In die halve eindstrijd reed plotseling weer de shorttracker rond die snelheid aan akelige precisie paarde, die een extra versnelling wist te plaatsen op het moment dat de concurrentie op z’n adem trapte, en zo een in feite moordende heat met louter wereldtoppers overleefde. Een kreet, een uitgestrekte, gebalde vuist bij het passeren van de streep (als eerste): het was de prachtige lichaamstaal van een sportman die de voorbije weken vooral moest wennen aan denkbeeldige, krachtige tegenwind, veroorzaakt door ongelukkige dan wel verkeerd uitgevoerde manoeuvres met penalty’s tot gevolg.
Alles viel deze keer wel op z’n plek, tot groot geluk van de Fries. “Ik voelde bij vlagen de souplesse die ik nodig heb, het liefst elke dag. Maar wetend dat die er niet meer is, ontbreekt het momenteel aan voldoende vertrouwen om me van start tot finish echt te mengen in een race. Daarom koos ik ervoor achterin te blijven om zo lang mogelijk de benen te sparen, in de hoop dat het een keer zou stilvallen voor me. Dat gebeurde. De zaak vertraagde en ik kon erlangs, dus dat was goed gegokt. Op die manier wilde ik het ook doen in de finale”, vertelde een zeer contente Knegt.
De strijd om goud, zilver en brons verliep anders. “Het ontbrak aan snelheid. Normaal gesproken wil iedereen op kop rijden en schiet het tempo omhoog, maar dat was totaal niet aan de orde. Met nog acht ronden begreep ik dat ik me moest gaan bemoeien met het wedstrijdverloop, anders zou ik kansloos als nummer zes of zeven finishen. Ik kon het hele pak passeren, daarna slaagde ik erin de Koreanen af te houden en was ik verzekerd van de tweede plaats. Puur op wilskracht hoor, hier kwam geen souplesse meer aan te pas”, oordeelde Knegt, die van een perfecte revanche sprak.
Immers, hij zou in deze World Cup geen individuele afstanden rijden, omdat bondscoach Jeroen Otter meer vertrouwen had in de jongere garde. Die had hem wat lacherig gezegd dat-ie ‘soms een schop onder zijn reet nodig heeft’, maar de boodschap was goed ontvangen.
“Dat prikkelde frustreerde me natuurlijk. Van zo’n besluit baalt iedere topsporter. Het gevolg was wel dat ik gretiger was dan ooit. Toen ik het geluk had alsnog te worden opgesteld (Sven Roes blesseerde zich woensdag in de training en kon niet verder, red.), lag de weg naar revanche open. Het is vervelend voor Sven, maar beter dan dit had ik niet kunnen reageren.”
Knegt eindelijk weer eens te zien met een prijs om zijn nek, dat deed velen goed. Het probleem van zijn gebrek aan souplesse bij het schaatsen is er niet door verdwenen, een deel van de oplossing schijnt wel te zijn gevonden. Krachttraining lijkt averechts te werken op zijn spierstelsel. Het was reden voor Knegt om deze week dagelijks niet meer te doen dan een uur, anderhalf uur op zijn hometrainer te fietsen.
“Na terugkeer uit Azië, waar we bijna geen krachttraining konden doen omdat alles op slot was en er geen mogelijkheid toe was, pakte ik die sessies opnieuw op. Direct op de eerste dag dat we het ijs weer op gingen, merkte dat et helemaal ‘ruk’ was in mijn lichaam. Dat kaartte ik aan bij Jeroen, waarna we hebben besloten in de aanloop naar Dordrecht te kappen met de krachtoefeningen. Nou, dat heeft geholpen. Heerlijk om hier weer te staan met een medaille.”
Die zat er op de kortste afstand ook even in voor Suzanne Schulting, die eerder op de zaterdagmiddag al brons had mogen ophalen na haar 1500 meter. De Friezin crashte echter en moest genoegen nemen met de vierde plek. Kim Boutin was de snelste. De vermoeidheid na drie dagen van volle bak racen, op elk terrein, begint Schulting langzamerhand een beetje op te breken. Daardoor was 'Suus' in de slotfase van het gevecht op de schaatsmijl niet meer bij machte geweest alle aanvallen op haar leidende positie afdoende te pareren.. Yubin Lee (goud) en Courtney Sarault (zilver) profiteerden er optimaal van.
Wil je meer weten over de World Cup in Dordrecht? Kijk dan op de kalenderpagina.
