In 2013 veroverde Ter Mors al eens de Nederlandse allroundtitel, maar daarna trok ze naar het shorttracken en de afstandstoernooien. Inmiddels telt haar alsmaar groeiende erelijst onder meer drie olympische titels (1500 meter, 1000 meter, ploegachtervolging), olympisch brons shorttrack (aflossing) en drie wereldtitels (1000 meter, 1500 meter en sprintvierkamp).
"Ik wil kijken wat ik op allroundgebied nog in mijn mars heb. Ik zie het als een leuke uitdaging. Die heb ik nodig om hard te blijven rijden. Ik wil ook graag alle rijtjes in mijn loopbaan zo compleet mogelijk hebben."
Ter Mors kon op het WK Sprint profiteren van ziekte bij de Japanse titelhoudster Nao Kodaira, die zich na drie afstanden als leidster in het klassement moest terugtrekken. "Deze wereldtitel had misschien nog wat extra glans gehad als zij er op de laatste 1000 meter nog bij was geweest'', gaf Ter Mors toe.
"Het werd me door haar afmelding wel iets makkelijker gemaakt. Ik kon de wereldtitel nu veilig naar huis rijden. Maar ook als ze tot het einde had meegedaan, had ik zeker ook nog wel kans gehad. Het is gewoon geweldig dat het is gelukt. Deze wereldtitel vind ik heel speciaal, zeker ook omdat ik pas de tweede Nederlandse schaatsster ben die hem heeft gewonnen." Marianne Timmer was de eerste vrouw die het kunstje flikte: in 2004.
Ter Mors gaf toe dat ze een seizoen vol met hoge pieken (olympisch kampioen 1000 meter, olympisch shorttrackbrons aflossing), en diepe dalen (onder meer gemist olympisch ticket op de 1500 meter) achter de rug heeft. Zowel fysiek als mentaal had ze het soms zwaar.
"Het was een rollercoaster. In december had ik nooit durven denken dat ik hier nog op het podium zou staan. Het was een mooie weg waarop ik mezelf heb teruggeknokt. Ik voel me nu een stuk sterker dan destijds en ik heb ook veel meer zelfvertrouwen. De beslissing om richting de Winterspelen toch maar weer aan krachttraining te gaan doen, is heel cruciaal geweest. Dat heeft bijzonder positief uitgepakt."
