“Als zesjarige begon ik met inlineskaten. Op de lokale skatebaan was ik één van de kinderen die zich moest vasthouden aan de muur. Ik vond de moed om me van die muur af te duwen en vanaf die dag begon ik te skeeleren. Zo heb ik van mijn zesde tot aan mijn tweeëntwintigste geskatet. Ik genoot van de snelheid en de tactieken die erbij kwamen kijken. Daarnaast waren mijn trainingsgenoten mijn vrienden, we noemden onszelf de rink rats, omdat we altijd in de buurt van de baan te vinden waren.”
Vanaf haar twaalfde werd de talentvolle Lochland getraind door Desly Hill. En toen haar coach in Nederland aan de slag ging, volgde de zestienjarige inlineskatester. “Ik wilde graag presteren op het hoogst mogelijke niveau. Wij hoopten al zo lang dat inlineskaten olympisch zou worden, maar dat gebeurde niet. Daarom ben ik in Nederland gaan schaatsen. In Enschede leerden we als Australiërs schaatsen onder leiding van Desly. Hoewel veel mensen denken dat schaatsen en inlineskaten erg op elkaar lijken, is dat niet zo. Het kostte me veel tijd om deze nieuwe sport te leren en op het hoogste niveau mee te kunnen doen.”
Lochland is erg dankbaar voor haar tijd als schaatsster en inlineskatester. “Desly heeft mij gevormd als mens en hier in Nederland zag ik haar als een moeder. Ik heb zoveel van haar geleerd wat ik dagelijks gebruik. We hebben nog steeds contact en zullen dat ook altijd houden. Ze heeft zoveel invloed op mij gehad. Daarnaast ben ik de familie Roosenboom erg dankbaar dat die me in huis wilde nemen. We werden familie, ik sta voor altijd bij ze in het krijt.”
De Bartlehiemtocht, die zaterdag verreden zal worden, staat de tweevoudige winnares nog goed bij. “Het is één van de zwaarste races die je ooit rijdt. Nederland houdt echt van haar kasseien, er zijn er veel van op het parcours. En de wind maakte het zwaar. Het was al een hele prestatie om überhaupt te finishen. Ik kan me niet veel overwinningen voor de geest halen, maar deze wel, omdat ze zo zwaar waren. Dat maakt de herinneringen ook zo mooi.”Lochland genoot van de uitputtingsslag. “Ik was gewend om te lijden en daar ligt ook de sleutel. Je weet dat het een zware wedstrijd wordt, daar moet je je mindset op aanpassen. Iedereen zal pijn voelen. Wanneer je begint te denken dat je het niet kan, moet je dat zien om te draaien. Iedereen is in dezelfde positie, probeer een manier te vinden om de eindstreep te halen.” Ondanks dat de wedstrijd in Hallum een Open Nederlands Kampioenschap is, staan er slechts twaalf deelneemsters aan de start. Marijke Groenewoud is het hele seizoen al onverslaanbaar en lijkt nu ook af te stevenen op de titel. Beau Wagemaker is haar grootste concurrente.
In Nederland wist Lochland enkele inlineskatewedstrijden te winnen, maar op de individuele schaatsafstanden wist de Australische geen rol van betekenis te spelen. “Ik was dan ook erg blij met het nieuwe onderdeel, de mass start. Die heeft gelijkenissen met het inlineskaten, waar je ook tegen mensen rijdt en niet tegen de klok.” In het seizoen 2011-2012 eindigde ze op een knappe zesde plek op het onderdeel in de wereldbeker. Haar doel om naar de Spelen van Sochi te gaan haalde ze niet, mede omdat de mass start daar nog geen olympische discipline was.
Op haar 23e keerde Lochland terug voor een bezoek aan Australië met de intentie om het schaatsen later weer op te pakken. “Ik kreeg een telefoontje dat mijn moeder kanker had. Toch wilde ze dat ik in Nederland bleef om mijn droom te leven. Maar toen ze zieker werd, besloot ik naar huis te gaan om haar te steunen. Niet lang daarna overleed ze. Ik geloof dat alles met een reden gebeurt. Het was voorbestemd dat ik stopte met schaatsen om naar huis te gaan en tijd met mijn moeder te spenderen.”
De tijdelijke stop werd een definitief afscheid van de schaatssport. Lochland besloot om een oude liefde weer op te pakken, Australian football. De nationale sport van het land, waarbij je een ovale bal tussen de doelpalen moet trappen, had de Australische tot haar dertiende beoefend. “Ik wilde graag onderdeel uitmaken van een team. Het kostte me wel een paar jaar om te wennen aan de sport. Behendigheid, oog-handcoördinatie, balgevoel, alles zit erin en al die vaardigheden moest ik leren.”
“Op het moment dat ik begon, was er geen nationale competitie voor vrouwen. Het werd door mannen gedomineerd. Zo was ik in mijn jeugd het enige meisje in het team geweest. Toen de beslissing werd genomen dat er een AFLW (Australian Football League Women, red.) zou komen, was iedereen erg blij. Ik ben trots dat ik er vanaf het eerste jaar bij was.” Inmiddels speelt Lochland al zeven jaar op het hoogste niveau.
Het contrast met het schaatsen is groot. Eerst beoefende ze een sport die bijna niemand in Australië kende, nu staat ze in volle stadions en is ze elk weekend op tv te bewonderen. “Het maakt het zo veel leuker dat ik een populaire sport speel, het is zo groot en iedereen wil het volgen. Dat geeft meer voldoening dan het onbekende schaatsen.”
Ondanks dat ze in Australië een heel ander pad gekozen heeft, heeft ze veel aan haar tijd in Nederland gehad. “Ik heb daar de mentale kant van het topsporter zijn geleerd door te trainen met wereld- en olympisch kampioenen. We haalden echt het beste in elkaar naar boven. Nu weet ik hoe ik mijn grenzen kan opzoeken. Met die kennis help ik nu de meiden die nog nooit in een professionele omgeving getraind hebben.”
De Bartlehiemtocht, die zaterdag verreden zal worden, staat de tweevoudige winnares nog goed bij. “Het is één van de zwaarste races die je ooit rijdt. Nederland houdt echt van haar kasseien, er zijn er veel van op het parcours. En de wind maakte het zwaar. Het was al een hele prestatie om überhaupt te finishen. Ik kan me niet veel overwinningen voor de geest halen, maar deze wel, omdat ze zo zwaar waren. Dat maakt de herinneringen ook zo mooi.”
Lochland genoot van de uitputtingsslag. “Ik was gewend om te lijden en daar ligt ook de sleutel. Je weet dat het een zware wedstrijd wordt, daar moet je je mindset op aanpassen. Iedereen zal pijn voelen. Wanneer je begint te denken dat je het niet kan, moet je dat zien om te draaien. Iedereen is in dezelfde positie, probeer een manier te vinden om de eindstreep te halen.”
