De NK-koers bij de neo-senioren zat lange tijd op slot. Pas na tweederde van de wedstrijd sprong Marwin Talsma weg en kreeg gezelschap van Luuk Loohuis, Hendrik Poelstra, Jan Korenberg, Jesse Vriend en Jeroen Janissen. Het zestal pakte snel enkele tientallen meters op het peloton. Jarno Botman zag het gevaar. De sprinter uit Andijk sprong er in twee rondjes naar toe.
Met nog 24 ronden te rijden werd het peloton door de zeven man sterke vluchtgroep gedubbeld. Joeri Klaus, Danny Stam, Niels Immerzeel en Harm Visser zetten als enigen de achtervolging nog in, maar tevergeefs. Verder dan een halve ronde kwam het drietal niet.
Pokerspel
Van de finale maakte het zevental één groot pokerspel. Drie ronden lang durfde niemand als eerste snelheid te maken, bang als de zeven marathonners waren om dan als kop van jut gebruikt te worden. Met nog twee ronden te gaan sprong Janissen als eerste weg, pakte zo'n vijftig meter voorsprong en werd niet meer teruggepakt.
"Zo moest ik het doen, dit was verreweg de beste optie", verklaarde de 20-jarige Haarlemmer uit de Skits-ploeg. "Ik kom uit de langebaan, we trainen veel op snelheid en goed accelereren. Ik wist dat als ik eenmaal een gaatje had, ze van goede huize moesten komen om het dicht te rijden. Ik ging er vol voor, en dat het lukt is dan fantastisch."
Leergeld
Janissen had bovendien al leergeld betaald in Breda, waar hij een soortgelijke poging waagde. Daar reed hij weg met nog vier toeren op de klok. "Het gat dat ik toen sloeg, was zelfs nog groter, maar toch was het niet genoeg. In de laatste ronde werd ik nog ingehaald. Daarom wist ik nu dat ik echt tot de streep moest doorgaan." Pas op het laatste rechte stuk groeide het besef dat hij het ging halen. "Ik hoorde het publiek steeds meer herrie maken, hoorde de speaker schreeuwen. Die laatste slagen kon ik echt al genieten."
Dat de dappere Janissen de kampioenkrans om de schouders kreeg gehangen, mochten echter ook de rappe mannen bij zijn zes medevluchters zich aanrekenen. Sprinters als Botman, Korenberg en Vriend pokerden om de titel, maar verloren uiteindelijk alle drie. "Ik baal hier echt enorm van", bekende Korenberg, met de zilveren medaille om zijn nek. "Hier heb ik niks aan", schamperde hij. "De ontsnapping was goed, de kansen lagen prima, maar toen Janissen wegreed twijfelde ik gewoon te lang."
Lege handen
"Ik kon pas als vierde of vijfde in de achtervolging, maar toen was het al te laat", vulde Vriend aan. "We konden alleen nog sprinten om plaats twee. En balen doe ik zelf eigenlijk niet, omdat in de laatste bocht Luuk Loohuis net voor me viel. Dan kan je zomaar helemaal met lege handen staan. Maar er had meer ingezeten, dat wel."
Zo realiseerde Janissen zijn droomzege. Een overwinning waarvan hij wist dat doe mogelijk kon zijn. "In de doorstroomwedstrijd in Haarlem werd ik al tweede, en dan voel je dat er meer in zit. Ik wist dat ik vandaag een kans had als ik mijn kaarten goed zou spelen."
De Haarlemmer is een langebaanschaatser, maar de marathon kietelt hem de laatste tijd behoorlijk. "Op dit moment vind ik dit het allermooiste dat er is, maar over twee weken hoop ik wel weer op een top tien klassering in het NK Allround. Zo leef ik op dit moment in twee werelden en hoop ik van beide het mooiste mee te nemen."
