EK 2010 in Italië – A-status
"Ja, mijn eerste EK als senior. Ik stond samen met Bianca Roosenboom in de finale van de 1000 meter, maar we hadden allebei de ballen nog niet. We hadden het plan om voor het podium te gaan, maar ik werd vierde. Het enige positieve daarvan was dat ik daardoor de A-status kreeg. Best wel gek, want dan heb je ineens een ‘baan’, een zekerheid. Dat vond ik hartstikke mooi, maar tegelijkertijd baalde ik dat ik net geen podiumplek had. Gelukkig haalden we op de relay wel twee medailles: zilver en brons.
Toen ik dat jaar mijn havodiploma haalde, had ik dus al een inkomen uit mijn sport. Ik wilde me volledig op mijn sport gaan richten en niet studeren. Ik wist op dat moment toch nog niet wat ik wilde doen. Ik had immers een diploma én een inkomen vanuit de sport. Er is niks mooiers dan dat. Als je de kans krijgt om vol voor de sport te gaan, is dat een makkelijke keus. Ik kan dus wel zeggen dat het een belangrijk EK is geweest voor mij."
EK 2011 in Nederland – Eerste titel
"Ha, daar stonden we weer, Bianca en ik in de finale van de 1000 meter. We kenden het toneel een beetje, we hadden eerder in een finale gestaan, dus we wilden deze keer vol voor de winst gaan. Deze keer bundelden we onze krachten en reed Bianca voor mij op kop. Met nog twee rondes te gaan, sprintte ik langs haar. Zij hield vlak voor de bocht haar benen stil, waardoor de rest moest wachten tot na de bocht om achter me aan te gaan. Ik reed op dat moment helemaal niet meer goed, heel krampachtig.
Het was zó spannend. Ik dacht: wat gebeurt er nu? Gaat het me lukken? En toen kwam ik over de finish en zag ik dat ik had gewonnen. Echt supermooi! Het is een hele andere belevenis voor eigen publiek. Extra motivatie, maar ook iets meer druk. Het voelde als mijn plekje, de buitenlandse rijders kwamen die titels van mij proberen af te pakken. Des te mooier als je dan als 19-jarige je eerste Europese titel voor eigen publiek weet te winnen."
WK 2012 in Italië – (On)geluk
"Dit is ook wel een bizar verhaal. Zo’n vier maanden voor het WK waren we op trainingskamp in Italië. We waren met zijn vijven en reden in één auto, waar drie fietsen op het dak pasten. Gelukkig was Team Liga er ook met een bus, waardoor ik mijn fiets daarin kon zetten. We waren net onderweg en reden onder een tunnel door. Op dat moment hoorden we een enorme knal. We keken elkaar aan en zeiden: ‘Wat was dat?’ Toen zagen we in de spiegel dat de fietsen achter de auto lagen en niet meer heel waren. Ik had geluk, want mijn fiets zat in de bus en die was heel gebleven.
Twee dagen later. Ik ging even losfietsen in de omgeving van mijn huis in Heerenveen. Maar ik was nog geen vijf minuten van huis toen ik werd geschept door een auto. Ja hoor, óók mijn fiets was kapot. En mijn knie. Het was vijf weken voor het EK, maar ik moest en zou dat EK halen. Het litteken was dan wel wat breder geworden, maar ik heb mijn Europese titel op de 1000 meter kunnen prolongeren, ha!
Dan het WK. Vooraf dacht ik dat ik goed was. Ik was na het EK op trainingskamp geweest en daar was ik echt in vorm. Maar op de piste, het eerste deel van het WK, ging mijn vertrouwen weg. Het was een pittig baantje, geen enkele Nederlander reed goed. Maar op de weg ging het ineens heel goed. We haalden in twee dagen zes medailles met Nederland. Zelf had ik er drie, waarvan één gouden met de relay. Ik ben helemaal niet iemand die filmpjes gaat terugkijken, maar die van de relay vond ik wel heel bijzonder. Dat je erheen gaat met vertrouwen, vervolgens het vertrouwen kwijtraakt en het daarna toch weer goed weet te maken. Absurd."
De zware periode in 2013-2016 – Overreached
"Na dat WK ben ik weer gaan schaatsen. Ik deed het langebaanschaatsen al lang niet meer, maar ik plaatste me per ongeluk voor de wereldbekers. Ik maakte stappen, voelde me ook heel erg thuis bij die wedstrijden. Helaas plaatste ik me niet voor de Olympische Spelen in 2014, maar ik was wel van plan om beter te worden in beide sporten. Misschien is dat achteraf te veel geweest. Ik ben ook gewoon een beetje hebberig, wilde altijd winnen, terwijl je je momenten moet kiezen.
