"Eigenlijk is alles wel kapot, ja", geeft Tjalma toe terwijl haar vriend haar gordel vastmaakt voor een autorit. "Ik hou niet zo van klagen, maar dit gaat nog heel lang duren." Wat heet: de behandelend artsen verwachten dat het herstel een jaar tot anderhalf jaar in beslag neemt. Op dit moment zit haar arm volledig in het gips, dat vrijdag vervangen wordt voor een brace.
De voornaamste reden dat het herstel zo lang duurt is dat de botten in haar arm een dag lang niet doorbloed zijn geweest. Op Tweede Kerstdag kon Tjalma gelukkig geopereerd worden en heeft de chirurg in een operatie van drie uur alle delen van de arm weer bij elkaar gebracht. "Over vijf weken kunnen ze zeggen of er enig herstel van de doorbloeding is en zo niet dan moet ik waarschijnlijk een botprothese", legt ze uit.
Optimist
Tjalma schaatst al tien jaar mee in het landelijke peloton, waarvan de laatste zes jaar onafgebroken op het hoogste niveau. Vanwege een vorm van reuma gaat dat niet altijd even makkelijk en kan ze bijvoorbeeld geen lange ritten maken op de fiets. Daarom pakt ze vaak de mountainbike, waarop ze sinds twee jaar ook wedstrijden rijdt. Uitgerekend tijdens het uitoefenen van die hobby ging het mis.
Al vrij snel na haar operatie mocht Tjalma het ziekenhuis al verlaten, omdat de afdeling waar ze op lag omgebouwd werd tot corona-afdeling. Inmiddels kijkt ze uit naar de start van de revalidatie. "Hoe eerder het begint, hoe groter de kans dat het herstelt", zegt ze daarover. Ook al zal het volledig herstel dus nog wel even duren, ze ziet de situatie positief in. Als er dit seizoen nog wedstrijden komen, hoopt ze er in de kleuren van haar nieuwe ploeg SKADI 'gewoon' te staan.
"Toen ik uit narcose kwam, droomde ik dat de wedstrijden alweer door gingen en ik het vervelend vond dat ik niet mee kon doen. Ik probeer al wat te spinnen, want je weet niet wat er nog komt. Mijn trainingsmaatje Luna Jonkers rijdt ook met haar arm vastgebonden op haar rug. Dan denk ik dat ik ook maar zoiets moet voor het natuurijs."
Of de natuurijsspecialiste ook volgend jaar nog in het peloton te vinden is, weet de sportconsulente nog niet. Haar gevoel daarover wisselt per dag. "Mijn gevoel zei dat ik dit jaar mijn beste zomer gehad heb sinds ik train en ik reed tot nu toe de snelste rondjes sinds ik schaats. Ik weet niet wat er komt, maar als er wat komt dan ben ik er bij, ingepakt en wel. En dan wil ik ook in de kopgroep zitten. Het idee dat ik op natuurijs achteraan rijd, vind ik nu al veel erger dan dat mijn elleboog niet meer goed komt."
