Ieder jaar houdt Koopmans een 'Winterútstalling' in Galerie Koopmans in het Friese Eernewoude, waar hij in de omgeving ook al de nodige bekendheid mee heeft gekregen. "Koopmans, dat is die man die met 20 graden onder nul nog staat te schilderen, zeggen mensen dan", lacht hij.
Schilderijen van winterlandschappen en ook de Elfstedentocht kwamen al voorbij, maar tot een schilderij van de bekendste schaatstempel van Nederland was het nog niet gekomen. "Ik heb het al heel wat jaren geprobeerd, maar eerder was het heel ingewikkeld met de ISU en andere bepalingen. Laat maar zitten, dacht ik toen en ik zette het uit mijn hoofd. Vijf weken terug kreeg ik ineens te horen dat het toch mocht. En nu zit ik hier op een van de mooiste toernooien van het jaar een schilderij te maken, op misschien wel de beste plek van Thialf."
Zelf staat Koopmans ook nog iedere week op het ijs in Heerenveen voor een trainingssessie met zijn 'groepje vol oude knarren, haha'. "Wat dat betreft lijkt schaatsen heel veel op schilderen, we trainen op balans, gevoel, maar ook techniek. Inspiratie, concentratie en discipline. Je moet je blijven richten op je doel, en dat is in schaatsen natuurlijk ook zo. Maar ook uithoudingsvermogen. Ik lijk nu fit, maar als ik thuiskom ben ik helemaal kapot. Na een nachtje slapen hoop ik zaterdag weer het heertje te zijn. In het schaatsen is er ook niet één juiste manier of techniek. Net als bij schilderen, dat blijf je ontwikkelen."
Stiekem afkijken
Omdat hij toch vooral als schilder aanwezig is in Thialf gaan tijdens de wedstrijden de oordoppen in, want er moet toch geconcentreerd worden. "Ik moet het verhaal opbouwen en kom er aldoende achter wat ik wil laten zien. Het is een samenspel tussen de schaatsers en het publiek. Dat vind ik heel bijzonder."
Toch verplaatst de focus zich tijdens de mooie races toch eventjes naar de baan. "Ik heb Roest en Kramer wel even gevolgd hoor, ik wist dat dat een unieke rit zou zijn. Ik kijk stiekem ook een beetje techniek af: want hoe snijden zij de bocht aan?", vervolgt hij terwijl het volkslied klinkt voor kersvers vijf kilometerkampioen Roest.
"Hij was tijdens de huldiging van de 1500 meter dames al aan het inrijden en reed precies op het ritme van het Wilhelmus. Dat was prachtig, ik haal daar inspiratie uit. Ik ben dan wel geen topschaatser, maar ik kan me wel voorstellen hoe dat allemaal bij elkaar komt. Ik weet wat inspiratie is. Dit kun je niet bedenken, het is een soort magie. Wat ik met schilderen heb; dat hebben zij met schaatsen. Ze denken er altijd aan, en beheersen dit voor het leven."
