Ze bleef opvallend rustig. "Je kan jezelf wel helemaal opvreten, maar je kan beter alleen het laatste rondje kijken. Ik was al zeker van brons en dat vond ik al heel vet, het kon voor mij al niet meer stuk." Het werd goud voor Visser, die de laatste ronden van haar concurrentes met twee handen voor haar mond volgde.
Of ze in haar jonge schaatsleven al eens letterlijk van het olympisch goud gedroomd had? "Mijn droom was om deel te nemen aan de Olympische Spelen en dat had ik al gehaald. Toevallig heb ik vannacht nog wel gedroomd dat ik in het Holland Heineken House werd gehuldigd", lacht ze. "Maar dat kan natuurlijk ook met brons. Ik werd wel een beetje kriegelig van die droom. Ik heb ook niet echt lekker geslapen."
Ongeduldig
De trainingen van de afgelopen week verliepen goed en langzaam ging het ook bij Visser dagen dat het tot de mogelijkheden behoorde dat ze hier iets moois ging laten zien. Dat zorgde tegelijkertijd ook voor zenuwen. "Natuurlijk wil je altijd voor het hoogst haalbare gaan, maar je legt wel ineens druk op jezelf." Ze kon dan ook nauwelijks wachten om zelf van start te gaan, en ongeduldig keek ze toe hoe haar landgenoten haar voorgingen. "Ahhh, ik wil ook, dacht ik dan. Ik wil gereden hebben, dan is de spanning er eindelijk vanaf."
Wat Visser, die binnen een paar maanden uitgroeide van onbekende schaatsster tot een wereldtopper, zo goed maakt? "Ze is relaxt en luistert goed, het zijn eigenlijk vele dingen", vertelt haar coach Remmelt Eldering. "In december waren we op trainingskamp in Inzell en toen reed ze met heel veel vermoeidheid een supersnelle drie kilometer. Dat niveau is eigenlijk niet meer weggegaan. Ze heeft haar ploeg twee weken moeten missen, maar daar komen we goed mee weg."
Mannenteam
Die ploeg, RTC Noord, is volgens Visser zelf een van de grootste redenen dat ze hier nu staat. Naast een straf schema dat ze afwerkt, traint ze namelijk samen met mannen als Lex Dijkstra en Louis Hollaar. "Ik heb een heel mooi mannenteam om me heen, waar ik heel goed achteraan kan. Een groep waar ik mijn tanden in kan vastbijten. Achter hen kan ik bepaalde dingen wel, die mij alleen niet lukken. Ik wil niet lossen en dat heeft me sterker gemaakt", zegt Visser, die in haar olympische race, op de slotronde na, 32'ers bleef noteren.
Familieleden en fanatieke supporters van haar eigen IJsclub Nut en Vermaak uit Leimuiden zaten ter support op de tribune. "Ik had gezegd: jullie mogen ook wel thuisblijven hoor", lacht Visser. "Ik voel me dan zo bezwaard. Ze moeten altijd maar naar mij komen en kaartjes kopen."
Meer lezen over de Olympische Spelen doe je hier.
