De geboren kunstrijder spreekt trots over zijn aanstelling. “Hoofdcoach Carine Herrygers vroeg mij begin oktober of ik als coach kon invallen tijdens één van haar lessen. In eerste instantie waren de ouders en oma van Lindsay niet blij. Als trainingsmaatjes hadden we een goede band. Ik als coach was raar. Toch kantelde dit inzicht al na vijf minuten. Lindsay stapte het ijs op en ik zei: Als je nog één keer zo het ijs op stapt, dan gaan we niks meer doen samen.”
De Brabander licht toe: “In de training moet je voorbereid zijn op wat je tijdens de wedstrijd gaat doen. Als je iemand anders bent op de wedstrijd dan wie je bent op de training, dan gaat dat vroeg of laat fout. Dit moet een automatisme worden. Stap op het ijs alsof je wereldkampioen bent geworden. Alsof je denkt: Dit is mijn plek. Hier moet het vandaag gebeuren. Dus ik heb tegen Lindsay gezegd: pak je beschermers maar. Ga maar van het ijs af. Je krijgt nog een kans. Meteen was het een verschil van dag en nacht.”
Kennes vertelt dat hij als achtjarige hier al van droomde: “Ik wist toen al dat ik ooit wilde gaan lesgeven. Naar al mijn coaches heb ik heel bewust gekeken. Zo heb ik alle positieve dingen die ik bij hen heb ervaren, meegenomen in mijn ervaring nu als coach. Ik wil het totale pakket bieden. Ik ben niet alleen coach als ik op het ijs sta. Ik ben 24/7 coach. Ik wil ze karakter meegeven. Ik kick net zo op een prestatie als dat zij daarop kicken. Dat is de topsporter in mij.”
Hij vindt het een eer om Van Zundert te begeleiden. “Ik doe nu twee dagen in de week haar lessen. Ik was al fulltime aan het coachen op verschillende ijsbanen in Nederland. Hoewel ik het razend druk heb, haal ik hier zoveel plezier uit. Naast Lindsay heb ik elke dag nog veertig rijders met wie ik werk. Ik wil deze kans met beide handen aangrijpen om Lindsay een volgende zet te kunnen geven.”
Kennes werd vier keer Nederlands kampioen bij de junioren. In 2014 deed hij op zijn zeventiende mee aan de WK junioren (hij werd hier 32e red.). Internationaal lag het niveau hoog. In Nederland heeft hij nooit concurrentie gehad. In het jaar van de WK junioren wist hij zich ieder jaar als Nederlands Kampioen te bekronen bij de senioren. De kunstrijder plaatste zich diverse keren voor de Europese Kampioenschappen. Nooit kwam hij verder dan de korte kür. Aan de ambitie en inzet heeft het nooit gelegen: “Ik heb altijd gedroomd van de Olympische Spelen. Elke training werkte ik aan mezelf om beter te worden dan de dag daarvoor. Ik wilde altijd de beste ‘ik’ zijn. Door gebrek aan concurrentie in eigen land, haalde ik mijn inspiratie uit het buitenland.”
De Tilburger kijkt voldaan terug: “Ik ben het meest trots op de persoon die ik geworden ben door de sport. Het heeft me karakter gegeven. Kunstschaatsen heeft letterlijk alles. Het is fysiek en mentaal zwaar. Daar houd ik van. Als ik een sporttechnisch doel heb, dan zet ik er alles voor opzij om dat te halen. Als ik gedurende mijn carrière had geweten wat ik nu weet, dan had ik wel meer stappen kunnen zetten. De trainingsintensiviteit had echt verhoogd kunnen worden. Je bent afhankelijk van veel verschillende factoren en financiën. Dat was er helaas niet.”
Hij ziet in Van Zundert ook overeenkomsten met zichzelf: “Lindsay doet er alles aan om iets te bereiken. Zo heb ik mijn sport ook altijd beleeft. Natuurlijk had ik net zo goed willen presteren als zij, maar voor mij zat er gewoon niet meer in. Ik miste op technisch vlak en bij mijn pirouettes nog veel. Dat is echt haar specialiteit.”
De jonge Brabander ziet ook een mooie uitdaging: “Wat we moeten proberen in deze laatste paar weken voor de Spelen is haar te laten schaatsen als een 22-jarige. Als een dame met iets meer ervaring in plaats van het meisje van zestien jaar. Natuurlijk is het geweldig dat ze een olympisch ticket heeft, maar je gaat niet naar de Spelen om alleen een korte kür te rijden. Dus daar moeten we aan werken. Als ze in Peking beter is dan vandaag en twee foutloze küren neerzet, ben ik dik tevreden.”
Al dromende vervolgt Kennes: “Ik hoop dat het kunstrijden in Nederland een volgende stap krijgt. Of dat nu door de komst van een nationaal trainingscentrum in Heerenveen (2022, red.) gebeurt of dat de coaches bij clubs beter worden, dat maakt mij niet uit. Zelf zou ik het geweldig vinden om op het hoogste niveau iets te kunnen betekenen voor welke rijder dan ook. Laten we ervoor zorgen dat deze Spelen niet iets bijzonders gaat zijn, maar dat het standaard wordt: Nederlands kunstschaatsen op de Olympische Spelen. Niet alleen dames, maar ook heren, paren én ijsdansen!”
