Verbij vertelt zijn verhaal vanuit de lobby van zijn hotel in Senigallia, Italië waar hij op trainingskamp is met de ploeg. Want ondanks het feit dat Verbij en zijn teamgenoten geen salaris ontvangen, hoeven ze zich geen zorgen te maken over de faciliteiten waar ze kunnen trainen. De KNSB steunt de 'werkloze' schaatsers totdat ze een geldschieter hebben gevonden. Verbij hoopt dat er gauw een nieuwe sponsor komt, maar gelooft niet dat het binnen een maand al geregeld is.
Het trainingskamp in Italië is één van de weinige kampen die de sprintploeg van Gerard van Velde dit jaar zal beleggen. Het is wel het laatste zware trainingskamp naar het seizoen toe, aldus Verbij, die het vooral 'heel chill' vindt om even weg te zijn. Even geen gedoe aan zijn hoofd, bedoelt hij er maar mee te zeggen. "Je wordt er toch vaak mee geconfronteerd dat je niks verdient. Je moet ineens heel veel dingen zelf regelen. Dat is wennen", aldus de voormalig wereldkampioen sprint.
Normaal leven
Om die zorgen uit de weg te gaan, is Verbij na het einde van het schaatsseizoen twee keer op vakantie gegaan. Vakanties waar hij lang naar verlangd heeft. Net als vorig jaar trok Verbij in april naar Japan, waar hij onder meer zijn familie bezocht en zijn voormalig ploeggenoot Thomas Krol enkele mooie plekjes van het land liet zien. Het mooiste plekje? "Kyoto, een traditionele stad met veel oude gebouwen. Tokio blijft een chaotische stad."
Verbij heeft er geen geheim van gemaakt dat hij na de Spelen graag wat langer met zijn familie op vakantie wil. De afgelopen jaren kreeg hij telkens maar drie weken per jaar rust. "Ik wilde nu wat langer weg, even een maand rust nemen en echt niets doen. Het is fijn om na een stressvol jaar even niet met je hoofd met schaatsen bezig te zijn en een normaal leven te kunnen leiden. Ik had verwacht dat mijn fysieke gesteldheid bij terugkomst slecht zou zijn, maar dat viel heel erg mee. Uiteindelijk heb ik in Japan nog best veel dingen gedaan en gereisd."
De andere vakantie bracht hij afgelopen juni negen dagen met zijn vriendin in Oostenrijk en Tsjechië door. Zodoende heeft hij weer wat tijd kunnen investeren in zijn familie en vriendin, die hem de afgelopen jaren tot grote steun zijn geweest. Alleen voor zijn vriendengroep uit Leiden was het moeilijk tijd vrij te maken. "Ik mis het wel een beetje, maar ze begrijpen dat het lastig is om af te spreken. Ik woon in Heerenveen en heb doordeweeks en buiten het schaatsen om weinig tijd. Maar aan de andere kant raak je er gewend aan. Dit is nou eenmaal m'n werk", aldus Verbij, die zich daarna snel corrigeert. "Althans, nu even niet meer. Nu is het een pijnlijke hobby, haha."
Verspilling
Pijnlijk werd het tijdens het olympisch kwalificatietoernooi (OKT) in Heerenveen eind december letterlijk. Verbij liep tijdens de 500 meter een spierscheuring op aan zijn lies, reed die rit nog wel uit, plaatste zich zelfs voor de Spelen, maar moest daarna verstek laten gaan aan de rest van het toernooi. Later kreeg hij van de selectiecommissie van de KNSB een aanwijsplek voor de 1000 meter, mits hij fit genoeg zou zijn om te starten.
Het werd een race tegen de klok voor Verbij, die er in de negen weken die volgden alles aan heeft gedaan om fit aan de start te verschijnen. Een olympische medaille was zijn doel, maar het gebrek aan wedstrijdritme brak hem op. "De Spelen waren mijn eerste wedstrijd sinds het OKT. Qua schaatsen voelde het wel goed, maar de tijden vielen tegen. Dat was gewoon heel erg jammer, maar ik kon mezelf niets verwijten", aldus Verbij, die negende werd op de 500 meter en zesde op de 1000 meter.
Toch bleef de teleurstelling na afloop van de Spelen nog even hangen. Hij realiseerde zich dat al zijn opofferingen die hij de afgelopen jaren heeft gedaan tot geen enkele olympische medaille hebben geleid. "Ik was er kapot van, het voelde een beetje als verspilling. Dan rijd je vier jaar hartstikke goed, maak je elk jaar een stap, ben je één van de favorieten voor de olympische titel en dan gebeurt zoiets vlak voor het toernooi. Dan denk je bij jezelf: was dit het allemaal wel waard? Maar ik weet nu wat de Spelen inhouden en hoe vet het is."
Lichte troost
Zijn eerste Spelen zijn vooral een leermoment geweest voor de nog altijd maar 23-jarige Verbij. Hij dacht vroeger dat er maar één toernooi was dat telde en dat waren de Spelen. Met eigen ogen heeft hij echter kunnen aanschouwen dat het grootste evenement ter wereld een momentopname is. "Ik heb nooit echt kunnen genieten van mijn titels, omdat ik altijd zo met de Spelen bezig was. Ik was te geobsedeerd", geeft hij eerlijk toe.
"Toen ik vorig jaar wereldkampioen sprint werd, was ik niet eens heel blij. Maar nu realiseer ik me pas hoe lastig het is om een toernooi te winnen en dat je heel blij moet zijn als je wint", aldus de voormalig Europees- en wereldkampioen sprint, die zijn seizoen positief afsloot met een bronzen plak op het WK Sprint in Chanchun. "Dat was een fijne bevestiging. Bovendien kon ik weer tegenstand bieden en dat bood me wel een lichte troost."
De prestaties op de Olympische Spelen hebben er bij de sprinter niet toe geleid dat hij zich de komende jaren nog meer wil bewijzen. Hij wil vooral meer gaan genieten van de sport. "Ik wil niet meer geobsedeerd zijn door de Spelen. Ik weet dat er mooie dingen in zitten als ik goed ben, maar de drang om me te bewijzen heb ik niet." Voor komend seizoen staat er alvast één toernooi met hoofdletters in zijn agenda: het WK Sprint in Thialf. "Ja, winnen voor thuispubliek is wel een droom!"
