het was even verdiend als indrukwekkend wat ze met haar ploeg voor elkaar kreeg. Kwestie van een foutje herstellen, misschien?
Wat waren ze stil woensdagavond in overbevolkt Burgum, nadat het vrouwenpeloton de échte schaatswinter had mogen openen op natuurijs. Zo dominant als het kwartet van Eelco Kooistra onderweg was geweest gedurende de zeventig ronden, zo pijnlijk waren ze te kijk gezet toen het op sprinten was uitgedraaid. Maaike Verweij had als ploeg-van-een-pion even lesgegeven. Dat moest worden rechtgezet.
“Deze zege hadden we nodig. Want we schaamden ons woensdag wel”, erkende Elsemieke van Maaren, die na de race met succesvolle ontknoping een moment stopte bij haar vader langs de kant van het ijs op de Utrechtse Vechtsebanen. “Zo gemakkelijk als Maaike ons klopte in die sprint, dat hadden we nooit mogen laten gebeuren. En dus moesten we iets bedenken om niet op al vijftig meter van de streep verslagen te zijn door Maaike. Zij kwam in Burgum van achteruit opzetten met zoveel snelheid dat ze niet meer te houden was.”
Esther Kiel, reeds de beste in de laatste twee marathons op kunstijs – in Hoorn en Deventer – zou als de beoogde afmaakster met de snelste benen van de vier de spil in het spel zijn. Dat werd ze ook, ondanks een solo uitstapje in de wedstrijd dat tien ronden duurde en veel kracht kostte. “Ja, dat klopt, maar we kennen Esther en wisten dat ze na die ontsnapping nog genoeg tijd zou hebben om te herstellen van die inspanning. Als wij met z’n drieën (Merel Bosma, Ineke Dedden en Van Maaren, red.) het werk zouden verdelen, moest het goedkomen”, vertelde de Zuilinchemse.
Het scenario pakte uit zoals gehoopt. Bij het ingaan van de slotronde reed Verweij eerst ingeklemd aan de voor- en achterzijde door twee BDM’ers, toen ze voor de laatste bocht versnelde om in koppositie de sprint aan te kunnen gaan. Kiel, inderdaad weer voldoende gerecupereerd, volgde haar als een schaduw, om in de slotmeters de turbo aan te zetten die voor de leidster in het algemeen klassement te veel van het goede bleek. Merel Bosma maakte het feest compleet door naar stek drie te vliegen.
“Dit is mooi k…”, mopperde de Veenhuizense Verweij, nadat ze terugkeerde van de huldiging “al moet ik zeggen dat BDM heel goed reed vanavond." Gezien de lach op haar gelaat had ze er allang vrede mee. "Nee, dit was geen Burgum-sprint. Mijn ploegleider Arjan (Samplonius, red.) adviseerde me zojuist dat ik maar wat video’s moet bekijken van de sprints die Arjan Stroetinga vroeger reed. Die kon zulke lijnen schaatsen dat er niemand mee overheen kon kletsen. Ik heb dus weer wat huiswerk te doen. Misschien kan ik er nog tegenin brengen dat ik geen hulp tijdens de race kan krijgen, omdat ik in m’n eentje meedoe. Arjan had meestal mannen genoeg die wat voor hem konden betekenen”, meende Verweij, die in de finale nog een keer alles op alles moest zetten om een weggereden groepje te achterhalen. “Misschien heeft die achtervolging me net opgebroken in de eindsprint.”
De uitslag staat hier.
