Maar het blijft natuurlijk wel een dingetje, als je aan de start van een mistige marathon zonder publiek verschijnt met een formatie van slechts twee vrouwen. Terwijl Irene Schouten, het enige lichtbaken in de Poolse duisternis waar de Nederlandse langebaantop tijdens de eerste twee dagen van de World Cup hopeloos lijkt te zijn verdwaald, Marijke Groenewoud (haar partner in de mass start) en Melissa Wijfje (reserve op drie afstanden in Tomaszów Mazowiecki) elders verblijven, mochten Maaike Verweij en Dul de boontjes namens de ploeg van Jillert Anema doppen op het Haarlemse ijs.
Of dat in de dagen voorafgaand aan de race reden tot extra stress heeft geleid? Elisa Dul moet een beetje lachen om de vraag. “Nee hoor, ik vind het spelletje dan nog mooier. Dat is de ervaring die ik heb opgedaan in het inlineskaten. Wanneer je met weinig rijdsters bent, wordt het een kwestie van heel goed opletten”, zegt de geboren Gelderse (23) een half uurtje nadat ze op overtuigende wijze heeft toegeslagen. Het is haar tweede marathonzege, de eerste heeft ze eveneens in Haarlem behaald. “Voor de wedstrijd maakte een aantal meiden me er al op attent dat ik mijn overwinning van 2019 maar moest proberen te verdedigen. Grappig dat het dan nog lukt ook.”
Hoe? Door tachtig ronden zeer attent rond te schaatsen. “Je ogen goed openhouden en slim koersen, dat is wat ik hen heb meegegeven voor de start”, vertelt Anema, die voor deze gelegenheid nog een verhaal uit de oude doos met successen heeft gevist. “Nooit bang zijn of ontzag tonen voor een overmacht. Ik heb vroeger de Nederlandse titel eens veroverd (2005, Alkmaar, red.) met twee man, tegen een leger van veertien tegenstanders die tegen ons reden. Ik beschikte over Miel Rozendaal en Bertjan van der Veen. Eerstgenoemde was de sterke beer die controleerde alles, Bertjan klaarde de klus in de sprint. Dat voorbeeld heb ik gebruikt in de voorbespreking met Maaike en Elisa.”
“Volgens mij hebben we dat perfect nagedaan”, oordeelt Dul blij. “Maaike en ik hebben er steeds voor gezorgd dat een van ons mee was met een groepje, zodat niemand ons zou kunnen verrassen. Als het op een massasprint zou uitdraaien, moest ik het afmaken.” Het is haar redelijk gemakkelijk gemaakt door de treintjes van Palet en Van Ramshorst. Die trekken het tempo in de slotronden omhoog, maar raken de regie compleet kwijt bij het ingaan van de laatste twee ronden. “Ideaal voor me: hoe hoger de snelheid in de finale, des te eenvoudiger het wordt voor mij. Zodra het echt hard gaat, is het lastig om me nog te passeren.”
De uitslag van de vrouwenwedstrijd vind je hier
