Mooi moment in de finale van de levendige wedstrijd over tachtig ronden, al is de aanleiding wat minder prettig. Een reusachtige crash op tien rondgangen die er nog resten tot de finish, noopt de jury tot een neutralisatie van de strijd. Die gratis adempauze kan de 29-jarige Zaltbommelaar Robin Snoek prima gebruiken. Zijn benen zijn al flink volgelopen: hoewel de eindstreep letterlijk en figuurlijk dichtbij is voor hem, kan-ie niet zeggen dat het bevrijdend werkt. Geestelijk misschien wel, lichamelijk is er niets van merkbaar.
Maar zie, zodra de race opnieuw op gang wordt gebracht, rijdt er een man vliegensvlug weg uit het peloton dat nog nadenkt over de juiste strategie richting de te verwachten eindspurt. Snoek pakt z’n moment, natuurlijk beseffend dat het magische kunstje dat er door zijn hoofd speelt nooit fysiek zal zijn vol te houden. Hij kachelt een rondje voor de meute uit, begint met de moed der wanhoop aan een tweede en weet zich al vlug links en rechts gepasseerd door collega’s. Drie minuten later stormen de B’s op de lijn af. Ruben Ligtenberg, Ruud Slagter en Gert Jan van Diepen worden door het elektronisch oog herkend als de nummers 1, 2 en 3 van de dag. 51 rijders komen in de uitslag; Snoek rondt af op stek vijftig. Job done.
“Wel apart, het idee dat ik nu marathonner-af ben. Wel prima zo, hoor, de laatste tijd verloor ik het plezier, ook door de coronamaatregelen”, erkent hij bij het verlaten van het ijs. “Dit is heel lang mijn leven geweest, zeker in de periode dat ik Topdivisie reed.” Snoek gaat terug naar zijn zeventiende, een eeuwigheid geleden voor zijn gevoel, nu hij hier op zaterdagmiddag staat in een lege hal waar de Zamboni de vloer alweer bijschaaft voor de volgende competitie. Tal van ploegen, honderden uitslagen, een podiumplaats na een marathon in het olympisch stadion als hoogtepunt en altijd kunnen meedoen met de bovenste helft van de Topdivisie.
“Het is zo mooi geweest, heb er ontzettend van genoten én geloof dat ik er alles uit heb gehaald wat er voor mij in heeft gezeten. Nee, nooit fulltime schaatser geweest, ik moest wel werken voor de kost, al moet ik toegeven dat de sport als A-rijder altijd is voorgegaan. Ik heb van mezelf een goede schaatser gemaakt, als je ziet hoeveel talent ik had.” Lachend: “Eigenlijk weet ik niet zo goed wat voor type rijder is ben geweest. Kon van alles redelijk. Ik kon aardig sprinten en best hard doorrijden. Ik kan met een gerust hart stoppen en andere dingen doen.”
Daar is hij de dag trouwens mee begonnen. “We zijn de hele ochtend bezig geweest om spullen te kopen voor de kinderkamer. Mijn vrouw Fransine is zwanger. Het wordt ons eerste kindje dat we in maart verwachten, daar heb ik ongelooflijk veel zin in. Vandaar alle dingen die we hebben aangeschaft: een kast, een commode, een ledikant en een kinderwagen. We zijn onderhand failliet, hahaha!" Maar de transformatie naar de volgende episode van het aardse bestaan lijkt er in zijn geval een zonder rimpels te worden....
