Ondanks alles kijkt Groenewoud terug op een succesvol seizoen. "Op zich denk ik wel dat dit het jaar van mijn doorbraak was", vertelt ze in de zomerzon op een terras in Heerenveen. Nippend aan haar koffie denkt ze terug aan die eerste overwinningen, waarmee ze de aandacht van de andere marathonvrouwen trok, of ze het nou wilde of niet. "Natuurlijk gaan ze op je letten, maar dat snap ik ook wel. Andersom had ik dat ook gedaan." Ze merkte dat de andere rijdsters steeds meer hun wedstrijd op haar en haar ZiuZ-ploeggenoten afstemden.
Waar ze eerder moest vechten voor een plekje in het peloton, wilden veel rijders nu juist graag achter Groenewoud schaatsen. Intussen is ze gewend geraakt aan haar nieuwe status in het peloton. Ze is ook actiever geworden en eist nu sneller haar plek op in de groep. "Eerst was ik soms nog een beetje laks en zakte ik soms helemaal naar achter", legt ze uit. "Op de 1500 meter of bij een training op de fiets heb ik dat ook gehad. Dan ging ik er weer veel te laf in, terwijl je er volle bak in moet om goed te rijden." Lachend voegt ze daaraan toe: "Jillert zegt dan altijd dat ik flegmatiek (rustig of kalm, red.) ben."
Dat ze als jonge schaatsster nog niet altijd alles goed doet, bleek tijdens de Trachitol Trophy. De talentvolle schaatsster won de eerste twee etappes, maar miste bij de derde wedstrijd in Hoorn de slag. "Op dat moment was ik wel bang dat mijn klassement weg was", vertelt Groenewoud. Gelukkig voor haar wist haar ploeggenote Kelly Schouten alsnog de wedstrijd te winnen, waarmee ze voorafgaand aan de finalewedstrijd met zijn tweeën de bovenste plekken in het klassement bezetten.
"De finale was nog best chaotisch", illustreert ze. "Emma Engbers zat in de kopgroep en de coaches dachten dat zij het klassement kon winnen als ze de wedstrijd won. Zij waren aan het roepen, terwijl de rijders er allemaal niks van snapten. Ik had ook niet het gevoel dat Emma het klassement nog kon winnen, maar daar werd ik wel een beetje zenuwachtig van. Misschien waren we ook niet heel goed voorbereid. Achteraf had ik best even kunnen kijken wie er veel punten hadden. Daar heb ik wel van geleerd."
Tegenstand
In het peloton werden intussen snode plannen gesmeed om de zegereeks van de ZiuZ-vrouwen te doorbreken. Die strijd werd al gauw niet enkel meer op het ijs uitgevochten. Al direct na afloop van de door Groenewoud gewonnen openingswedstrijd in Amsterdam sluimerden de ongenoegens in het peloton. Waarom wilden Irene Schouten en Carien Kleibeuker niet meehelpen om de kopgroep terug te pakken? Was er sprake van ongeoorloofde samenwerking tussen de ploegen van Royal A-ware en ZiuZ? “Vanaf toen was het gedonder en dat is het hele seizoen gebleven”, vertelt Groenewoud. In februari kwam de onvrede onder de andere ploegen tot een climax op de Weissensee.
In de eerste wedstrijd op het Oostenrijkse natuurijs haalt Kleibeuker in de slotfase een kopgroep terug, waarna Groenewoud de eindsprint wint. Na afloop stromen de protesten binnen bij de jury. De twee zouden hebben samengespannen. In afwachting van het beslissende oordeel ontvangt Groenewoud de eerste prijs. Pas laat op de avond, als de borrel al op is en ze intussen op een oor ligt, wordt mede op basis van een interview op de livestream beslist dat zij alsnog een rode kaart krijgt toebedeeld. Groenewoud gaat in beroep en de tuchtcommissie draait in april het jurybesluit alsnog terug.
