Voor De Vries voelde het zilver toch wel een beetje als zilver met een gouden randje. Niet alleen omdat Zuid-Korea in de finale ongenaakbaar was, maar ook vanwege het feit dat ze afgelopen seizoen tegenslag op tegenslag kreeg te verwerken. Een enkelbreuk in juli verstoorde haar voorbereiding op de Olympische Spelen, die ze wel haalde, maar waar ze niet in actie kwam.
Daar, in PyeongChang, zag ze ook nog eens haar teamgenoten een olympische bronzen medaille winnen. "Ik heb heel lang nagedacht: wat heb ik fout gedaan? Waar heb ik het laten liggen? Maar ik kan het niet bedenken. Ik denk dat ik gewoon heel erg pech heb gehad met m'n enkelbreuk", aldus De Vries.
Toch was ze naar eigen zeggen vrij snel over de teleurstelling van de Spelen heen gestapt. "Ik wist natuurlijk dat Jorien (ter Mors, red.) hier niet zou rijden en dat de kans dus groot was dat ik zou rijden. Dan heeft het geen zin om nog lang te treuren."
Voorafgaand aan de halve finale was De Vries dan ook behoorlijk nerveus. Ze had immers al een tijd geen wedstrijd meer gereden. In de finale waren de zenuwen alweer voor een groot deel verdwenen. "Ik dacht: ik moet er gewoon vol voor gaan. In zo'n finale met alleen maar goede landen kun je niet op safe rijden. Ik voelde me heel sterk en wilde hier heel graag laten zien wat ik kan. Volgens mij is dat goed gelukt en heb ik mijn kans gepakt", zei een trotse De Vries.
Toch zullen de Spelen voor altijd in het achterhoofd van de Friezin blijven zitten. Vier jaar lang heeft ze keihard gewerkt om er te staan, maar op het moment suprême stond ze er, net als vier jaar geleden in Sotsji, naast. "Als ik aan de Spelen denk, zit er een soort smetje. Ik heb echt heel veel reacties gehad van mensen die met me meeleefden. Dat deed me heel goed. Dat geeft toch een stukje waardering dat ze het je gunnen."
Relaymannen lopen medaille mis: 'Dachten allemaal dat we de titel gingen pakken'
Waar de relayvrouwen aan de ene kant hun feestje aan het vieren waren, was er bij de relaymannen een bedrukte stemming. In een finale met Canada, Zuid-Korea en Japan wisten Sjinkie Knegt, Daan Breeuwsma, Itzhak de Laat en Adwin Snellink geen medaille te pakken. "Dit is heel erg jammer."
Met nog tien ronden te gaan passeerde Knegt twee landen, waardoor Nederland ineens op de tweede positie lag. Toch verloren de oranjeheren vervolgens hun positie na een moeizame wissel tussen De Laat en Snellink. "Itzhak wilde wijd opzetten om mij goed te duwen. Maar daardoor kwam de Japanner binnendoor", analyseerde Snellink de wissel.
"Ik probeerde die Japanner nog te blokken, maar ik moest ook nog over een Canadees been heen springen, waardoor er heel krap werd gewisseld. Daarna moet je rustig blijven, want er zijn gewoon nog negen rondes te gaan. Dan moet je niet te gek gaan doen. Helaas was de jus er de laatste drie rondjes wel uit bij ons."
Een bittere pil voor de relaymannen, die hun zinnen hadden gezet op een medaille. Vier jaar geleden wonnen de mannen in Montréal goud. Ook vorig jaar was er een gouden plak bij de relay op het WK in Rotterdam. Toen reed Dennis Visser in plaats van Snellink. "Of ik extra druk voelde? Nee, we dachten allemaal dat we hier de wereldtitel gingen pakken. We hadden daar ook de kwaliteit voor, maar dan mogen er geen fouten gemaakt worden."
Ook van zenuwen had Snellink, die voor het laatst in Boedapest een relay reed met deze mannen, geen last. "Ik was juist best wel ontspannen. Ik had vertrouwen in mijzelf en had er veel zin in. Omdat ik de Olympische Spelen had gemist, was dit nog een mooie kans om het seizoen mooi af te sluiten."
Snellink kreeg in de finale de voorkeur boven Mark Prinsen, die in de halve finale juist de voorkeur kreeg boven Snellink. Een klein uurtje voor de wedstrijd hoorde Snellink dat hij de finale mocht rijden. "Uiteindelijk was dat wel een verrassing, ja. Je bent met zijn vijven en er mogen er vier rijden. Dan is het tot op het laatste moment afwachten. Ik was heel blij toen Jeroen Otter het mij kwam vertellen."
Snellink en Prinsen waren de vervangers van de zieke olympiërs Dennis Visser en Dylan Hoogerwerf. Snellink bleef in die periode na de Spelen 'goed doortrainen en de focus houden'. Hij wist dat er een kans zou zijn dat hij mee zou mogen naar Montréal. "Maar toen het verlossende mailtje kwam, was ik heel blij. Het is supergaaf om je seizoen zo te eindigen. Het was helemaal perfect geweest als we met eremetaal naar huis zouden komen."
Meer lezen over shorttrack? Klik hier!
