Toen Jackson, geboren en getogen in het snikhete Ocala in Florida, als achtjarig meisje verknocht raakte aan het rolschaatsen, wist ze (nog) niet dat er een talentvol langebaanschaatsster achter haar schuil ging. Sterker nog, ze kon zich helemaal niet voorstellen dat er plekken waren waar op ijs geschaatst kon worden; de dichtstbijzijnde schaatsbaan lag immers op ruim 100 kilometer van haar vandaan. Vandaar dat Jackson er in haar jongere jaren voor koos om groot te worden in het rolschaatsen en even later in rollerderby (een ruwere variant van shorttrack op rolschaatsen) en inlineskaten.
Met succes: Jackson bleek zeer getalenteerd en maakte als inlineskater al gauw de aansluiting met de wereldtop. Uiteindelijk stond ze twaalf keer op het WK-podium en veroverde ze maar liefst 47 Amerikaanse titels. In het seizoen 2017/2018 besloot ze een punt te zetten achter de sport waar ze al haar ziel en zaligheid in had gestoken. "Inlineskaten is jammer genoeg geen olympische sport", legt Jackson haar keuze om te switchen uit. "Daarom maken heel veel inlineskaters op een gegeven moment de overstap naar het ijs. En bovendien: als je een bepaald punt in je carrière hebt bereikt en je wordt ouder is het tijd om iets te gaan doen waar je ook goed in kunt worden."
Jackson herinnert zich haar eerste stappen op het ijs nog heel goed. "Dat was op de schaatsbaan in Dronten. Dat vond ik zó leuk dat ik dacht: misschien moet ik beter gaan worden in deze sport", aldus de Amerikaanse, die in haar eerste seizoen als langebaanschaatsster meteen opzien baarde. Bij de olympische trials won ze de 500 meter, waarmee ze zich tot ieders verbazing plaatste voor de Olympische Spelen van PyeongChang. "Dat was meteen mijn eerste internationale wedstrijd", zegt Jackson grijnzend. "De transitie ging best wel makkelijk. Het voelde op dat moment misschien niet zo, maar ik kon al heel snel naar de Olympische Spelen."
Touw
Bij haar eerste internationale optreden eindigde Jackson als 24e op de 500 meter en in de jaren daarna was haar beste prestatie een zevende plek bij de WK Afstanden in 2020. Het afgelopen seizoen was er zelfs eentje om heel snel te vergeten: doordat veel mensen uit haar omgeving besmet waren met het coronavirus moest ze telkens twee weken in quarantaine. Tot overmaat van ramp knapte er tijdens een verhuizing een touw tegen haar oog aan, waardoor ze een maand uit de roulatie lag en de schaatsbubbel in Heerenveen aan zich voorbij moest laten gaan. "Dat was heel demotiverend", erkent Jackson, zich dit seizoen van haar beste kant wilde laten zien.
Met een tijd van 37,08, gereden in Salt Lake City, zette ze in het voorseizoen al de snelste tijd van het jaar neer en die vorm nam ze vorig weekend mee naar Tomaszow Mazowiecki, waar ze beide 500 meters overtuigend won. Op vrijdag verbeterde ze het baanrecord met een tijd van 37,61 en op zaterdag haalde ze daar nog eens zeshonderdste vanaf. "Het voelt geweldig om mijn eerste twee World Cup-overwinningen te hebben behaald. Vooraf had ik gehoopt op een podiumplek, dus dat ik beide keren heb gewonnen, is wel een beetje verrassend", grijnst Jackson.
Dat ze het op de tweede omloop van de 500 meter op mocht nemen tegen olympisch kampioen Nao Kodaira was voor Jackson een droom die uitkwam. "Zij is iemand waar ik tegenop heb gekeken sinds ik ben begonnen met schaatsen", aldus Jackson, die naar eigen zeggen geen extra druk voelt nu ze tot de grote favorieten behoort. "Zonder druk word ik soms wat gemakzuchtiger, dus ik heb het nodig om goed te presteren." In Stavanger hoopt de vliegensvlugge Amerikaanse haar zegereeks voort te zetten, maar ze kijkt vooral uit naar de World Cup in Salt Lake City. "Dat is mijn thuisbaan ja, daar wil ik graag wat laten zien!"
