Ze hebben er een goed gevoel over, laat dat duidelijk zijn. Want ondanks de aanloopperikelen is er de voorbije anderhalve maand knetterhard getraind in Finland. Bijna dagelijks hebben Chelsea Verhaegh (21, Nijmegen) en Sherim van Geffen (28, Arnhem) aan hun ritmische dans en de free skate-uitvoering kunnen schaven, bijgestaan door de Italiaanse coach Maurizio Margaglio. “We hebben veel kunnen oefenen. Met Maurizio steeds in de buurt merkten we hoe we vooruitgingen bij het steeds herhalen van het proces”, zegt Van Geffen, daags voordat het duo afreist naar het Zuid-Duitse Oberstdorf voor de 53e editie van het prestigieuze toernooi.
Kortom, er zit momenteel veel Schwung in, en dat is een meevaller na een periode die werd gekenmerkt door enige onzekerheid en veel oponthoud. Nog vervuld van trots door het geslaagde WK-debuut in Stockholm (29e plaats) keken de twee alweer vooruit naar de volgende jaargang. Een belangrijk aandachtspunt: het voorbereiden van nieuwe ijsdansen die zouden aansluiten bij het thema dat de technische commissie van de internationale schaatsunie (ISU) jaarlijks bepaalt. Zowel Verhaegh als Van Geffen kon niet bevroeden dat keuze van de bond - streetdance – tot zo’n gecompliceerde en tijdrovende puzzel zou leiden.
Vijf weken duurde de speurtocht naar geschikte muziek. Ze zaten op kolen, zo vertelt Chelsea: “We hadden gelimiteerd tijd, omdat we eind mei weer vanuit Helsinki (de min of meer vaste trainingsbasis in het buitenland, red.) naar huis zouden gaan. Elke week die voorbijging zonder muziek – wat betekende dat we niet konden beginnen aan de nieuwe kür – was kostbaar tijdverlies. Op een gegeven moment werd de druk voelbaar, omdat we beseften dat we door een nog langere fase van niet trainen in de competitie nergens meer zouden komen.”
Sherim neemt het woord over. “Het bleek erg moeilijk een muzieksoort te vinden om te kunstschaatsen met een streetdance-idee. De dansbewegingen van deze stroming zijn lastig op het ijs uit te voeren. De dagen vlogen voorbij met zoeken op internet naar titels, muziek uit films. Uiteindelijk kwam er iets in de buurt van ons gevoel: New Shine van Sophia Urista. Dit nummer gaf de streetdance-vibe weer en paste bij onze stijl van schaatsen.” Chelsea opnieuw: “We kenden het thema en de voorwaarde dat je aan een ritme van 86 tot 96 beats per minuut moet voldoen. Bovendien is het een vereiste dat je nog een ander ritme pakt, omdat het niet is toegestaan de hele kür in een vast ritme af te werken. We zochten overal, op Youtube, Spotify, naar artiesten die we al kenden, en luisterden ook naar de aanbevelingen om ons heen. Daar werden we na verloop van tijd wel onrustig van.”
Een schrale troost was dat meer paren worstelden met de samenstelling van het nieuwe arrangement. “Sommige duo’s zullen ongetwijfeld eerder ideeën hebben gehad. Voor ons is deze stijl niet de natuurlijke. We zijn beiden niet van de streetdance of hiphop-achtige muziek, dus moesten we wat meer uit onze comfortzone treden. Ik heb echter gehoord dat veel teams problemen ondervonden en er lang over deden”, weet Chelsea. “Ja”, vult Sherim aan, “Vorige week zagen we een paar van wie we eerder een dans bekeken. Die voerde dat stel op heel andere muziek uit dan ze nu hadden. Over zoektocht gesproken…”
De Nebelhorn Trophy, waaraan 21 koppels uit achttien landen participeren, wordt het eerste examen. Verhaegh en Van Geffen rijden niet alleen hun eerste wedstrijd van het seizoen, ze deden niet eerder mee aan de competitie in Oberstdorf, het is tevens de laatste gelegenheid om een olympisch startbewijs te verdienen. “Niets is onmogelijk, maar wij verwachten niet dat we zo’n ticket binnenhalen”, is de eerlijke reactie. “De top-4 kwalificeert zich, en ik heb al in mijn hoofd welke paren dat volgens mij zijn”, merkt Verhaegh lachend op. “Nee, wij niet”, verzekert Van Geffen. “Als we enkele teams achter ons kunnen houden, is onze missie in Oberstdorf geslaagd.”
