Eigenlijk is het een mirakel dat de Hagenaar van 28 donderdag en vrijdag met zijn Russische partner Nika Osipova (22) tot het deelnemersveld behoorde van de Finlandia Trophy. Het koppel eindigde als laatste van de vijftien duo’s. Stijf onderaan stonden hun namen op het scorebord in de Metro Areena van Espoo na de tweede dag waarop iedereen de ruim vier minuten durende vrije kür had laten zien. Tien punten minder dan paar veertien voor dat optreden, en in de eindscore meer dan honderd achterstand ten opzichte van de Russische wervelwinden Anastasia Mishina en Aleksandr Galliamov, die dus niet toevallig een half jaar geleden als debutanten de wereldtitel ophaalden in Stockholm. Overigens, die Galliamov was in zijn ook al succesvolle juniorentijd wel de partner van… Osipova.
Ze zaten er dan ook gelaten bij op het bankje aan de ring waar alle paren na hun kür het oordeel van de jury afwachten. Osipova praatte wat met de coach Dmitry Kaplun, maar de transiperende Epstein hapte naar lucht als een uitgerangeerd postkoetspaard uit het Wilde Westen. De scores leken hem nog het minst te interesseren na een wedstrijd waarin niet alles, maar wel heel veel elementen niet geslaagd waren te noemen. “Ach, het is natuurlijk niet leuk wanneer je de cijfers ziet verschijnen, maar het lukt wel zo’n uitslag te relativeren. Mentaal gaan we hier niet aan onderdoor hoor. Kijkend naar de namen op de startlijst wisten we dat het een supersterk veld was. De wereldkampioenen, de nummer vier van de WK, Amerikanen, de Tsjechen die bij de junioren wereldkampioen zijn geweest, kortom, vrijwel alleen maar topparen”, merkt hij daags na het toernooi op, intussen weer thuis in Den Haag.
Lachend: “Ik zag nog wel sterretjes van vermoeidheid langs de boarding. Het sloeg nergens op. Nika was in orde, al heeft zij de voorbije maanden net zo goed kenmerken van Covid vertoond. Op een of andere manier reageerde haar lichaam er beter op, was ze er tegen bestand. Er spoken bepaalde gedachten door je hoofd bij het horen van de puntentotalen, maar gezien de heftige reacties die ik steeds had tijdens de trainingen en de moeite die het kostte überhaupt een training te voltooien, realiseren we ons dat er aanwijsbare redenen zijn. Wij gaan met nuchtere gedachten verder.”
Alles voor de sport, zeg maar, corona of niet. Zijn verhaal valt in de categorie horror-story’s. In het kort: Epstein, deze zomer in de wolken met zijn net nieuwe ‘ijsvriendin’ en zich verheugend op de hervatting van de competities, test positief op corona en krijgt kort daarna de diagnose Long Covid. Niet een beetje, nee, na een dag of drie van allerlei klachten die hij denkt te kunnen onderdrukken met paracetamol en ibuprofen, begint de ellende serieuze vormen aan te nemen. Twee weken koorts, onophoudelijk hoesten, kortademigheid, hartkloppingen, alle componenten die mensen van de kaart brengen, teisteren het sportlichaam van deze kunstrijder. Die denkt alleen: ja, leuk en aardig, ik moet zo meteen naar Wit-Rusland voor het zomertrainingskamp.
“Ik had geen tijd te verliezen. Alleen, op een bepaald moment zijn er twijfels gekomen, omdat ik me zo slecht bleef voelen. Misschien wordt mijn naam straks in het nieuws genoemd als iemand die de ziekte niet heeft overleefd. Van die stage in Minsk zou ik niet vele meekrijgen, dat begreep ik na verloop van tijd best. Toch ben ik naar Wit-Rusland gevlogen, in de hoop dat er iets viel te trainen”, vertelt Epstein, op een manier dat het allemaal de gewoonste zaak van de wereld is. De realiteit was uiteraard anders. Van drie weken bedlegerig zijn wordt niemand fitter.
“Ik was twee kilo spieren kwijt. Mijn benen waren verdwenen. Zodra ik de baan opstapte, voelde ik die benen ook niet. Ik dacht dat het oké was, maar ik stond te shaken en te wankelen, en ondertussen hield het hoesten niet op. Desondanks wilde ik door, we hadden nieuwe oefeningen die ingestudeerd moesten worden. Ik wilde niet ziek zijn. Nee, ik kón niet ziek zijn. Maar in een kür zonder elementen ging ik elke keer al dood. Die inspanningen deden me trillen, van binnen en buiten. Ik had geen controle over mijn lichaam. Heel vervelend. Elke dag mankeerde ik iets. Dan was het hyperventilatie, steken in mijn borst, de volgende keer viel ik bijna flauw. Het leek wel alsof ik nooit had gesport. Terwijl ik al sinds mijn negende aan kunstrijden doe.”
Meer dan ooit werd het een voorbereiding op het seizoen 2021-2022 van vallen en opstaan. “Eens zou het beter worden, is voortdurend mijn drijfveer geweest. Ik leef gezond, heb eerder in mijn leven zware perioden gekend en weet heus wat hard trainen is. Bovendien heb ik nog nooit fysieke klachten gehad die me dwarsboomden in het kunstrijden. Als ik eerlijk ben”, zegt de voorzitter van de Haagse ijsclub Houtrust, “dan denk ik dat het ergste achter de rug is. Het zwaarste is voorbij.”
Dat die opmerking onmogelijk valt te rijmen met de ondermaatse uitvoeringen in de Finlandia Trophy, moge duidelijk zijn. “We moeten hier even doorheen. Ik zal in elk geval net zo hard blijven trainen als ik altijd gewend ben, dan worden onze prestaties vanzelf beter. We beginnen aan een nieuwe trainingscyclus, waarbij ik hopelijk weer meer de focus kan richten op schaatsvaardigheden en de choreografie van onze küren, dan me steeds bezig te houden met de schaatsconditie en het volmaken van vier minuten. Op naar de volgende wedstrijd, de NRW Trophy in Dortmund (4-7 november, red.).”
De uitslagen van het paarrijden tijdens de Finlandia Trophy vind je hier
