Ondanks dat de koers bij de vrouwen een stuk korter was dan die van de mannen, 66 kilometer om 100, leek het veel vrouwen af te schrikken. Daarbij heeft misschien ook een rol gespeeld dat Marijke Groenewoud onverslaanbaar werd geacht. Nummer twee Wagemaker genoot juist van de lange afstand. “Het is doodzonde dat er slechts negen vrouwen startten, want het is een superleuke wedstrijd. En 66 kilometer is ook wel te doen. Het is zwaar voor je voeten, maar dat is 200 kilometer schaatsen ook. Ik hoop dat deze koers nog jaren blijft en groeit. Voor mij is het één van de hoogtepunten van het jaar, na het NK Marathon.”
De rijdster van Skadi was de enige die Groenewoud kon volgen na een tempoversnelling. Ze kwam tekort in de sprint, maar was zeer tevreden met haar prestatie. “Realistisch gezien was dit het hoogst haalbare, Marijke is een klasse apart. Ik heb het nog geprobeerd op de klinkers, omdat daar de snelheid lager ligt. Ik ben heel blij met zilver.”
De verrassendste naam in Hallum was Demi Huiden. De 25-jarige rijdster kende dit jaar wat pech en brak haar pols. Bij gebrek aan concurrentes wist zij bij haar debuut als derde (van de zes gefinishte vrouwen) te eindigen, maar de medaille kreeg ze niet cadeau. “Eén rondje (van de drie, red.) voor het einde was ik gelost. Ik dacht dat het klaar was en zei ook tegen mijn ploeg dat verzorging niet meer nodig was. Maar op een gegeven moment zag ik Brit Qualm en Esther Kiel rijden en ik wist dat zij streden om de derde plek.”
“Eerst zag ik het gat niet kleiner worden, dat motiveerde niet. Maar toen ik steeds dichterbij kwam, merkte ik dat ik redelijk hersteld was van mijn inspanningen. Op de klinkers heb ik gesprint voor alles wat ik waard was.” Met een verschil van 0,05 seconden bleef ze Brit Qualm voor. “Hoe zwaarder de wedstrijd, hoe gunstiger het voor mij is. En het was zwaar, vooral die klinkers op het einde. Op het einde voel je helemaal niets meer, je voeten zijn klaar.” Wel hoopt ze dat er andere jaren meer vrouwen aan de start zullen staan. “Met een groter peloton is het leuker. Maar het is hun keuze, hadden ze er maar moeten zijn.”
Het had niet veel gescheeld of Marijke Groenewoud stond niet eens aan de start van de Bartlehiemtocht. “Omdat we al op het ijs staan, was het de vraag of ik mee mocht doen. Ik heb meerdere malen aangegeven dat ik thuis graag mee wil doen. Uiteindelijk kreeg ik groen licht, omdat de trainingen zo goed verlopen.”
Alle ogen waren gevestigd op de Hallumse. “Heel veel mensen dachten van tevoren: ze doet het wel. Maar je moet het dan nog even zien te maken. Ik wist dat ik goede kaarten had. En het is ook lekker als er druk op staat. Ik vond het wel jammer dat er zo weinig rijdsters waren, ik snap niet waar de rest is. Je wil het liefst net zo’n peloton als bij de mannen.”
Dit maakte het plezier voor Groenewoud er niet minder om. “De eerste ronde kreeg ik de lach niet van mijn gezicht, het was echt gaaf. Om zo’n volle finishstraat te zien met publiek wat jou toejuicht. Iedereen in het dorp leeft mee.” En zo voegde de schaatsster van Zaanlander op de valreep een nieuwe prijs toe aan haar erelijst. Maandag zal ze weer de ijzers onderbinden om zich voor te bereiden op de winter.
