De Vries kreeg bij zijn nieuwe ploeg niet alleen de gewenste coach, maar ook de ploeggenoten waar hij de afgelopen jaren naar gesmacht heeft. "Ik heb twee jaar lang voornamelijk alleen getraind en dat is best wel pittig. Met nog maar twee jaar richting de Olympische Spelen wilde ik dat absoluut niet nog een keer. Ik zocht natuurlijk wel af en toe treintjes op, maar na een wedstrijdweekend sta je maandag weer alleen op het ijs. Dan komen er een LottoJumbo-trein en een Beslist-trein voorbij: dat wilde ik ook."
"En dan heb je in één keer een ploeg en dat is lekker hoor", vervolgt De Vries lachend. "Michel Mulder is met olympisch goud én brons misschien wel de beste sprinter ooit. Jesper Hospes is technisch super begaafd en ook aan Daniel Greig heb ik heel veel. Ik heb nu in ieder geval weer sparringspartners met snelheid op het ijs", klinkt het enthousiast.
Die sparringspartners gaan vooral zijn efficiëntie op het ijs ten goede komen, meent De Vries. "Ik heb de afgelopen jaren echt niet voor niets getraind. Ik was fysiek goed. Ook tijdens krachttrainingen en fietstesten, maar ik had moeite met mijn snelheid, daar heb je gewoon teamgenoten voor nodig."
1+1=3
Met een nieuwe coach en nieuwe ploeg zijn we natuurlijk ook benieuwd naar de nieuwe ambities? "Ik wil een niveau beter zijn dan vorig jaar en ik denk ook dat dat kan. Ik zit er eigenlijk helemaal niet over in dat ik dat niet haal. Ik wil gewoon weer meedoen op het NK. Daar op het podium rijden en me kunnen plaatsen voor de grotere toernooien. Dat is waar ik het voor doe. Ik hoop dat alle puzzelstukjes op zijn plek vallen. Dat één en één even drie is."
Ondanks Team Victorie nog in de figuurlijke kinderschoenen staat en ze het vooralsnog zonder sponsor en de daarbij horende trainingskampen naar verre oorden moeten doen heeft De Vries geen spijt van zijn keuze. "Natuurlijk is het niet de makkelijkste weg en er is veel werk aan de winkel. We moeten elkaar leren kennen, maar dat is eigenlijk een heel leuk proces. Alles is nu in één keer, bam, goed. Toen ik in Corendon stapte had ik dat gevoel niet. Het was voor mij ook wel een vereiste dat het goed moest voelen. Het is top."
"Dit is een bottom up-team, niet top down", vervolgt hij. "Niet dat het management jou aantrekt, maar andersom. We hebben elkaar de hand geschud en gezegd; 'Dit gaan we doen'."
Skeeleren
Met inlinecoach Hill als trainster kon het natuurlijk niet lang duren voor haar nieuwe pupil ook op de wieltjes gesignaleerd zou worden. "Ik zie de meerwaarde wel van het skeeleren. Ze hebben met niet hoeven dwingen hoor", lacht De Vries. "Ik heb eigenlijk na de Spelen al goede inlineschoenen laten maken en het daarna steeds iets serieuzer opgepakt."
"Er is geen illusie om a la Mulder in de rondte te rijden hoor, maar het is goed om in juni en juli de pijlen ergens anders op te kunnen richten. Technisch doet inlinen denk ik positieve dingen." Op de finishlijn van de 300 meter tijdens de NK baan liet De Vries met een eigenaardige spagaatfinish nog wel even wat kunst en vliegwerk zien. "Ik ging daar bijna onderuit, heel dom", lacht hij. "Het is die spagaat hè? Ik weet niet zeker of ik daar ruimte voor heb. Die trucjes ken ik nog niet."
De korte afstanden gaan de blonde sprinter relatief makkelijk af op de skeelers, maar op de lange stukken is dat een ander verhaal, vertelt hij. "In Almere reed ik een puntenkoersje mee. Nou, dat was net een sciencefictionfilm. Dat ging zo snel! Die gasten kunnen echt wel wat; hop, hop, zo eromheen. Ik heb ook helemaal geen illusie om daar als langebaner even lekker mee te doen, want als je de helft van de koers meerijdt op zo'n piste is dat echt goed. Ik heb gigantisch veel respect voor skeeleraars. Het is een ander type sport. Het is heel leerzaam."
