Na een zesde plaats op de vijf kilometer en 1500 meter, en een achtste plaats op de tien kilometer moest het voor de man uit Leuven gaan gebeuren op de mass start, waar zijn laatste kans op een olympische medaille lag. Echt lekker geslapen had hij daarom ook niet. "Ik lag al vanaf vijf uur wakker vanmorgen. Ik hoefde niet eens de hele tijd aan de wedstrijd denken, maar in slaap vallen lukte gewoon niet. Gelukkig heb ik de andere dagen zo'n tien uur geslapen, dus ik had een buffertje", lacht hij. "Het waren in ieder geval tien lange dagen na de tien kilometer."
In die dagen ging een mogelijke medaille steeds vaker door het hoofd van de kanshebber spoken. Met coach Jelle Spruyt werd er daarom veel 'gebabbeld', want al die gedachten aan een medaille kunnen ook gaan tegenwerken. "Die moet je aan de kant zetten, gefocust blijven en zorgen dat je een gecontroleerde wedstrijd rijdt. Ik leg mezelf altijd druk op, ook in de kleinste wedstrijden. Toch heb ik nu proberen te denken: ik ga gewoon een doodnormale mass start rijden."
'Oei'
Waar Swings zich in trainingen normaal bij de Noorse trein voegt, heeft hij zich de afgelopen week specifiek gefocust op de mass start. Zelf werd hij wel een beetje nerveus van het trainen op andere uren én zonder zijn trainingspartners op het ijs. "Oei, als ik dat niveau maar vasthoud, dacht ik. Maar het leek me een prima idee van Jelle om vooral de binnenbochten te trainen. Daar ben ik dan ook heel goed doorheen gekomen."
Swings sloeg zich soepel door de halve finale heen, waarna hij in de finale tegen een redelijk trage wedstrijd aanliep, en dat heeft op zijn zachtst gezegd niet zijn voorkeur. Omdat de rondjes niet al te snel kwamen, kreeg hij daarnaast ook nog tijd om na te denken: "We moeten straks gaan sprinten, gaat het dan door je hoofd spoken." Waar Swings normaal pas met 500 meter te gaan zijn eindschot inzet, besloot hij nu al met 700 meter voor de boeg te vertrekken. "Mijn instinct zei me dat het nodig was. Eigenlijk begon ik de laatste zes ronden al af te tellen voor de sprint, maar als ik hier ga, dan red ik de finish nog wel, dacht ik. Ik had er vandaag gelukkig ook de benen voor."
Precies het juiste moment
Een tevreden coach keek vanaf de kant mee naar de keuzes die zijn pupil op het ijs maakte. "Op een mass start zijn zoveel verschillende scenario's mogelijk. Natuurlijk had ik liever een hardere wedstrijd gehad voor Bart. Een Joey Mantia heeft op papier namelijk veel meer snelheid, dus je verwacht dat die er nog langs gaat komen, maar dat gebeurde niet vandaag. Bart is precies op het juiste moment gegaan. Als hij langer had gewacht, dan had hij in het geduw en getrek terecht kunnen komen. Nu was hij redelijk veilig en dan word je tweede, dat is heel mooi."
Alleen Seung-Hoon Lee, die voor thuispubliek de olympische titel binnenhaalde, kwam Swings nog voorbij in de eindstrijd. Koen Verweij wist hij achter zich te houden. Met zijn trotse ouders in het publiek en een wapperende Belgische vlag in zijn handen werd een ereronde door de Gangneung Oval ingezet door de dolblije Belg. Een historisch moment voor het Belgische schaatsen, "en dan is het ook nog de verjaardag van mijn zus", lacht hij.
"Dit is iets waar ik heel lang naartoe heb gewerkt met Jelle, maar ook met de rest van het team. We hebben er echt alles aan gedaan. Het klinkt cliché om te zeggen, maar ik heb dit ook te danken aan mijn vrienden en familie. Zij hebben mij zo hard gesteund. Het waren zeker niet de makkelijkste twee jaar, maar we zijn er altijd voor blijven gaan."
Of deze medaille iets gaat veranderen voor het Belgische langebaanschaatsen? "Dat zou natuurlijk heel mooi zijn, want we hebben in België nog best een stap te maken. Ik hoop eigenlijk dat deze medaille iets doet voor alle wintersporten in ons land, maar we gaan gelukkig al vooruit; in Sotsji stonden we er met zeven man en nu met tweeëntwintig."
