Al twee jaar eerder dan nodig heeft Lenne van Gorp de overstap gemaakt van de junioren naar de senioren. Bij de junioren was ze al twee keer tweede van Nederland en voor haar gevoel was ze er klaar voor om de volgende stap te maken. "Bij de senioren kan ik meer leren. Daar kan ik meer ervaring opdoen."
Zo maakt ze dit weekend op de Challenge Cup haar debuut bij de senioren. En dat is behoorlijk wennen: "Die andere schaatssters hebben zoveel meer ervaring dan ik. Die Japanse Kihira springt in de kür voor mij met gemak een triple Axel, terwijl ik me nog moet focussen op mijn eigen kür met dubbele axels en triple lutz. Ik moet me echt concentreren op mezelf en me er niets van aantrekken als ik laag eindig in het klassement. Ik ben hier puur om te leren."
Ze is nog maar zeventien jaar en toch is Lenne van Gorp wel gewend om op eigen benen te staan. Ze doet al tien jaar aan kunstschaatsen en ze weet hoe het er in deze elegante, maar harde sport aan toegaat. "In mentaal opzicht kun je in deze sport niet sterk genoeg zijn. Als ik Kyarha van Tiel zie schaatsen, dan gun ik haar echt dat ze goed schaatst. Maar elkaar iets gunnen komt in deze sport bijna niet voor. Er is onderling veel haat en nijd en dat is lang niet altijd leuk."
"Sommige meiden negeren me en als ze goed schaatsen, dan komen ze ineens wel naar me toe om een praatje te maken. Ik prik daar doorheen. Ik denk doe dan gewoon altijd leuk en gezellig, maar dat gebeurt niet. Deze sport zou zoveel leuker zijn als iedereen gewoon gezellig zou doen."
Ze traint zeven dagen per week, maar vriendinnen in het kunstschaatsen heeft ze niet. "Er zijn mensen met wie ik goed kan opschieten, maar je houdt altijd dat gevoel van vijandigheid of concurrentie. Ik heb al zo vaak mijn neus gestoten met mensen die ik te dicht bij liet komen, dus dat doe ik niet meer. Ik zoek mijn vriendinnen wel buiten het schaatsen."
Haar grootste maatje is haar hondje Max, een King Charles Spaniel. "Ik heb van mijn ouders een hondje gekregen, omdat ze het belangrijk vonden dat ik een diepe band opbouwde met iemand. Mijn broertje is er ook voor mij. Wij kunnen elkaar soms wel de kop inslaan, maar als ik hem echt nodig heb, dan is hij er voor mij."
Haar beste vriendin is Angela Prins, haar ballet juf. "Ik heb lang naar iemand gezocht die me echt begreep en ik heb haar eindelijk gevonden. Wij lijken als 2 druppels water op elkaar; ze weet precies hoe ik in elkaar steek. En dat is fijn om te hebben. Met mijn vader, Patrick, heb ik die band ook. Hij heeft vroeger op topniveau motorcross gedaan en hij begrijp hoe topsport werkt. Hij had alleen niet het doorzettingsvermogen om door te gaan met zijn sport, terwijl ik dat wel heb."
Ondanks al die sociale malaise houdt Lenne van Gorp zielsveel van schaatsen. Kunstschaatsen is haar lust en haar leven. "Iedere keer als ik het ijs opstap, dan denk ik ja, dit is wat ik leuk vind. Dit is wat ik graag doe. En dat kan niemand van me afpakken. Wat ze ook proberen, welke opmerkingen ze ook maken, ik blijf het schaatsen leuk vinden."
"Zoals bij mijn Spaanse kür. Daar kan ik me zo in inleven. Als ik boos ben, kan ik daar ook gewoon boos in kijken, want een beetje temperament hoort daarbij. En in mijn lange kür zit zowel agressie als liefde. Dan lijkt het net alsof ik elk moment in huilen uit kan barsten en tegelijk heb ik er veel plezier in. In het schaatsen kun je alles zijn wat je wilt en dat is mooi."
Het afgelopen jaar kampte ze nog met een hardnekkige blessure aan haar scheenbeen, maar die lijkt nu voorbij. Ook de pijn in haar enkel, die ze vorige week nog had, voelt ze niet meer. "Ik kan eindelijk weer pijnvrij schaatsen. Ik wil laten zien dat je van zo’n blessure ook veel kunt leren. En dan misschien niet op technisch, maar op mentaal vlak. Ik ben mentaal nu zoveel sterker en ben echt een ander persoon. Dat helpt mij in mijn weg naar de top."
