D-Day. Hoeft van de 23-jarige boormeester van Hoolwerf Heiwerken niet hoor, zo’n lading geven aan de mini-marathon die hem zaterdagmorgen wacht. Het is in een halve finale gewoon hard schaatsen gedurende zestien rondjes en dan maar zien of hij deze keer de schifting wel overleeft. Twee pogingen heeft-ie gedaan, in Polen en afgelopen week op de Olympic Oval van Salt Lake City, beide keren viel hij tussen wal en schip (negende en twaalfde plaats).
Meteen is de kampioen van Nederland op dit onderdeel afgeserveerd. Te licht, niet bekwaam, te weinig inhoud, onervaren, kortom een verkeerde keuze om Hoolwerf los te laten in het World Cup-circus. Dat was de tendens. ‘Nee, Bart is denk ik niet de juiste partner voor de olympische race in Beijing. Hij heeft potentie, maar lijkt me er nu nog niet klaar voor’, zo liet Jorrit Bergsma voor de camera van de NOS duidelijk blijken dat voor hem het boek dicht is.
Hoolwerf probeert de negatieve stemming te negeren en rustig te blijven. Hij traint dagelijks op het ijs en op de hometrainer (‘acht graden onder nul is te koud om buiten te fietsen). “Jorrit mag vinden dat ik niet geschikt ben”, zo refereert hij aan de uitspraken van de Friese stayer. “Ergens begrijp ik het ook wel, omdat ik in de World Cups niet heb laten zien wat ik kan. In Nederland ben ik de snelste rijder, daarom heb ik ook de titel behaald en heb ik een eerlijke kans verdiend om me internationaal te meten. Maar….”, een tel houdt hij zich in, “ik vind het wel jammer dat Jorrit het heeft gezegd.”
De scepsis om hem heen drukt hij naar de achtergrond door bijvoorbeeld te denken aan de grandioze serie van broer Evert die vorige week alle vier marathons om de Trachitol Trophy won. “Ik heb ze allemaal gezien. Natuurlijk inspireert me dat. Evert was in vorm en reed sterke wedstrijden. Ik wil zelf ook presteren, alleen is het bij mij anders gelopen. De mass starts op dit niveau zijn totaal niet te vergelijken met die in Nederland. Bij ons heb je ploeggenoten op wie je kunt terugvallen; hier sta je in je eentje, wordt er zestien ronden lang een enorm tempo ontwikkeld en tref je de besten ter wereld. Plus: het is een olympisch seizoen, waarin iedere langebaanschaatser die moeite heeft zich met individuele afstanden, tracht zich via de mass start te kwalificeren. Oftewel, het is effe een ander spelletje dat voor mij tamelijk nieuw is.”
In feite volgt Hoolwerf een spoedcursus in een vak dat nogal veelomvattend is. Hij moet aanpoten qua snelheid, maar tegelijkertijd wordt er tactisch inzicht gevraagd en is het zaak beslissingen te nemen in een split second. ”Eigenlijk moet je niet hoeven nadenken, maar je instinct gebruiken. Als je dan nog niet zoveel ervaring hebt, en dat kun je wel zeggen met net twee internationale mass starts achter mijn naam, valt het niet mee. Maar ik klaag niet hè”, komt er onmiddellijk achteraan, ,,ik heb dit onderdeel gekozen en m’n ambities ervoor uitgesproken, omdat het nummer me ligt. Door veel te rijden leer ik. Het is een behoorlijke taak het duo Bergsma/Arjan Stroetinga te doen vergeten als debutant in een wereld waar het verwachtingspatroon superhoog is.”
Enigszins mijmerend: “Het zou veel beter zijn geweest als er in het verleden al een beetje was gekeken naar de periode na Stroetinga. Jonge gasten als reserves eens meenemen naar internationale races en laten meekijken. Ik heb dat een keer geopperd, net als het gezamenlijk trainen met rijders die op de mass start verder willen. Er zijn er genoeg: Jan Blokhuijsen, Koen Verweij, Victor Ramler, Jorrit Bergsma Alleen, dat is problematisch met alle commerciële teams. Wanneer er twee plaatsen beschikbaar zijn, wil je niet dat je je concurrent in de trainingen beter maakt, want dan gooi je misschien je eigen glazen in.”
Van overpeinzing naar de realiteit: Bart moet ten minste zijn 24e plaats in het klassement van de World Cup behouden. “Er zal vast worden geadviseerd dat ik in de halve finale punten moet pakken bij de tussensprint, maar mijn vizier staat op het halen van de finale. In de vorige wedstrijden ging het mis. Neemt niet weg dat ik ervan overtuigd ben dat ik dit werk kan. Ik ben me ervan bewust dat, mocht ik opnieuw de halve finale niet overleven, mijn kansen op de Spelen wel voorbij zijn. Het kan sowieso ook op een andere afstand nog misgaan. Is dat het geval, dan hebben we geen negen maar acht startplaatsen in Beijing. Geloof me: ik zal mijn uiterste best doen. Meer is niet mogelijk.”
