Roest, die vandaag 24 kaarsjes mag uitblazen, begon voortvarend aan zijn race tegen Jorrit Bergsma. De wereldkampioen allround reed lang rondjes laag in de 30, maar naar verloop van tijd kon hij zijn tempo niet meer vasthouden. Bergsma, die zijn eigen tempo aanhield, zag Roest daarentegen steeds dichterbij komen en zette een extra versnelling in. Terwijl Roest beide handen op zijn benen legde, leek Bergsma de beste papieren te hebben op de overwinning.
Maar net op het moment dat Bergsma nabij kwam, vond Roest een tweede leven. De vice-wereldkampioen op de 10 kilometer reed in de laatste rondjes snoeihard weg van wereldkampioen Bergsma, die al zijn kruit verschoten leek te hebben. Bergsma kwam uiteindelijk als vijfde over de finish in een tijd van 13.11,02. "Ik wilde teveel, ik blies mezelf op. Die twee slotronden van mij hadden niets meer met schaatsen te maken", zei Bergsma.
Voor Roest betekende de overwinning zijn eerste wereldbekerzege op de 10 kilometer, maar na afloop van zijn rit was hij behoorlijk duizelig. "Het was heel zwaar, niet zozeer door het ijs, maar door de warmte in de hal", vertelde Roest aan de NOS. "Ik zat er echt lekker in, maar kon mijn ritme en snelheid daarna niet vasthouden. Ik ging echt helemaal kapot. Op het eind was het alles-of-niets en het moest echt uit mijn kleine teen komen. Gelukkig kon ik technisch goed blijven rijden."
Bloedheet
Voor Marcel Bosker, de derde Nederlander aan de start, liep de 10 kilometer uit op een fiasco. De jonge rijder van TalentNED leek de warmte in de hal niet onder controle te hebben en wilde halverwege de rit opgeven. Zijn coach Peter Kolder stuurde hem aan de rit uit te rijden en met enige tegenzin reed Bosker de rit uit. Strijdend en puffend haalde hij de finish, maar verder dan de twaalfde tijd kwam hij niet. Wat was er aan de hand met Bosker?
"Het was bloedheet in de hal, zeker voor een tien kilometer had het wel zes graden kouder gemogen", zei hij nadat hij weer was bijgekomen tegenover de NOS. "Ineens werd het zwart voor m'n ogen. M'n arm verzuurde en daarna verzuurden mijn benen ook. Ik heb zoiets weleens op televisie gezien en dan denk je: zoiets zal mij nooit overkomen. Dan gebeurt het je toch", kon Bosker toch alweer een beetje lachen. Of hij zondag de 1500 meter en de team pursuit gaat rijden, durft hij nog niet te zeggen. "Ik ben nog jong, dus ik herstel hopelijk snel."
