Ronald Mulder, Kai Verbij en Kjeld Nuis snelden op het ijs van de Max Aicher Arena in Inzell naar de eerste gouden medaille op de teamsprint. De Nederlanders van respectievelijk Team Reggeborh en Team Jumbo-Visma noteerden een tijd van 1.19,05 en waren daarmee bijna een seconde sneller dan de nummer twee, Zuid-Korea. Rusland stelde met een derde plaats ietwat teleur met een tijd van 1.20,10. "We hebben het echt als land gedaan."
Mulder mocht als Nederlands kampioen op de 500 meter de eerste ronde doen en dat maakte Nuis, de nummer drie in de rij, toch wel een beetje onzeker. "Ik was wel zenuwachtig of ik hem bij kon houden. Ronald is op de eerste meters waanzinnig snel, maar hij heeft het superprofessioneel gedaan", looft Nuis de rijder van Team Reggeborgh.
Kai Verbij had de taak om het tweede rondje Nuis op sleeptouw te nemen en hem zo goed mogelijk af te zetten. Daar slaagde de Europees kampioen sprint naar eigen zeggen goed in. "Dan moet je afwachten en hopen dat 'ie niet valt", aldus Verbij, die er het volste vertrouwen in had dat Nuis het ging afmaken. "Toen Kai eraf ging, riep hij: 'dat wordt een makkie!' En toen maakte ik het af", glimlacht Nuis.
Terwijl de andere landen wekelijks hebben geoefend op het nieuwe onderdeel, hebben Verbij, Mulder en Nuis slechts één gezamenlijke training afgewerkt. Die ene training was volgens Verbij ook nog eens geen succes. "Kjeld had net een duurtraining gedaan, dus hij was niet op zijn best", lacht de Leiderdorper. "Het is gewoon lastig om een dag te vinden waarin we allemaal kunnen. Kjeld en Ronald en ik hebben andere routes."
Met tweevoudig olympisch kampioen Nuis, Europees kampioen sprint Verbij en Europees kampioen op de 500 meter Mulder in de gelederen had Nederland volgens Verbij 'veruit het snelste team'. Toch was het de vraag of de rijders van Reggeborgh en Jumbo-Visma ook daadwerkelijk een team zouden vormen. "Zo'n teamonderdeel is anders, er is veel minder strijd", geeft Verbij aan. "Kjeld is normaal gesproken een concurrent, maar nu moest ik hem zo goed mogelijk zien af te leveren. Ik vind echt dat we er als land stonden."
Als het aan de sprinters ligt, verdwijnt de teamsprint niet meer van het WK-programma. Aangezien de stayers een ploegenachtervolging hebben, verwachten de sprinters dat de teamsprint voor hen een blijvertje is. Verbij hoopt zelfs dat het aan de Olympische Spelen wordt toegevoegd. "Dat zou heel gaaf zijn, dan zou ik hem heel graag willen rijden. Maar mocht het olympisch worden, gaan wij het als Nederlanders een stuk lastiger krijgen. Als de buitenlanders meer met tijd, wetenschap en tactiek gaan doen, kan het echt nog veel harder."
Gouden vrouwen: 'We passen goed bij elkaar'
Bij de vrouwen reden Janine Smit, Jutta Leerdam en Letitia de Jong reden in een Nederlands record (1.26,28) de concurrentie op grote afstand. Nummer twee Canada eindigde op 0,93 seconde, de Russische dames, vooraf bestempeld als de grote favorieten, werden derde. "Supergaaf", jubelde Smit, die de eerste ronde voor haar rekening nam, na afloop.
"Zo zie je maar dat je met drie goede sprintvrouwen wereldkampioen kan worden, ook al doen we individueel op dit moment nog niet mee om de podiumplekken." Ook de twintigjarige Leerdam, die debuteert op het WK, was zeer opgetogen met de wereldtitel. "Dit is heel bijzonder, want iedereen is hier op zijn best. Wij deden gewoon ons ding en dat pakte gelukkig goed uit."
Voor De Jong was het, als derde en laatste rijdster, de opdracht om zoveel mogelijk energie te sparen achter Smit en Leerdam. Het zuinig rijden ging haar naar eigen zeggen goed af. "Dat is ook het bijzondere aan het onderdeel", legt De Jong uit. "Je schaatst natuurlijk wel hard, maar het is ook een heel tactisch onderdeel. Op de wissels kan je namelijk veel verspelen en daarbij moet je puzzelen om het sterkste team neer te zetten. Jutta en ik ontlopen elkaar niet veel, maar het was veel gunstiger dat ik achter haar zou rijden in plaats van andersom."
Dat het gat met de nummer twee Canada zo groot was (bijna een hele seconde), verbaasde haar behoorlijk. "Ik had tijdens de race helemaal niet door dat we eerste lagen. Je finisht en dan kijk je op het bord. Toen ik iets groens zag met een eentje erbij was ik heel erg blij. Uiteindelijk moet je het als team doen en wat dat betreft passen we goed bij elkaar."
Voor Smit, Leerdam en De Jong was het een historische medaille, want de teamsprint stond voor het eerst op het programma van een WK. Vooraf hoopten ze dan ook stiekem op een medaille. "Dit was voor ons dé kans om een medaille, en misschien wel goud, te pakken. Dat wisten we allemaal, maar dan moet je het nog maar wel even doen", aldus De Jong, die nog niet kon geloven dat ze wereldkampioen was. "Wereldkampioen, dat klinkt niet verkeerd. En nu maar hopen dat het olympisch wordt", besluit ze met een glimlach.
