Het was misschien niet de ideale voorbereiding op het junioren-WK, maar tegen een WK in Salt Lake City kon ze geen nee zeggen. Voor Kok was het bovendien een uitgelezen mogelijkheid om haar eigen juniorenwereldrecord aan te vallen en te zien of ze opgewassen was tegen het internationale sprintgeweld. Met een wereldtitel op de teamsprint, een negende plek op de 500 meter én een wereldrecord voor junioren was haar weekend meer dan geslaagd. Met een goed gevoel stapte ze zondag dan ook het vliegtuig in naar Amsterdam.
Verwachtingen
Eenmaal in Amsterdam vloog ze direct door naar Polen, want daar wachtte haar hoofddoel van het seizoen. De wereldtitel bij de junioren prolongeren, daar was het haar namelijk allemaal om te doen. Met een lichte jetlag en een vermoeid lichaam begon Kok het WK vrijdag met een overtuigende zege op de 500 meter. Een dik uur later raakte ze haar wereldtitel op de 1500 meter kwijt aan landgenote Robin Groot, die ruim twee tiende sneller was dan Kok.
Voor Kok, die vorig seizoen met een miniem verschil wereldkampioene werd op deze afstand, kwam de nederlaag hard aan. "Ik baalde er behoorlijk van, want er had veel meer ingezeten. Ik begon te langzaam en er zaten meerdere foutjes in", aldus Kok, die niet kon ontkennen dat de verwachtingen hooggespannen waren. "Ik was niet zozeer bezig met verwachtingen van buitenaf, maar ik verwachtte gewoon veel van mezelf. Ja, misschien had ik mezelf wel iets té veel druk opgelegd."
Nadat ze de knop uiteindelijk had omgezet sprintte ze zaterdag naar haar tweede wereldtitel van het weekend. Op de 1000 meter was ze ruim zeven tiende sneller dan Groot en was haar voorsprong op de afsluitende 3 kilometer tien seconden. "Normaal gesproken zou die voorsprong voldoende moeten zijn, al had ik sinds september geen 3 kilometer meer gereden." Bij de start van haar rit kwam ze met de schrik vrij. "Ik raakte uit balans en ging bijna plat op m'n snuffert. Het was mijn doel om een vlakke rit te rijden, maar door deze bijna-val moest ik opnieuw aanzetten en dat kostte veel kracht."
Vermoeidheid
Groot, die na Kok op het ijs kwam, wist precies welke tijd ze moest rijden om wereldkampioen allround te worden. Ze begon haar race voortvarend, pakte al gauw een handvol seconden terug, maar net als alle andere rijdsters kreeg ze het in de laatste rondes zwaar. Groot pakte weliswaar haar tweede wereldtitel, maar moest het klassement aan Kok laten. "Toen ik zag dat ik had gewonnen, was ik natuurlijk heel blij", vervolgt de rijdster van RTC Noord/Friesland. "Ik was vooral blij dat dit er nog uitkwam na zo'n pittige week."
Hoewel ze naar eigen zeggen weinig last had van de jetlag, was de vermoeidheid in haar lichaam behoorlijk aanwezig, vertelt Kok. "Ik merkte vooral dat mijn lichaam vermoeid was door alle indrukken die het gekregen heeft. Ik heb me er de hele week tegen verzet en hoewel ik niet helemaal in topvorm was, vind ik het heel cool dat ik de titel voor het tweede jaar op rij gewonnen heb."
Op zondag voegde Kok er nog een wereldtitel op de ploegenachtervolging en op de teamsprint aan toe, waardoor de teller na twee junioren-WK's is geëindigd op maar liefst acht wereldtitels. Met een meer dan voldaan gevoel kijkt Kok dan ook terug op haar periode bij de junioren. "Ik heb heel veel mooie jaren gehad bij de junioren, maar ik kijk nu ook wel uit naar mijn tijd bij de senioren."