“Als ze dan met zijn allen gezamenlijk naar de jury gaan om me tegen te werken, vind ik dat wel een beetje lafjes als ik dat mag zeggen”, oordeelt ze. “Het was gewoon zo onterecht. Je snapt het niet. Carien heeft wel op kop gereden ja, maar we hebben van tevoren en in de koers niet echt gesproken. Ik reed zelfs op de vijfde plek toen zij op kop reed. Dan moeten ze iedereen een rode kaart geven, want ze hielp op dat moment iedereen door de drie koplopers terug te halen.”
Slapeloze nachten
De nasleep van de diskwalificatie trok een zware wissel op Groenewoud. Tijdens het ONK twee dagen later was ze geen schim van haarzelf en reed ze de wedstrijd niet uit. Moe en terneergeslagen reisde ze terug naar Nederland. “De beker heb ik laten staan op de Weissensee. Ik dacht: bekijk het ook maar. Ik was er echt klaar mee.” Gelukkig waren haar ploeggenoten zo attent om de beker alsnog bij haar af te leveren. “Nu staat hij alsnog thuis”, lacht ze.
Na haar terugkeer in Nederland duurde het even voordat Groenewoud de klap te boven kwam. “Na de Weissensee heb ik twee weken slecht geslapen”, maakt ze duidelijk. “Ook tijdens de trainingen wilde het niet en was ik mijn focus kwijt. Ik heb er denk ik wel twee weken last van gehad.” Inmiddels is het lang genoeg geleden om terug te kijken en te leren. “Als er weer zoiets gebeurt, weet ik wat het met me kan doen. Ik dacht ook wel waar maak je je druk om, maar ik kan er dan toch wakker van liggen.”
Haar revanche volgde enkele weken later in Hoorn. “Daar wilde ik iedereen wel even terugpakken door te winnen”, glimlacht ze. “Ik was ook heel blij dat ik dat kon waarmaken. Dat voelde echt heel goed.” Uit een kopgroep van zeven reed ze in het witte leiderspak van het jongerenklassement naar de overwinning. Nerveus voor de eerste krachtmeting na die hectische gebeurtenissen was ze niet, maar ze sprak toen al dat ze die wedstrijd heel graag wilde winnen. Het bleek uiteindelijk haar laatste wapenfeit van een succesvol seizoen.
World Cups
De stijgende lijn van het afgelopen jaar hoopt ze komende winter door te zetten. Ondanks het vertrek van easyJet bereidt ze zich met haar ploeg volop voor op het nieuwe schaatsseizoen, waarbij ze de komende weken nog de marathon en de puntenkoers op de weg rijdt bij het NK Inlineskaten. Lichamelijk is ze dik in orde. Een operatie aan haar keelamandelen moet een terugkerende keelontsteking het komende seizoen voorkomen en krachttraining moet ‘de motor een beetje uitbreiden’. “Ik ben wel benieuwd hoe dat uitpakt, want ik heb het nog nooit eerder gedaan.”
Haar doelen voor volgend seizoen zijn simpel: verbeteren op de langebaan en winnen in de marathons. Hoewel ze nog niet verwacht mee te dingen naar de World Cups, is de mass start wel al een doel. Bij haar eerste ervaring afgelopen seizoen kwam ze weliswaar ten val, de ervaring was goed. “Ik reed daar wel 25,4 in mijn laatste rondje, mijn snelste ooit. Ik had het gevoel dat ik podium kon rijden.” De komende jaren hoopt ze zich ook internationaal te gaan mengen op de mass start en ze hoopt dan ook dat bondscoach Coopmans haar weer een kans zal geven.
Met de onzekerheid van het rondwarende coronavirus is het echter nog allerminst zeker dat het seizoen zal plaatsvinden zoals gepland. “Ik ben benieuwd wanneer er meer bekend wordt”, zegt ze daarover. “Iedereen is wel druk aan het trainen, maar straks hebben we niks.” Groenewoud is er in ieder geval klaar voor. Of het net zo stormachtig zal gaan als afgelopen seizoen, betwijfelt ze. Maar: “Als ik elk jaar een stapje zet, kom ik er ook wel.”
