Gary Hekman klopt Hoolwerf en Mulder en pakt zesde marathontitel

Met twaalf deelnemers aan de start was de wedstrijd op de Nedereindse Berg met moeite een NK te noemen. De aanwezige rijders probeerden er echter een aantrekkelijke koers van te maken. Na wat schermutselingen in de openingsfase reden Gary Hekman en Bart Hoolwerf, twee weken geleden bij de Daikin NK Weg ook al medaillewinnaars op de puntenkoers, weg uit het peloton. Daarmee hadden de enige twee ploegen die met meerdere rijders vertegenwoordigd waren een mannetje mee. Marthijn Mulder en Kay Schipper roken het gevaar en wisten nog de sprong te maken. 

Toen de koers eenmaal in een plooi was gevallen en de vier koplopers een minuut voorsprong hadden opgebouwd ten opzichte van het peloton, kon het spelletje om de titel beginnen. Hekman kon afwachtend koersen, aangezien hij zijn ploeggenoot Crispijn Ariëns nog in het peloton achter zich wist. "We zouden eigenlijk voor hem rijden, want hij is aardig op de weg terug. We kunnen hem nauwelijks nog bijhouden in de trainingen. Ik probeerde om het peloton nog wat dichter bij te laten komen zodat er wat meer actie zou komen. Dat bleef een beetje uit, dus kon ik me sparen voor een eventueel sprintje."

Daar liep het uiteindelijk ook op uit. Mulder ging de sprint aan, terwijl Hekman en Hoolwerf de Staphorster links en rechts probeerden te passeren. Hoolwerf drong aan, maar Hekman was al gevlogen. Achter de kopgroep kwam Ariëns juichend voor Hekman als vijfde over de streep. Hoolwerf was direct na de streep zichtbaar en hoorbaar gefrustreerd, al erkende hij achteraf dat hij op waarde was geklopt. "Gary is geen pannenkoek en ik weet wat hij kan. De sprint die ik voor ogen had, heb ik gereden. Hij timede het misschien net iets beter. Achteraf is het makkelijk praten, maar misschien had ik nog meer energie moeten leggen op het klimmetje om de rest wat vermoeider te maken. Aan de andere kant raak ik dan zelf ook meer energie kwijt die ik niet in de sprint kan stoppen."

De bijzondere omstandigheden van het NK zorgden voor een dubbel gevoel bij Hekman, die in Utrecht een zesde Nederlandse marathontitel aan zijn palmares toevoegde. Zo had hij daags voor de wedstrijd nog de weinige deelnemers opgetrommeld om daadwerkelijk mee te doen aan de wedstrijd. "Het voelt wel anders dan de andere titels. Je staat met een klein peloton, het was een herkansing en het heeft ook niets te maken met de koers in Rotterdam. Het is een heel andere wedstrijd, al was het in mijn voordeel dat dit rondje mij beter ligt."

Naast die gekke aanloop voor het gehele peloton, heeft Hekman ook nog eens een zomer vol afleidingen achter de rug met de komst van zijn zoon Odin. Ook de nacht voor het NK was een rumoerige. "Als ik drie uurtjes geslapen heb is het veel", vertelt Hekman. Het kan de pret niet drukken, bleek uit de grappen achteraf. "Moet ik toch nog maar even door om het record van Arjan Smit (zeven stuks, red.) te verbreken", lacht hij. 

Voor de bronzen Mulder voelde zijn medaille als een kleine overwinning. De 23-jarige inlineskater kampt sinds een jaar met een zeldzame vorm van kanker en boekte ondanks die ziekte in mei zijn eerste marathonzege. In Utrecht pakte hij zaterdagavond zijn eerste NK-medaille. Door een bericht in een landelijke krant kreeg zijn prestatie zaterdag toch weer een extra lading. "Heel Nederland las het en ik kreeg zo veel berichtjes. Ook in slechte vorm kun je dan hard rijden." Op het podium moest hij dan ook even een traantje wegpinken. "Brons met een gouden randje klinkt wel een beetje cliché", zegt hij nuchter na de huldiging. "Dat ik op zo'n klein stukje derde word is geen schande. Ik ben blij met mijn medaille." 

Bekijk hier de uitslag.