Ze zitten er beteuterd bij. Jesse Vriend, Robbert Meekelenkamp en ploegleider Mario Donker. Flauwe grap om te zeggen dat die laatste het donker inziet, maar zo is het eigenlijk wel. De vlucht van Amsterdam naar het hoge noorden in Zweden verliep al niet gladjes, maar de gevolgen zijn desastreus. "We zitten hier gewoon zonder de bagage van de jongens en van mijzelf", vertelt Donker. "We hebben niks, alleen wat er in onze handbagage zat. Daar kun je natuurlijk niks mee."
De reis vanuit Nederland verliep niet zonder problemen. Stockholm haalden de mannen van Stehmann nog wel, maar daarna begon de ellende. "Eerst kregen we te horen dat er drie uur vertraging was, daarna werd dat dik vijf uur. Dat was geen optie voor ons. We hadden een vlucht naar Arvidsjaur, twee uur rijden ten noorden van Luleå. Dan kom je een keer midden in de nacht aan en is je voorbereiding eigenlijk weg. We konden de vlucht omboeken naar een rechtstreekse vlucht naar Luleå, moesten vervolgens de auto omboeken, maar het leek allemaal te lukken."
Geen idee
Léék, want in de praktijk liep het anders. "Al in Stockholm kregen we te horen dat de koffers kwijt waren. Alleen die van Roel van der Stelt was er. We moesten in Luleå maar verder vragen hoe het zat." Daar was de bagage dus zeker niet. "Ze hebben geen idee waar de koffers zijn gebleven", verzucht Donker.
Tja, en wat dan? Extreme kou en niets om je daar tegen te beschermen. "Ik heb alleen de kleren die ik aan heb", vertelt Robbert Meekelenkamp, die in een spijkerbroek, T-shirt en vestje zit. "In mijn handbagage had ik verder nog mijn helm en mijn telefoonoplader. Geen snowboots, geen warme kleren. We blijven ook zo veel mogelijk binnen, want met deze temperaturen wil je echt niet buiten zijn."
Pannenkoekenmeel
Bij hem is het helemaal een trieste bedoening, stelt Jesse Vriend. Hij stopte op Schiphol alle zware dingen in zijn handbagage. "Nu zit ik hier wel met pannenkoekenmeel, maar geen kleren, geen tandenborstel, niks. Mijn schoenen zijn nu nat, en daar kan ik niets mee." Hij trekt zijn trui ietsje omhoog, lacht maar een beetje. "Mijn boxershort heb ik van ellende maar een keertje omgedraaid."
Belangrijkste van alles natuurlijk: de schaatsen. Die zijn er ook niet. "Dat is nog het ergste", vindt Meekelenkamp. "Zo lang we hier al zijn, kunnen we helemaal niks. Zelfs niet eens de schaatsen prepareren. Maar je ziet wel dat iedereen op het ijs staat en bezig is." Vriend is duidelijk. "We zijn hier voor het eerst in Zweden, zijn fit en gemotiveerd. Dan is dit wel een deceptie. En weet je dat je koffer met je schaatsen eraan komt, dan is het niet anders. Maar we hebben al te horen gekregen dat ze misschien nog wel in Amsterdam staan. Ja, dan slaat de paniek echt wel toe."
Meer lezen over marathon? Klik hier!
