Er waren geen toeschouwers, op een paar juryleden en ploegleiders na die aan weerszijden van de baan de boeiende marathon volgden. Misschien maar beter ook, want het bizarre tafereel dat zich in de bocht na de finish voordeed, had van de schrik zomaar hartfalen bij iemand in het publiek kunnen veroorzaken. Het elektronisch rondenbord sprong naar 41, het zwaar uitgedunde peloton draaide het rechte eind op richting streep en een rijder bevond zich aan de overzijde.
Voorovergebogen en met beide armen steunend op zijn bovenbenen gleed de man met nummer 70 tergend langzaam voort. Niels Overvoorde wilde best een slag maken; het lukte simpelweg niet meer, omdat hij compleet verstijfd was. Terwijl hij overeind probeerde te komen, raakte hij de controle kwijt over zijn lichaam. Zijn armen veranderden in molenwieken die de instrumenten moesten zijn om zijn evenwicht te kunnen bewaren. Het bleek vergeefse moeite.
Aangeschoten wild stort, eenmaal uitgeput van de strijd, doorgaans rustiger ter aarde dan Overvoorde. De doordouwer van Sportchaletviehhofen.at zakte door zijn knieën en viel achterover op het ijs. Het zag eruit als een doodsmak. Ploegmakker Christiaan Hoekstra die ronden eerder volledig afgedraaid de race had verlaten maar nog wel op het ijs stond, haastte zich naar de plek des onheils waar Overvoorde roerloos lag. Met verbouwereerde EHBO’ers in zijn nabijheid die in eerste instantie geen hand uitstaken, trachtte Hoekstra weer wat leven te krijgen in de ‘verlamde’ benen van Overvoorde. Die sloeg verschillende keren zijn handen van de helse pijn en vertwijfeling voor zijn ogen.
Een paar dagen later klinkt er zacht gegrinnik aan de andere kant van de lijn. Overvoorde (25) snapt dat de aanblik van zaterdag geen prettige is geweest, maar zegt: “Wanneer de kramp erin schiet, kun je niets meer. Ik lag daar en kon me echt niet meer bewegen. Het was niet de eerste keer dat het me overkwam, alleen zó erg was het eerder niet. Ik voelde de kramp opkomen. De oorzaak? Het hoge tempo, de koude misschien? Precies weten doe ik het niet. Ik dacht nog: als het nu even stilvalt, kom ik er wel doorheen.”
“Dat gebeurde dus niet. In plaats daarvan moest ik juist een keer extra aanzetten omdat de snelheid van de groep omhoogvloog en toen schoot de kramp erin. Ik kon niets meer, totdat ik in de bocht letterlijk door mijn hoeven ging, tegen het ijs. Naderhand zijn er andere rijders bij me geweest om te informeren hoe het met me was. Ze zeiden allemaal dat ik keihard op mijn hoofd was gestuiterd. Nou, daar heb ik niets van meegekregen. Ik baalde vooral, beseffend dat mijn wedstrijd zo moest eindigen, terwijl ik er juist zo lekker inzat.”
Overvoorde behoorde tot de elf koplopers die een ronde voorsprong hadden. “Daarom was ik erop gebrand voor mijn ploeg eindelijk eens een topuitslag neer te zetten, want dat is me tot op heden niet gelukt. Nee, dan word je door kramp overvallen. Het zag er ernstiger uit dan het was hoor. Het idee overal naast te grijpen deed meer pijn dan die benen…”
Hij kan de oorzaak niet zo goed herleiden. “Ik heb de adviezen en verhalen van andere mensen al honderden keren gehoord. Om kramp te voorkomen moet je veel drinken en magnesiumtabletjes slikken. Nou, dat doe ik, al lijkt dat in mijn geval niet veel te helpen. Ik moet het er maar mee doen, denk ik. Zo erg is het niet. Ik heb nog wel spierpijn. De voorbije dagen heb ik rustig getraind en me extra laten masseren. Donderdag sta ik er gewoon weer. En dan knal ik er net zo hard in als ik normaal gewend ben. Ik hoop maar dat het geen sprint wordt van start tot finish, omdat de eerste race van de Trachitol Trophy altijd kort is. Dat zou niet goed zijn voor die spieren, en daarmee ook niet voor mijn kansen om in de buurt van het podium te geraken. Ooit moet dat lukken.”
