Dát talent heeft de 26-jarige Ter Aarse, al jaren achtereen een bekend gezicht in de Nederlandse schaatstop. Zes wereldtitels reed Wijfje bij elkaar tijdens twee juniorjaren. Zes, hè! Die schiepen verwachtingen. En nog steeds. Het wordt stilaan tijd om een serieus palmares op te bouwen. Wijfje weet dat ze een onzichtbare drempel over moet. Ze dacht dat vorig seizoen te doen in het schaatspak van IKO, maar miste iets in de programmering: de combinatie van een beetje marathontraining en het reguliere werk van de langebaan. Een paar gesprekken met Arjan Samplonius, de rechterhand van Anema, in de wandelgangen van de bubbel, opende de deur naar Team Zaanlander.
Wijfje vervult nu in feite de stille wens van de recht-voor-z’n-raap-fysiotherapeut uit Bontebok die zijn stiel ooit verruilde voor een baan langs de ijsbaan. Want zo is het, wanneer je Anema op de van hem bekende wijze hoort vertellen hoe hij haar vijf of zes jaar terug ‘ontdekte’. Op dat moment hoopte hij al heimelijk dat ongepolijste talent eens te kunnen kneden.
Natuurlijk had de rauw gebekte Fries haar naam her en der zien langskomen in uitslagen, en moest hij geweten hebben van de gouden parades in de jeugdjaren. “Maar wat zich die dag (Anema kan zich de race niet meer herinneren, red.) voor m’n ogen afspeelde, vergeet ik niet meer. Hoe ze over dat ijs bewoog…, een zeldzaam onnozele manier om te schaatsen. Melissa reed een 1500 meter met twee armen los, voortdurend wild zwaaiend. Het zag er belachelijk uit. Maar ze was zó fel, dat viel me evengoed op”, herinnert hij zich.
Conclusie: dit pareltje zou hij graag onder handen nemen. Wijfje koos liever een andere route, en deed dat toen Anema in 2018 opnieuw een hengeltje naar haar uitwierp. “Snap je dan dat ik eerder dit jaar verrast was, toen Melissa alsnog bij onze ploeg instapte?”
Tot zover even de kant van de coach. Wijfje, na een wat rustigere dag tijdens de hoogtestage van Zaanlander in Livigno (‘Mijn eerste hoogtestages in mijn carrière’. (We hebben Tenerife in mei ook al gehad) aangeschoven voor een interview, schiet direct in de lachstand om de opmerkingen van Anema. Haar molenwiekenschaatsslag die kennelijk ergernis en bewondering opriep, was inderdaad niet om aan te zien. Ze kent het riedeltje van Jillert, dat iedere schaatser bij hem in het team het volgende seizoen geheid harder rijdt dan het jaar ervoor. “Dat zei hij ook tegen mij. ‘Waar zou je nu hebben gestaan als je vijf jaar geleden was overgestapt naar mij?’
Ze kan zich niet voor de geest halen wat haar antwoord is geweest. “In het vrouwenschaatsen lopen de prestatiecurves bijna nooit in een rechte lijn omhoog. Een enkeling slaagt er wel in de streep naar boven door te blijven trekken. Het komt echter veel vaker voor dat een meisje bij de overgang van de junioren naar de senioren vroeg of later een dip krijgt. Tja, moeilijk te zeggen wat het me zou hebben gebracht. Dit is een als, als-situatie. Ik denk niettemin dat ik in de afgelopen jaren mooie resultaten heb neergezet. Niet alles is vlekkeloos gegaan, ook met dit team is het afwachten hè, waar het avontuur strandt. Ik heb er wel veel zin in.” De diepere boodschap van die laatste woorden: denk vooral niet dat Wijfje er geen vertrouwen in heeft…
De beruchte, onnavolgbare oprispingen van Anema die dan gepaard gaan met messcherpe boodschappen voor zijn schaatsers, officials of wie dan ook, zijn nooit de reden geweest om zijn ploeg links te laten liggen. Schaterend: “Zoals Jillert vind je er niet veel in deze sport. Hij kan tekeergaan en ik kan me voorstellen dat het met name de jongere meiden afschrikt.” Melissa kent de remedie: “Je moet het je niet aantrekken wat hij allemaal roept of doet, laat staan iets van plaatsvervangende schaamte hebben. Tot dusver is-ie nog niet tegen me uitgevallen, haha!"
Gevraagd naar een betere eigenschap noemt ze onmiddellijk de overredingskracht. “Ik kan nogal een twijfelaar zijn, maar Jillert en Arjan zijn altijd zo zeker van hun zaak, of van hun schema’s. Al stel ik doorgaans best veel vragen, ze overtuigen je van hun visie en zo krijg je vanzelf meer houvast.” Als dat nou het beslissende zetje is op weg naar de prijzen en prestaties waarvan ze hardop kan dromen…
De uitdaging is zeker zo groot voor de begeleiding. Anema opnieuw: “Melissa is een van de weinigen die ik zelf – hij legt de nadruk op het laatste woord – heb gevraagd. Als je een groot talent vraagt voor je team, laad je jezelf op met een enorme verantwoordelijkheid omdat bepaalde mensen zoveel talent hebben dat ze wereldkampioen moeten worden. Sterker nog, die moeten álles winnen. En ik heb het ongelooflijk zwaar wanneer ze een wedstrijd niet in winst omzetten. Ik ga veel meer kapot op waar het fout gaat dan dat ik plezier beleef aan de races die goed lopen. Je traint om te winnen, en als dat gebeurt is het een logisch gevolg van de geleverde arbeid en het talent van de sporter.”
Volgens de man die Rintje Ritsma jarenlang bijstond, maar ook met Bob de Jong, Bob de Vries, Arjan Stroetinga werkte, beheerst Wijfje alle afstanden. “Een echte allroundster, die kan alles winnen, in elk geval meer dan de 1500 meter.” Wijfje: “Dat is wel de mooiste afstand, daar richt ik me vooral op deze winter” Wederom luid lachend: “Wat een mooi compliment dat ik alles kan. Als je naar de World Cup-uitslagen kijkt, klopt de veelzijdigheid ook, want ik heb afgelopen jaren podiumplaatsen behaald op de vijf kilometer, drie kilometer, 1500 meter, de mass start en de ploegenachtervolging.”
Dan tot slot nog een gedachte. Het afscheid van Ireen Wüst, de beste ooit op het ijs, zorgt voor een leegte. Wie pakt dat estafettestokje over? Enigszins weifelend: “Ik vergelijk me niet met Ireen, zeker als het gaat om de erelijst van haar. Wat een overwinningen! Daar kun je niet aan tippen. Ik zit op mijn plek bij team Zaanlander en wil dit jaar beter worden, komende jaren wil ik mijzelf steeds blijven verbeteren, dan zie ik vanzelf wat ik kan bereiken. Er is vertrouwen, het ontbreekt evenmin aan ervaring. Ik heb op en af-jaren gehad, nu wil ik doorpakken. ”
Daar zal Anema haar de komende maanden ook vast aan helpen herinneren.
