"De zomer was pittig, omdat ik nog met die zaak zat. Het was geen normale voorbereiding op het seizoen, maar het was niet erg want ik reed wel twee goede World Cups in november. In drie van de vier finales stond ik aan de start en op de eerste afstand won ik meteen een zilveren medaille, daar was ik heel blij mee. Het gebeurde net na m'n definitieve vrijspraak. Wij waren al in Calgary toen het verlossende woord kwam en een week later begon daar de eerste wereldbekerwedstrijd. Ik had niet verwacht dat het nieuws op dat moment zou komen. Ik had me al helemaal voorbereid op een zitting. Het kwam als een heel fijne verrassing."
"Het omslagpunt begon al voor het Nederlands kampioenschap in januari. Met trainen ging het minder en dan denk je: ik ben moe. Je gaat er niet echt wat achter zoeken. Tijdens het NK besefte ik me wel dat het meer was dan vermoeidheid door trainen, maar toen stak ik nog steeds m'n hoofd in het zand want het EK in eigen land kwam eraan. Daar wil je het supergoed doen, maar het ging niet. Ik had geen energie om te vechten tegen wat dan ook. Dat vond ik moeilijk, al die tijd heb ik goed kunnen presteren en me er niet door laten beïnvloeden. Nu is het klaar en opeens kan ik niet meer. Zo'n gouden plak op de aflossing heelt de wonden een beetje, maar het is gewoon niet leuk om op de individuele afstanden zo ver onder je niveau te rijden."
"Na het EK in Dordrecht zei Jeroen (bondscoach Otter, red.): 'Is het niet goed om op vakantie te gaan?' Hij had deze nasleep al zien aankomen, voor mij kwam het als een verrassing. Maar ik wilde het seizoen niet vroegtijdig afbreken. Het WK kwam eraan en we waren zó goed als team. Dit is onze kans om wereldkampioen te worden, die kans ga ik echt niet verspillen. Nee, ik heb daar niet over getwijfeld. Uiteindelijk zijn we met het hele team naar Tenerife gegaan om te trainen en dat was wel lekker. Helaas kwam het oude energieniveau niet meer terug. Het WK heb ik niet individueel gereden, omdat ik simpelweg niet goed genoeg was."
"Voor het eerst in jaren stond ik langs de baan en ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest. Ik heb geprobeerd om minder naar de races te kijken, maar de meiden deden het zo goed. Je wilt er ook voor ze zijn en ze naar die overwinning schreeuwen. Dat geeft heel veel energie. Ik was trots op ze en vond het mooi om te zien, maar ik weet niet of het mijn prestatie in de relay echt heeft bevorderd, haha. Ik heb er alles voor gegeven om op de relay goed te zijn. Dus dat was helemaal een rotafsluiting van het seizoen (Suzanne Schulting viel in de relayfinale, red.). Al met al ben ik niet tevreden over het seizoen. Het heeft natuurlijk een oorzaak, maar ik vond het jammer dat ik die vermoeidheid niet kon uitstellen tot na het seizoen."
"Ik denk dat ik tegen oververmoeidheid of een burn-out aan zat. Dat gevoel had ik echt. Ik kon alleen maar huilen. Zat ik in de heatbox, moest ik gewoon huilen. Zo ken ik mezelf helemaal niet. Ik ben ook naar een psycholoog gegaan, want ik heb iets wat ik blijkbaar moet verwerken. Ik dacht dat ik er zelf wel doorheen zou komen, maar toch heeft het dan achteraf veel invloed. Het team heeft mij ook erg geholpen. Na het seizoen hebben we rust en dan kan je leuke dingen doen. Je hebt niks meer wat je moet. Dat heeft me goed gedaan. Nu zit ik weer vol energie."
"Ik ben twee keer op vakantie geweest. Voor het eerst op skivakantie, ik dacht: ik ga er gewoon voor. Ik ben altijd best streng voor mezelf en denk dat het wel goed is om een keer wat minder streng te zijn en gewoon wat leuks te doen. Die gesprekken met de psycholoog hebben geholpen. Voor mijn gevoel is dat hele hoofdstuk nu afgesloten. Ik kan me weer lekker focussen op het schaatsen en het gaat heel goed. We moeten nog revanche nemen met die relay natuurlijk, dus ik hoop dat we dat dit jaar gaan doen. Op het WK in Zuid-Korea de Zuid-Koreanen verslaan."
