Net geen tranen. Of toch wel? 't Maakte ook niets uit: in de mixed zone, ten overstaan van een persleger schaatsschrijvers, kon iedereen zien dat de rijdster op wie Team IKO de voorbije seizoenen al z'n olympische hoop heeft gevestigd, geen stuiver meer waard was. En wie dat niet in de gaten had, kon uit haar verhaal eenvoudig opmaken dat alle rek eruit is om nog door te buffelen.
"Het is hard werken geweest, tegen alle wetten in hopend dat het toch nog goed zou gaan", mompelde de zwaar ontgoochelde Ter Mors. Ze constateerde dat ze opnieuw een loodzwaar sportjaar beleeft waarin momenten van plezier net zo sporadisch zijn geweest als het aantal goede races. "Je blijft je vasthouden aan de gedachte dat de ommekeer zich aandient, maar vandaag was die er duidelijk ook niet. Ik heb geen idee waarom niet, eerder deze week liep de training voor mijn gevoel best lekker. Dacht ik. Het is een mentaal keihard gevecht. En ik weet onderhand dat het lichaam geen robot is die je even instelt. Nee, eigenlijk is het allemaal gewoon te veel...", klonk het met een sombere stem.
Dat ze ouder wordt, tja, die zekerheid helpt evenmin in een moeilijke periode, zei Ter Mors verder. Ze zweeg even, alsof ze de tijd nam in gedachten haar prachtige loopbaan in vogelvlucht te overzien. De 32-jarige atlete won drie keer goud op de Spelen als langebaanrijdster en pikte brons mee op de shorttrackbaan. Daarnaast legde ze beslag op de wereldtitel sprint, nam ze twee gouden plakken mee op de WK Afstanden en zo zijn er tal van grootse optredens voor het voetlicht te halen. "De dagen dat ik goed ben, worden steeds zeldzamer. Het maakt het er niet gemakkelijker op. Wat nu? Eens kijken of ik me via de NK Sprint nog kan plaatsen voor de WK, zodat ik wellicht dit seizoen op een waardige en mooie manier kan afsluiten. Dat zou fijn zijn. Het lijkt me niet dat deze 1500 meter vandaag mijn laatste wedstrijd is geweest, maar ik sluit niet uit dat ik na het seizoen zal stoppen."
