Collalbo lag in het verschiet. Of beter, dat was de planning. Lekker trainen in Zuid-Tirol, zonder spanning en zenuwen van nog een paar wedstrijden toewerken naar de traditionele klapper aan het eind van december – het olympisch kwalificatietoernooi – en dan maar zien of al het werk tot de beloning leidt die iedere schaatser zich wenst. Meedoen aan de Winterspelen.
Beune uit het Twentse Borne, nog altijd maar 22 jaar jong, volgt dus nu een alternatief traject, met een verlengd verblijf in Noord-Amerika. Er kwam in Salt Lake wat twijfel over de quota (aantal startplekken voor de Spelen). Omdat zij volgens de berekeningen van de selectiecommissie van de KNSB mogelijk onvoldoende punten heeft, kreeg Beune als eerste rijdster afgelopen vrijdag al te horen dat ze Calgary beter niet kon overslaan. Al viel dat advies ‘nogal rauw op haar dak’, ze is intussen wel blij dat ze op de snelle Canadese ijsbaan nog enkele wedstrijden kan rijden (1500 meter en drie kilometer) en er kan trainen. “Trouwens, het is hier best gezellig, afgezien van het feit dat je je hotel alleen uit mag voor een korte wandeling naar de baan. Ik vermaak me verder prima”, vertelt ze in alle vroegte door de telefoon. “Wat ook fijn is: m’n ijzers (schaatsen, red.) zijn terecht. Mijn koffer was twee dagen zoek, die stond in Seattle…”
Het zijn bijzaken die beter kunnen worden geparkeerd. “Ik zit hier nu toch en ga gewoon die derde plek veiligstellen, want die kan me van pas komen op het OKT. We maken er het beste van. D’r leiden meer wegen naar Rome, nietwaar? Dit hoeft heus geen mindere route te zijn tot aan het OKT dan te kunnen trainen in Italië. Ik zei van de week nog tegen Carlijn (Achtereekte, die ook in Calgary meedoet, red.): als je het goed narekent, moeten de andere meiden die nu op trainingskamp zijn maar afwachten of ze zich plaatsen voor de World Cup-finale. Die kunnen wij nu alsnog halen. Is ook wel leuk om in maart 2022 aan mee te doen.”
Vrijdag wacht het examen op de drie kilometer. Beune heeft er twee in World Cup-verband zeer behoorlijk gereden de voorbije weken. Tijdens de eerste wereldbeker in Tomaszów Mazowiecki werd ze vijfde, amper 1,7 seconde achter de nummer twee (Isabelle Weidemann). Winnares Irene Schouten laten we voor het gemak buiten beschouwing, die lijkt deze winter ongrijpbaar; een week geleden volgde een zevende plaats en sneed ze een kleine twee seconden af van haar beste tijd op deze afstand. “Met de rit in Salt Lake City kan ik absoluut verder. De laatste twee ronden liet ik nogal wat liggen; er valt veel te verbeteren na een supergoede start van die race. Oftewel: ik moet die pace te zien doortrekken tot het eind en dat laten zien op het OKT.”
“Tomaszów was ook een dikke prima. Iedereen raakte in paniek, omdat we op een andere baan reden en niets meer voelden onder onze voeten. Tja, dat was logisch, want het was niet het vertrouwde ijs van Thialf. Ik dacht alleen: wat nou, geen drukte, je moet gewoon blijven afzetten. Zelf had ik er weinig problemen mee. Vind het sowieso leuk op andere banen te rijden. Iedereen heeft die onwennigheid, maar je moet je er niet druk om maken. Ik ben gewend op de baan van Enschede te schaatsen, daar voel ik ook niets.”
Dat snelle aanpassingsvermogen zou haar theoretisch gezien kunnen helpen in Beijing, waar een piste ligt die de internationale toppers nog nooit hebben bereden. “Ja, was het maar zo. Bij de Spelen krijgen we wat meer tijd om te wennen. Ik zou er graag heen gaan, maar eerst maar ’ns zien te plaatsen.” Hardop denkend: “Het is niet onbereikbaar. Alleen, ik moet het wel even doen. Voorlopig moeten we hier een drie kilometer en 1500 meter afwerken, daarna heb ik nog anderhalve week om me klaar te stomen voor het OKT. Daar moet je een betere wedstrijd rijden dan op de Olympische Spelen zelf. Dat is pas cru voor ons Nederlanders!”
