Na het uitdelen van een handtekening en het ontvangen van de nodige felicitaties keert een glunderende Keulstra terug van het ijs in Kardinge. "Ik hou van een uitputtingsslag als dit. Tijdens de vorige wedstrijden was het ook wel mijn taak om weg te rijden, maar vandaag vroeg de ploeg of ik het met iets meer beleid wilde doen, niet op de bonnefooi. Dat ik dit kan doen in dienst van mijn ploeg is helemaal mooi", aldus de rijdster van Team A6.nl.
Ondanks wat eerdere wegrijdpogingen in de koers waren het Pien Kelustra en Emma Engbers die met dik 60 ronden in de benen samen een succesvolle poging ondernamen. De dames wisten binnen tien ronden al ruim een halve baan te pakken: het moment voor Nicky van Leeuwen om zich voor haar ploeggenote Engbers terug te laten zakken. Ook Manon Kamminga, die inmiddels het sprintklassement had veiliggesteld, offerde zich op om ploeggenote Keulstra naar een ronde voorsprong te proberen helpen.
"Dat zag ik helemaal niet aankomen. Ik dacht zelfs: wow, Manon komt ineens terug om mij te helpen. Ik kreeg een brok in mijn keel en dacht: dat moet ze helemaal niet doen! Dat vond ik wel spannend hoor, maar het is heel leuk dat je ploeg ook zo graag wil dat je wint. Die sfeer zit er bij ons ook echt in, ik gun het hun allemaal ook."
Nadat Van Leeuwen moest lossen, liet ook Masterminds Tjilde Bennis zich in de slotrondes afzakken om haar koploper te helpen, terwijl er in het peloton hard op kop werd gereden door Team Turner en Palet. Een valpartij van Bosma en Vormeer, de nummer drie en vijf in het klassement van dat moment, schakelde direct twee kanshebbers uit.
Met nog vijf ronden te gaan was het Marijke Groenewoud, die zich flink had gespaard tijdens de koers, die een poging waagde om weg te rijden bij het peloton, maar tevergeefs. In de kopgroep deed Keulstra onderhand een poging om weg te rijden bij Engbers, die ze uiteindelijk pas op de streep nipt achter zich hield.
"Ik kom er nu pas achter dat ik lang hard kan rijden. Dat 'stop en go' of tot het einde van de wedstrijd wachten is niks voor mij. Tot nu toe ging het wegrijden eigenlijk altijd mis bij mij, maar nu ging het eindelijk goed. Mijn ploeggenootjes zeggen ook altijd: het gaat negen keer fout als je wegkomt, en één keer goed. Het is hartstikke leuk dat dat nu gelukt is."
De sprint in het peloton werd daarna gewonnen door Groenewoud, die ploeggenoot Kelly Schouten (rijdend in het pijlenpak) nipt voorbleef. Groenewoud won drie van de vier koersen in de vierdaagse, maar nadat ze in Hoorn de boot miste had ze twee punten achterstand op haar teamgenote. Na de finish dacht ze daarom niet dat ze de Trophy had gewonnen. "Ik dacht: Kelly was vierde en stond daarmee twee punten voor. Het verschil verschil tussen drie en vier zal wel één punt zijn. Bij het podium had ik pas door dat ik gewonnen had. Beetje gek wel eigenlijk", luidt het.
"Ik heb vandaag vooral opgelet wie er nog meer gevaarlijk zouden kunnen zijn voor het klassement. Daarna is het gewoon; de snelste wint. We hadden binnen de ploeg niet van tevoren afgesproken voor wie we gingen rijden", beschrijft ze de koers, voordat ze snel de warme kleedkamer in mag. Waar ze de wonderlijke lichtjeskrans gaat ophangen? "Ik denk dat ik hem misschien wel aan mijn sponsor geef, die zullen er denk ik wel blij mee zijn. En dan heb ik er ook geen last van thuis, ha!"
Klik hier voor de volledige uitslagen en klassementen.
