‘Weet je het zeker? Het WK is volgend jaar in eigen land hè?’, was de reactie van veel mensen nadat Kamminga in juli vorig jaar bekend maakte te stoppen. Ze had een week daarvoor nog verrassend goud gewonnen op het EK bij de marathon in Lagos, maar haar beslissing stond vast. Het ging niet meer, het lichaam stribbelde tegen. Het kon niet langer zo. Ze ging er even tussenuit. In de Verenigde Staten maakte ze haar hoofd leeg en zette ze alles op een rijtje. Na drie maanden keerde ze weer terug naar Nederland en begon ze als coach bij RTC Midden (inline).
Perfectionistisch
Het nieuwe leven bevalt Kamminga goed. Zo goed dat ze in de winter af en toe weer haar schaatsen uit het vet haalt. Ze gaat marathons schaatsen bij mkbasics.nl en traint één keer in de week mee met de ploeg. Ze heeft er zoveel lol in dat ze de bondscoach van het inlineskaten, Frank Fiers, vertelt dit te willen doortrekken naar de zomer. Voor een marathon hoef je immers toch minder specifiek te trainen, stelt Kamminga. "Als ik tijd over heb na m’n werk kun je een keer fietsen, hardlopen of met je skeelers achter de brommer aan. Dat is vrij makkelijk te doen. Voor de piste moet je veel specifieker trainen."
Het WK zit dan al in haar hoofd. Na het EK in Lagos speelt dat stiekem ook al in haar hoofd, maar wil ze er op dat moment bewust nog geen uitspraken over doen. "Ook omdat ik mezelf ken. Als ik had gezegd dat ik er voor wilde gaan, wilde ik meteen weer beginnen met trainen en was ik er heel veel uren mee bezig geweest. Want als ik iets doe, wil ik het op mijn manier goed doen."
Dat perfectionisme typeert Kamminga, die snel het gevoel heeft dat ze het niet goed of serieus genoeg doet. Nu het WK dichterbij komt, kan ze het niet laten om zichzelf weer te pushen. Ze wordt strenger voor zichzelf en traint inmiddels zelfs vijf tot zes keer per week. "In het voorseizoen sloeg ik bepaalde trainingen over omdat m’n lichaam zeurde of moe was. Maar omdat het WK eraan komt, heb ik toch een bepaalde verplichting om het wel te doen." Toch vraagt ze zich af of dat nog wel nut heeft. "Als ik echt goed had willen zijn, had ik dat een heel jaar moeten doen en niet de laatste twee weken."
Terugslag
De hoeveelheid trainingen hebben ook hun sporen op de gesteldheid van Kamminga achtergelaten. Ze is naar eigen zeggen vermoeider en chagrijniger door die vele trainingen. De afgelopen twee weken zijn voor haar lichaam dan ook een flinke aanslag geweest. "Ik leer mijn lichaam steeds beter kennen en na twee weken op deze manier met sport bezig zijn, krijg ik een terugslag. Dan vertelt m’n lichaam: hallo, dit hadden we niet afgesproken! Het ging toch goed? Waarom ga je het nu weer zo doen? Het is een dunne lijn en ik merk dat ik die nu aan het overschrijden ben."
"Dat is niet erg hoor, als het maar van korte duur is. Ik ben dan ook blij als het WK voorbij is", zegt Kamminga recht uit het hart. "Ja, dat meen ik echt. Na het WK kan ik weer terug naar het nieuwe leven waar ik net aan begonnen was en wat zo goed voelde."
Het WK eindigt voor de inlineskaters op zondag na de marathon, dat traditioneel de afsluiting is van het toernooi. Kamminga beseft als geen ander dat ze niet zo fit zal zijn als de Colombianen of als Francesca Lollobrigida, meiden die in tegenstelling tot Kamminga 24 uur per dag met de sport bezig zijn. Toch geeft ze de zege niet bij voorbaat uit handen. "Hoe haal ik het in m’n hoofd om te denken dat ik m'n tegenstanders kan verslaan? Met de snelheid zit het wel goed, dus als het de goede kant opvalt, kan het altijd."
Hoe het perfecte scenario eruit ziet? "Het liefst een lange eindsprint met een klein peloton. Maar als het niet lukt, kan ik me er makkelijk bij neerleggen. Als je er volle bak voor traint en het valt niet je kant op, dan baal je flink. Als het nu mijn kant niet opvalt, heb ik niks verloren. Dat is een fijn gevoel."
