De vraag voorafgaande aan het Open Nederlands Kampioenschap in Hallum was wie Bart Swings kon verslaan. In bijna elke wedstrijd dit seizoen was hij de baas, of gunde hij de overwinning aan zijn teamgenoten. Of het nu een Europa Cup was, de World Games of een marathon in Nederland. In Friesland reed de Belg voor het eerst dit seizoen een koers van 100 kilometer, waardoor Crispijn Ariëns en de mannen van Jumbo-Visma toch mochten dromen van een overwinning.
Ariëns, drievoudig winnaar van de Bartlehiemtocht, stond met ploeggenoten Willem Hoolwerf en Ronald Haasjes aan de start. “Omdat het vooral van Ronald en mij moest komen vandaag, lieten we Jumbo-Visma de koers maken. Alleen was dat geen koers te noemen, ze maakten er een mooie training van. Beetje kop over kop rijden. Toen zei ik tegen Ronald dat wij de kop niet meer gingen overnemen, want eigenlijk wilde ik wel wat meer koers hebben. Daarna was het hollen en stilstaan.”
De rijder van Reggeborgh sprong met nog twintig kilometer te gaan weg. “Ik was met Harm (Visser, van Jumbo-Visma, red.) los en Bart Swings sprong naar ons toe. Ronald kon helaas niet mee, want de kramp schoot in zijn schenen. Ik zag dat Bart op een metertje of twintig zat, dus ik versnelde nog een keer. Dan zie je dat ook hij het zwaar kan hebben.” Swings wist zich desondanks ogenschijnlijk gemakkelijk weer bij de voorste mannen te voegen, waardoor er een kopgroep van drie was ontstaan.
Swings en Ariëns hielden het tempo erin, wat ten koste ging van de rijder van Jumbo-Visma. “Harm had het niet heel breed meer, want die wilde niet meer overnemen. Daar werd ik een beetje pissig op. Als iemand niet meer op kop wil rijden, ben ik hem liever kwijt dan rijk. Ook omdat het een sterke sprinter is. En dat lukte, op de klinkers vlak voor Hallum,” aldus Ariëns.
Voor Visser was het een zware wedstrijd, vertelt hij na afloop, als hij op het Friese asfalt nog aan het bijkomen is van de zware krachtinspanning. “Bij het oprijden van de klinkers kreeg ik kramp, waardoor ik niet hard meer kon aanzetten. Ik baalde dat ik die twee jongens moest laten gaan.” Ondanks zijn achterstand deed de Fries nog een poging om zich terug te vechten in de wedstrijd, onder luid gejuich van het publiek. “Ik probeerde mijn eigen ritme te zoeken en twee rondes had ik Crispijn en Bart in het zicht. Geweldig dat je dan alle aanmoedigingen langs de kant hoort. Dat gaf me zoveel energie, al was ik bijna dood. Maar wanneer ik er überhaupt bij was gekomen, had ik ook niet meer kunnen sprinten. Geen schande om zo te verliezen.”
Zeker niet als je bedenkt dat het voor de 21-jarige het debuut in Hallum was. “Het was heel pittig, mijn eerste honderd kilometer. Als ik vanavond in bed lig, dan ben ik heel blij met de derde plek.” Als troost kreeg de 21-jarige Visser de Willem Poelstra Bokaal, omdat hij verkozen werd tot de meest strijdlustige rijder. “Een leuke bonus.”
Ariëns en Swings mochten dus gaan uitmaken wie de Bartlehiemtocht zou winnen en de Belg leek de beste papieren te hebben: “Ik had vertrouwen in mijn eindsprint. Je weet dat Crispijn aan het einde los probeert te komen, omdat hij weet dat hij de mindere sprinter is. Na honderd kilometer kunnen de rollen natuurlijk omgedraaid zijn, want vermoeide benen kunnen verrassen. Ik ben niet gewend om 2,5 à 3 uur op skeelers te staan, maar vandaag verteerde ik het goed.”
“Ik heb geprobeerd om het Bart zo moeilijk mogelijk te maken. En ik merkte dat hij het zwaar had, hij nam niet altijd over en dan zie je dat het hem ook wel zeer doet,” vertelt een strijdlustige Ariëns. Desondanks kende de 33e editie van de Bartlehiemtocht de verwachte winnaar, Swings. Met afstand won hij de sprint.
Toch was de drievoudig winnaar van het ONK niet ontevreden, want het krachtsverschil met de Belg was kleiner dan in voorgaande wedstrijden. “Het geeft wel voldoening. Aan het begin van het seizoen in Nijelamer werden we binnen twee kilometer op achterstand gereden. Zo verliezen is een stuk mooier. Ik heb hem hier één keer verslagen, dat was mooi en nu pakt hij mij weer.” Daarnaast miste Ariëns zijn ploeggenoten Gary Hekman en Bart Hoolwerf, die in Zweden een gravelwedstrijd reden. “Als je Bart (Hoolwerf, red.) erbij hebt, waar Swings banger voor is in de sprint, vorm je een groter gevaar. Dan moet de Belg meer uit zijn hok komen."
Wie minder tevreden was met zijn honderd kilometer, was Jorrit Bergsma. Bij zijn eerste wedstrijd in het pak van Jumbo-Visma kon hij geen rol van betekenis spelen. “Ik reed best lekker, maar kreeg halverwege kramp, waarschijnlijk omdat ik te weinig vocht had binnengekregen. Een minuut lang kon ik niks. Gelukkig trok het op een gegeven moment wat weg, alleen is de koers dan al gelopen. De rest van de wedstrijd moest ik in de achtervolging. Bij de finalerondjes was de tank wel leeg. Zonde, want ik voelde me best goed.”
En zo klonk aan het einde van de middag het Belgisch volkslied en werd het rood-wit-blauw om de schouders van de Belg Bart Swings gehangen, die zich nu op mag maken voor het EK Inlineskaten begin september.
