Dat vermaledijde mondkapje verborg het grootste deel van dat koppie van hem, maar de ogen straalden genoeg om te weten dat Itzhak de Laat in een goede mood de derde wereldbeker van het seizoen heeft kunnen afsluiten. Hij, de ster in het zichzelf de put in praten, of nog sterker, zichzelf haten als de klappen op het ijs niet allemaal even raak zijn geweest (wat in de hectiek van shorttrack niet ongewoon is), voelt zich weer even een kleine koning.
Zaterdag nog tierend tegen zichzelf na de uitschakeling in de kwartifinale-heat op de 500 meter, een etmaal later durft hij te stellen dat de week in Debrecen geslaagd is dankzij het brons. “Niet is zo vervelend als lekker bezig zijn en geen prijzen winnen”, zegt hij, verwijzend naar het sprintnummer waarop hij zich zo had voorgenomen niet al te sneuvelen voor de halve eindstrijd.
Toch gebeurd, niet getreurd. Via een heel knap gereden kwartfinale en halve finale op de 1000 meter heeft De Laat zich zondag van zijn beste kant laten zien én is dat beloond met een bronzen medaille. Zilver of goud leek ook mogelijk, totdat de Canadees Jordan Pierre-Gilles meende dat bodychecks geoorloofd waren. De Laat raakte uit balans, verloor direct twee plaatsen in de razende trein en wist met kunst- en vliegwerk alsnog brons veilig te stellen. “Die prijs maakt alles goed.’’ Hij doelt niet eens op het feit dat zijn tweede medaille in de World Cup automatisch plaatsing betekent voor de Winterspelen van Beijing.
“Joh, daar maak ik me nooit druk om. Ik schaats en zie wel wat er dan gebeurt. Wie er tickets of startbewijzen verdient, moeten Wilf (O’Reilly, disciplinemanager shorttrack, red.) en Jeroen Otter maar bepalen. Er is in elk geval niet veel spanning meer over het wel of niet naar de Winterspelen gaan, want mijn situatie lijkt me tamelijk zeker. Ik ga met een lekker gevoel m’n beste beentje voor zetten in Dordrecht.”
De wetenschap dat zich op die locatie een superfitte rijder presenteerde voor niets te veel moeite was en die over bakken energie beschikte, kan hem een licht psychologisch voordeel geven. “Zoals ik toen schaatste op de wereldkampioenschappen, was niet normaal. Ik deed alles, kon alles en wat er door mijn hoofd was bedacht, voerden de benen uit. Dat rijdt stukken makkelijker. Zoals ik de afgelopen dagen bezig ben geweest, begint het een beetje die richting op te gaan. Een groot verschil alvast met de twee World Cups in Azië, waar ik mezelf er voortdurend op betrapte dat ik met zoveel druk aan de start van de races stond. Hier veel minder.”
Elke keer een fractie fitter, sneller, scherper: De Laat heeft wel iets weg van een locomotief. Langzaam in gang trekken, maar op volle kracht moeilijk af te remmen. “Hoe verder we in het seizoen komen, des te meer ik kan. Die ervaring van voorgaande jaren schenkt me vertrouwen. Het komt goed.”