Ik denk dat vanaf dat moment de aftakeling is begonnen. Ik ging veel van mijn lichaam vragen en druk op mezelf leggen. Ik wist immers wat ik kon en wat er in mij zat. Ik moest en zou al dat talent gebruiken en ben heel hard gaan werken. Maar ineens kwamen er allerlei stressfactoren bij: ouders die gingen scheiden, pake die overleed.. Ik zat niet lekker in m’n vel. Toch heeft het nog twee jaar geduurd voordat ik dacht: ik ben echt op. Ik won weliswaar nog wat wedstrijdjes, maar dat kwam ook omdat ik me mentaal voor alles kon afsluiten. Dan moest ik wel heel diep graven.
Op een gegeven moment zei Desly Hill, mijn toenmalige coach: ‘Als je denkt dat je overtraind bent, moet je naar Brussel toe. Dan kan het bewezen worden’. Daar bleek dat ik overreached was. Ze zeiden alleen niet of het een mentale of fysieke oorzaak had. Ik wilde vanaf toen (2015) even afstand nemen van de sport. Ook besloten Desly en ik de samenwerking na acht jaar te beëindigen. Vervolgens verviel in 2016 mijn A-status ook nog eens.
Toch was ik gebrand om terug te komen en ervoor te vechten. Maar mijn lichaam liet niet meer toe dat ik nog meer wilde trainen. Na een zware training of wedstrijd was ik katerig. Ik kon niet slapen, sliep misschien drie uur per dag. In je hoofd zitten zoveel zorgen, je komt er gewoon niet meer uit. Ja, dat was wel echt een dieptepunt."
EK 2017 in Portugal – Emotioneel afscheid
"Vlak voor het EK kreeg ik een telefoontje over mijn bloeduitslagen. Die waren hard naar beneden gegaan. Mijn coach Frank Fiers was bij me en we wisten allebei: het is zaak om afstand te nemen van de sport. Na het EK zou ik er dus mee stoppen. Tijdens het EK heb ik goede gesprekken gehad met Elma en Bianca hierover. Dat gaf me rust. Ik wilde op het EK wat voor ze terugdoen, zij hadden mij in mijn carrière ook zoveel geholpen.
De dag voor de marathon vroeg Frank: ‘Wil je hem nog wel rijden?’ Ik zei: 'Waarom niet, ik ben hier nu toch en wil de dames graag helpen'. We wisten allebei dat het de laatste was. Hij zei ook: ‘Wees niet bang om nog één keer zo diep te graven als je kan’. Met die instelling ging ik er ook in. Het was hartstikke zwaar onderweg. Ik had niet het idee dat ik ging winnen. Maar ons plannetje mislukte en toen kwam de finish in zicht. Je instinct is dan: zo snel mogelijk naar de streep, of je je nou goed of slecht voelt.
Na de finish zag ik mijn vader staan. Hij is sinds kort jury en mocht dus op het parcours staan. Hij ging meteen vragen wie er had gewonnen. ‘Wat? Kamminga?’ Die emotie die erna kwam was het besef dat dit in mij zat, maar tegelijkertijd ook het besef dat het zo niet meer langer ging. Het was heel emotioneel, maar mooier had het niet gekund."
WK 2018 in Nederland – Geen uitsluitsel
"Voor het begin van dit seizoen was mijn doel het WK in Nederland volgend jaar. Daar wilde ik pieken. Maar mijn bloedwaardes werden minder gedurende het jaar. Ik was weer terug bij af, terwijl ik niet eens zoveel heb gedaan. Ik trainde maar vier keer per week. Het was wel het moment om te zeggen: zo gaat het niet. Of ik het WK helemaal uitsluit? Ik sluit niets uit, maar het zit niet in mijn hoofd. Weet je hoe snel het al is? Ik wil alleen meedoen als ik helemaal gezond ben en 100 procent fit ben. Maar ik zie het niet gebeuren hoor. Mijn doel is om een baan te krijgen en een stabiel leven te hebben. Daarna zien we wel weer verder!
Ik ga nu drie maanden naar Amerika, naar mijn vriendin Brittany Bowe. Even helemaal tot rust komen en nadenken over wat ik nu wil gaan doen. Maar ik neem ook mijn schaatsen en skeelers mee, hoor. Stilzitten kan ik toch niet. Als ik terug ben in Nederland, ga ik de knoop doorhakken voor mijn toekomst. Alwéér een knoop doorhakken.."