"Inmiddels zijn er twee trainingskampen in het buitenland geweest en ik heb er weer zin in. We zijn nu een groot team met negen meiden dus het was ook even aftasten hoe dat zou gaan. Maar het verloopt heel natuurlijk. Vroeger met trainingen reed je altijd met dezelfde meiden in de baan, want er was niet meer. Je weet elkaars lijnen en kent elkaar door en door. Nu rijd je vaak met anderen in de baan en die afwisseling is goed. We zullen straks moeten vechten voor onze plek in de wedstrijdselecties, maar dat is alleen maar mooi. Dat daagt uit."
"Sinds mei van dit jaar ben ik ambassadeur geworden van Hartekind, een stichting die zich inzet voor meer bekendheid en onderzoek rondom aangeboren hartafwijkingen. Na de Olympische Spelen was ik in contact gekomen met de Hartstichting, maar door die zaak bij het WADA was dat natuurlijk lastig. Ze gaan geen ambassadeur aannemen die eventueel in problemen kan komen. Na de vrijspraak wilde de Hartstichting wel weer door, maar Stichting Hartekind past beter bij mij. Via Avalon (teamgenote Aardoom, red.) ben ik in gesprek geraakt, zij is ook ambassadeur."
"Avalon en ik hebben allebei iets heel anders gehad, maar het is wel bijzonder dat we beiden een hartprobleem hebben gehad en nu samen in een team zitten. Mijn hartprobleem was met één operatie verholpen, maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Er moet ook veel meer geld komen voor onderzoek. Voor Stichting Hartekind willen we wat moois gaan doen. Omdat ik zelf als kind een hartoperatie heb gehad, sprak deze stichting mij heel erg aan. Die mannen zijn superenthousiast en ze hebben allemaal ideeën voor je. Ik wil kinderen helpen of inspireren en ze een mooie dag bezorgen."
"Ik was net vrijgesproken toen de zaak rond zwemster Kira Toussaint begon (ze werd onterecht beschuldigd van dopinggebruik, red.). Ik las dat en het raakte mij meteen, want voor mij was het gevoel nog vers. Ik heb haar een berichtje gestuurd op Instagram: wat naar, als je ooit wilt praten dan kan je me een berichtje sturen. Uiteindelijk hadden we ook dezelfde advocaat dus zodoende zijn we met elkaar in contact gekomen en dat is gebleven. Ik had het idee dat ik haar hielp, maar denk achteraf dat zij mij ook geholpen heeft. Zij stelde vragen die niemand mij ooit had gesteld. Niemand begrijpt het zo goed als iemand die er ook inzit. Dat was wel heel bijzonder."
"Ik had het gevoel dat ik de enige was die dit ooit meemaakte. Ik weet niet of je dat eenzaamheid kan noemen, maar het is fijn als je weet dat het ook goed kan komen. Diegene heeft dit meegemaakt en het ook doorstaan. Maar dat had ik niet. Dus ik was blij dat ik dat voor Kira kon zijn. Ik moest voor mijn gevoel die weg nog ontdekken en het hele team om mij heen. Niemand wist precies wat je kon verwachten. Het was bij haar ook wel weer een iets andere zaak, maar wel bijzonder. Er zijn toch nog mooie dingen uit voortgekomen en zo moet je het ook bekijken. Het heeft mij dingen geleerd, sterker gemaakt en ik heb mensen leren kennen op een andere manier. Dat is ook weer mooi."
"Ik heb natuurlijk op de Olympische Spelen het beste uit mezelf gehaald. Dus ik weet wat ik kan en dat ik misschien meer kan dat ik ooit had gedacht. Dat is altijd goed om te ervaren. Zo'n piekmoment, ook al heb je dingen die heel erg afleiden en moeilijk zijn. Dingen die je in principe als excuus kan gebruiken om niet te presteren, heb ik gebruikt om kracht uit te halen. Maar ik hoop niet dat er nu nog iets komt waar ik me weer overheen moet zetten, haha. Zoals een blessure. Maar het kan altijd gebeuren. Een topsporter heeft nooit alleen maar successen. Ik ben blij dat ik ondanks dat het tegenzat er wel kracht uit heb kunnen halen."
