Natuurlijk doelt Roes – morgen wordt hij 22 – op de gebeurtenissen aan de Sportboulevard in Dordrecht, toneel van de vierde en laatste World Cup voor de shorttrackers. Waar normaliter de kwalificatieronden van de eerste twee toernooidagen bijna onopgemerkt passeren, is er nu sprake geweest van een vroegtijdig hoogtepunt. Een plaats in de kwartfinales van de langste individuele afstand voor mannen in deze sport geldt even als een hoofdprijs, want die betekent: met drie man actief op de 1500 meter, straks in Beijing. “Het was wel spannend hoor”, moet Roes van het hart. “Ik heb de race gevolgd op mijn laptop. Man, die Jap zat er de hele tijd tussen te kloten, maar mooi hoe ‘Vlado’ ook meedeed….”
Het klinkt een beetje als codetaal uit de mond van de Fries die letterlijk en figuurlijk in zijn Heerenveense appartementje de pijn zit te verbijten en tussendoor de zonnestralen van het leven koestert. Wat zijn rechterenkel precies mankeert, is nog niet duidelijk. De dokter zal hem morgen wellicht uitsluitsel geven. Dat wachten? Och, Roes is te nuchter om zich er heel druk over te maken. Hij had er gewoon bij moeten zijn in alle gevechten, zoals hij dat heeft mogen doen in China, Japan en afgelopen weekend nog in Hongarije. Erg sneu dat het bij de laatste schaatspassen voor de start van de Nederlandse wereldbeker akelig is misgelopen.
“We deden nog een paar accelletjes (Steigerungen, red.)”, zo maakt hij een korte reconstructie van hoe het is misgegaan. “Ik reed op kop voor ‘Vlad’ (Vladislav Bykanov, een Oekraïnse Israëliër die al jaren meetraint met de Nederlanders, red.) en de Belg Stijn Desmet. Het ging best lekker, maar ook heel snel. Alles trouwens, wat erna allemaal gebeurde. Ik stond op rechts en plotseling hapte mijn punt in het ijs. BAM!, we gingen met hoge snelheid onderuit. Terwijl ik naar de boarding vloog kreeg ik een flashback van 2011, toen ik al een keer mijn enkel heb gebroken. Het voelde ook nu echt, écht niet goed. Ik jankte van de pijn, maar net zo goed omdat ik het hele seizoen voorbij zag komen. Ik moet nog een NK rijden, een EK, een WK, en misschien wel de Spelen, dacht ik. Dat is niet leuk, kan ik je vertellen….”
Wat-ie wel leuk vindt: de prestatie van zijn ploegmakkers van zoëven. Monsterlijk spannend, die rit waarin Sjinkie Knegt en Itzhak de Laat samen in een heat zijn ingedeeld, aangevuld met een Ier, een Brit, een gevaarlijke Japanner en Bykanov. Rondenlang is de spanning even zicht- als voelbaar, zelfs in leeg stadion. De nerveuze dans om de koppositie vergt veel van het Oranje-duo dat als nummers 1 en 2 móet finishen. Dat lukt, met grote dank aan de reus Bykanov die in de slotfase het perfecte slot op de deur vormt. Soms zijn vriendendiensten meer dan welkom….
Dat beaamt de prima Nederlands sprekende Bykanov. “De ene keer help ik mijn ploeggenoten, de volgende keer gebeurt het andersom. Vandaag is het een manier om mijn dank uit te spreken voor het feit dat ik al zo lang (sinds 2010, red.) onder Jeroen Otter kan trainen. Ik zit erbij als er in de kleedkamer een bespreking is over de tactiek. We overleggen alles, maar proberen ook ons eigen ding te doen. Sjinkie en Itzhak wilden eerste en tweede worden, ik moest derde zijn om door te gaan naar de halve finales. Nou, dat is gelukt. Iedereen tevreden”, concludeert hij tevreden.
Knegt niet in de laatste plaats. Hij beleeft sportief gezien niet de gelukkigste weken. Bovendien moest de ‘Schicht van Bantega’ in de aanloop naar Dordrecht horen dat de bondscoach hem van alle individuele nummers had afgehaald, omdat hij te risicovol rondrijdt. “Dus is het fijn dat we zo voor de dag zijn gekomen. Dit was het belangrijkste moment voor het team, hier hebben we vier World Cups om gestreden. Dit was een goede rit waar niets op valt aan te merken. Ondanks de druk, want die was er zeker”, aldus Knegt, die als vervanger voor…Roes heeft kunnen deelnemen. “Zuur voor Sven, maar dit pakt in mijn voordeel uit dit weekend. Ik sta er als het moet.”
Thuis in Friesland moet Roes lachen. Hij denkt niet te veel na over de consequenties van zijn crash en de prima uitslag voor de mannen op het Dordtse ijs. “Gisteren schold ik de boel bij elkaar, omdat je dan automatisch van het ergste uitgaat. Wat de Spelen betreft: Jeroen Otter neemt de mensen mee die hij hard genoeg vindt schaatsen. Daar kan ik bij zitten of niet. In het eerste geval is dat meegenomen. Maar ik geef toe: de Winterspelen zijn wel iets dat je een keer wilt meemaken in je carrière….”
Weer grijnst Roes. Zijn tijd komt nog wel. Misschien al over goed twee maanden. Hoop is er genoeg.
Wil je meer weten over hoe de wedstrijd vergaat? Kijk dan op de speciale wedstrijdpagina.
