Op de metershoge tribune die aan de lange kant van de piste en het wegparcours is verrezen, zit hoog bovenin een groep Nederlandse supporters. Een rood-wit-blauwe vlag wappert vrijdag in de wind terwijl beneden het inrijden is begonnen voor de laatste koersen op deze locatie. In het weekend verhuisde het hele circus naar het centrum van de Spaanse kustplaats voor de 100 meter en de marathon. De verwachte tactieken worden nog even doorgenomen voordat de wedstrijden straks losbarsten.
"Ik vind het een voorrecht om hier te zijn", zegt Maureen Smith, moeder van Ramona Westerhuis. Samen met haar man Frank en dochter Senna is ze met de camper (zoals altijd) naar Barcelona gekomen. Op de rij stoelen voor hun zit de vriendengroep van Ramona. "Het is de eerste keer dat ze hier mag staan en dat is een groot cadeau, want ze had het niet verwacht. Ramona geniet volop, en wij genieten met haar mee. Maar het is ook spannend. Vooral de afvalkoers vind ik eng, met valpartijen. De puntenkoers vind ik wat dat betreft mooier."
Nadat Bente Kerkhoff en Westerhuis zijn gefinisht op de puntenkoers, kijkt Smith opgelucht naar het scorebord en haar dochter die uitrijdt. "Veilig thuis", zegt Smith met een lach. "Dat vind ik heel belangrijk, zeker gezien haar voorgeschiedenis met de hersenschudding. Ik ben blij dat ze veilig gefinisht is. De samenwerking vind ik mooi om te zien. Het elkaar gunnen, blij zijn voor elkaar. Ramona was superblij voor Bente met haar zilveren medaille. Hier zou ze ook voor Bente rijden, maar pakt ze zelf met vier punten de zevende plek. Dat is erg knap en ik ben heel trots."
Naast de familie Westerhuis zitten de ouders en het zusje van Maya de Jong. De Haulerwijkse kwam woensdag hard ten val op de piste en liet de koersen van vrijdag schieten. "Ik heb tegen haar gezegd: als ik wat kan doen, moet je het zeggen", vertelt Henk de Jong. "Voor de rest is ze in handen van het team. Er wordt goed op haar gepast en ze is twintig dus ze redt zichzelf ook wel. We hebben tijdens het toernooi eigenlijk niet veel contact met elkaar. Maar ze weet: als er wat is, dan zijn we er."
Gedurende het WK zijn regelmatig de aanmoedigingen van vader Henk te horen: 'kom op, Maya!' klinkt het dan vanaf boven. "Het evenement is fantastisch en het is mooi om de sport te zien. We hebben een eigen bedrijf en moeten wel wat regelen, maakt niet uit wanneer of waar het is. Maar dat is geen probleem, want dit wil je niet missen. Bij Europa Cups en vorig jaar op het WK (in Heerde en Arnhem, red.) krijg je wel wat internationale kennissen hier en daar. Dat vind ik wel leuk."
Na afloop van de afvalkoers bij de senioren wisselt Ruurd Dijkstra, die na een sterke race twaalfde is geworden, wat woorden met Jan en Jeltje. Zijn ouders behoren inmiddels tot de oude garde onder de supportersgroep. "Het is allemaal niet meer nieuw voor ons. Ruurd stond in China voor het eerst op een WK, toen zijn we ook meegegaan. Hij was nog een junior. Het lukt niet altijd, maar we proberen er wel bij te zijn", vertelt Jan. De familie Dijkstra heeft een boerderij met koeien in Nijewoltholde. "Je moet het allemaal wel even plannen. Maar we hoeven geen vrij te vragen, alleen aan onszelf", lacht Jeltje.
Angela, de zus van Ruurd, is ook naar Spanje afgereisd, maar niet alleen voor haar broer. Zij heeft al jaren een relatie met de Belg Mathias Vosté. "Wij hebben altijd een dubbele pet op", zegt Jan. Eigenlijk heeft het echtpaar zelfs nog meer petten op. In Heerenveen hebben Jan en Jeltje twee huizen waar buitenlandse rijders wonen, zoals de Australiër Harry Stogdale, Daniel Niero uit Italië en de Duitser Simon Albrecht. "Wij zijn hier om al onze kindertjes aan te moedigen", glimlacht Jeltje. "We komen hier ook wat ouders van hen tegen die ons bedanken voor de gastvrijheid", vertelt Jan.
Ondanks de vele wedstrijden die Ruurd al heeft gereden, blijft het spannend voor zijn ouders. "De finales zijn altijd anders, maar die voorronden vind ik verschrikkelijk", zegt Jeltje. "Als hij daar maar doorheen is… Ik durf wel te kijken. Soms denk ik: laat ik een half uurtje weggaan, maar dan zit je jezelf ook op te vreten." De zorgen van vroeger over dingen die rondom de wedstrijd gebeurden, zijn wel weg. "Dan dachten we: waarom doet hij nu dit? Of waarom is hij nog niet op de baan?", herinnert Jan zich. "Maar die tijd hebben we wel gehad. We bemoeien ons er niet meer mee."
"De jeugd was de mooiste tijd", vervolgt Jan. "Ruurd gaat nu overal zelf naartoe. Vroeger mochten we ons nog met de wielen bemoeien, maar daar durf ik nu echt niet meer aan te komen, haha." Af en toe wordt er nog wel een telefoontje gepleegd voor aanvang van een wedstrijd. "Dan is het van: mam, kom je nog deze kant op en wil je dan dit of dat meenemen? Het gebeurt niet zo vaak, maar soms wel. Dan moet er even gebeld worden naar moeders."