Een niemendalletje van vijf kilometer op Pools boterijs is zijn slotakkoord op een individuele afstand geweest. Een tijd van niks, een rit om snel te vergeten, een klassering (negende in de B-groep) die een groot kampioen als Kramer onwaardig is. Een nachtkaars dooft doorgaans mooier dan het einde van Kramers lange reis langs tientallen banen die in de loop der jaren een wereldbekerweekend organiseerden. Hij kon er hard schaatsen en veel winnen (42 zeges), maar stiekem vond de stayer die hele World Cup maar een beetje een gedrocht van een competitie. Hij bevindt zich dan ook niet in het gezelschap van rijders die niet weg te slaan zijn geweest uit dit circuit. Het aantal individuele ritten dat Kramer heeft gereden in WC-verband: 76 races, onder te verdelen in drie afstanden: 48 keer de 5000 meter, twintig 1500 meters en acht keer een tien kilometer.
Da’s niets, in vergelijking met een kerel als de Finse sprinter Mika Poutala, die tussen 2002 en 2018 290 wedstrijden betwistte (en er slechts twee won). Of Kyou-hyuh Lee uit Korea, die kon er ook wat van: hij stond 278 keer aan het vertrek van een individueel nummer, terwijl Gerard van Velde (hoofdcoach van Team Reggeborgh) ook best was te porren voor een World Cup. Hij startte 265 keer.
Kramer heeft natuurlijk geen gek figuur geslagen op dit toneel. 42 keer zegevieren is buitengewoon goed, al zijn er bazen boven baas. Het kwartet dat boven hem uit tornt, wordt gevormd door klinkende namen: Jeremy Wotherspoon (67 overwinningen), Shani Davis (58), Uwe-Jens Mey (48) en Dan Jansen (46) zijn succesvoller geweest, met dien verstande dat ze alle vier trouwere deelnemers waren, oftewel dat ze ettelijke keren meer als deelnemers stonden aangemeld. Wotherspoon en Davis bijvoorbeeld waren beiden liefst 223 keer present voor een solorace.
Zijn rijk bouwde Kramer op een fundament van vijf kilometers. Op 19 november 2005, dus op een haar na zestien jaar geleden, begon de zegereeks. Aan de andere kant van de wereld reed de Heerenveense tiener iedereen naar huis op de piste van Salt Lake City: 6.08,78. Carl Verheijen en Chad Hedrick mochten hem flankeren op het podium. Niet geheel toevallig vierde de noorderling ook zijn laatste individuele hoofdprijs op de 5000 meter. Twaalf jaar na dato (1 december 2017) gaf hij Ted-Jan Bloemen het nakijken (6.07,04 om 6.08,54).
In 2007 nestelde Kramer zich op het lijstje van atleten die een 1500 meter en de langste afstand hebben gewonnen. In Erfurt was de concurrentie een soort kanonnenvoer voor de ontketende krachtpatser die er een geweldige 12.53,17 uit gooide, en zo tien seconden sneller was dan landgenoot Verheijen. Aan het eind van het jaar (in het nieuwe seizoen derhalve) bracht hij zijn thuispubliek in vervoering door de eerste World Cup op de 1500 meter te laten registreren. Amper 0,13 was het verschil tussen hem en Denny Morrison: 1.45,21 tegen 1.45,34. In Berlin (2008) en Harbin (2016) zou hij dat aantal uitbouwen tot drie overwinningen op de schaatsmijl.
De metertjes blijven nu definitief stilstaan. De World Cup-geschiedschrijving van het fenomeen Sven Kramer is voorbij. Afgelopen weekeinde mocht Kramer nog een keer juichen, na de laatste klappen op het schuurpapierijs van Tomaszów Mazowiecki. Hij won met Marcel Bosker en Patrick Roest de ploegenachtervolging. Dat was de 21e in 22 optredens. Bijna de perfecte score. En dan te bedenken dat die ene misser – een zevende plaats op 21 november 2004 – het gevolg was van een eerste experiment met deze discipline. Er deden die dag drie Nederlanse trio’s mee, en ‘broekie’ Kramer had niet de beste kompanen naast zich, met Stefan Groothuis en Tom Prinsen. Tegen een ploeg met Erben Wennemars, Mark Tuitert en Carl Verheijen viel vanzelfsprekend weinig te beginnen….
