Natuurlijk was de locatie de perfecte plek om weer een nummertje op te voeren. De Scandinavische 'eigenheimer', voor wie de gangbare methodes in het schaatsen om vorm te kweken, snelheid op te bouwen en een seizoen te plannen geen leidraad zijn om zijn carrière gestalte te geven, had in de aanloop gezinspeeld op deze uitvoering. Althans, hij was van plan er weer een bijzondere rit van te maken, al nam hij niet specifiek het woord wereldrecord in de mond.
"Nee", zo legde hij kort na zijn prestatie uit voor de camera van de NOS, "dit was niet gepland, omdat mijn voorbereiding totaal anders is verlopen dan de vorige keer toen ik op een wereldrecord aasde. Ik wilde wel iets proberen, alleen leek het er in de eerste tweehonderd meter niet meer op dat ik in de buurt zou kunnen geraken van de tijd van Ted-Jan Bloemen. Nooit eerder was ik zo beroerd langzaam weg na de start. Gisteren, in de training, wilde ik geen proefstart proberen omdat ik wat last had van mijn heup. Misschien was dat wel de oorzaak van het trage begin. Daardoor moest ik me enigszins forceren gedurende de eerste twee ronden. Dat kostte me veel energie." Kennelijk had Van der Poel genoeg over om de grens op de een-na-langste afstand te verleggen. Die stond al bijna vier jaar op het recordbord in de Olympic Oval gebeiteld.
Dat de naam van Patrick Roest vooralsnog niet in de 'Hall of fame' aan de muur voorkomt, mag geen wonder heten. De Zuid-Hollandse boerenzoon is een fenomenale atleet, maar bleek de jongste jaren steeds net niet over de scherpte te beschikken die hem in staat stelde met de beste stayers mee te doen. Stukje bij beetje brokkelde zijn zelfvertrouwen af en zakte Roest terug in de middenmoot van het deelnemersveld, met name op de vijf kilometer die een paar seizoenen zijn domein was.
Maar zie, plotseling is-ie terug, de kroonprins uit de formatie van Jac Orie. Superlaat de oversteek gemaakt naar Noord-Amerika, was het de vraag hoe dit zou bevallen. Pas woensdag arriveerde Roest in Salt Lake; de verplaatsing van elf uur en de bijkomende jetlag, plus de korte periode van wennen aan de snelle ijsvloer, ze hadden geen negatief effect. Roest reed degelijk, heel vlak en wist er een serie van vijf ronden van 28,8 achter elkaar uit te gooien, om vervolgens nog een paar tienden te versnellen.
"Ik ben dan ook absoluut blij met waar ik sta, ten opzichte van de vorige World Cups heb ik grote stappen gemaakt. Ik had graag nog wat sneller geschaatst, maar het gat met Nils van der Poel wordt kleiner. Ach, meer zat er vandaag waarschijnlijk niet in. Ik moet tevreden zijn over het niveau dat ik momenteel heb en ben erg blij dat ik slim heb gereden. Want dat vraagt schaatsen op een hooglandbaan ook van je."
In de hevige oorlog der sprintmannen hield good-old Hein Otterspeer van de Oranjehemden zich het best staande. Hij eindigde als nummer zeven op de 500 meter, achter in totaal vier Japanners (Yamoto Matsui was de rapste met 34,04, zijn landgenoot Wataru Morishige zat er een fractie achter: 34,091), een Canadees (Laurent Dubreuil, derde in 34,099) en een Rus Viktor Mushkatov. Grote meevaller in het geval van Otterspeer was de verbetering van zijn beste uitslag ooit, de 34,48 die hij lichtjaren geleden (29 december 2012) realiseerde. Voor de andere drie Nederlanders Kai Verbij (elfde), Dai Dai N'tab (twaalfde) en Merijn Scheperkamp (dertiende) was het een nietszeggende klassering, met dien verstande dat Scheperkamp zijn persoonlijk record wist aan te scherpen met bijna drietiende.
De uitslagen staan hier
